Love's Gentle Whisper [Vesalden Series#3]

Chapter 22

Also green and gray

Mabigat ang nararamdaman ko. Iyon ang unang naramdaman ko nang imulat ko ang mga mata ko.

My head aches so much, it was comfy that I felt a smooth cushion in my back. Alam kong hindi iyon ang kama ng kwarto ko. I adjusted my sight from the darkness. Tanging dim lights lamang ang ilaw sa silid at iyong lampshade.

Nakasuot ako ng oxygen mask, may nakakabit din sa aking IV fluid. Nagtaka tuloy ako ano nga ba'ng nangyari. Napatingin ako sa paligid. Itim at puti lang ang kulay ng kwarto, malawak at may veranda sa gilid. Halos apat na sulok may maliit na bookshelves. Alam ko na agad na kwarto ito ni Denber.

Napatingin ako sa kaliwang bahagi ko nang may gumalaw. Muntikan na akong mapasigaw nang makita si Denber na natutulog sa tabi ko, yakap-yakap ako, nakahilig ang ulo niya sa gilid ng balikat ko. He looks so tired, but felt secured at all. Dahil siguro alam niyang nasa tabi niya lang ako?

Unti-unti kong hinaplos ang buhok niya habang nanghihina ako. Slowly, I remembered what happened. And it hurts me. Gusto kong tawagan sila, alamin kung ano na ba ang nangyari. Buhay pa kaya ang mga kapatid ko? O kaya....ayokong isipin.

Pinikit ko ang mga mata ko nang maramdamang naluluha ako. Bakit ganoon? Bakit ganito? My chest feels heavy. How I wished I was there to save and help them. But I wasn't. Bakit hindi ko nga ba inisip ano na ang kalagayan nila? Mas tinutok ko ang atensyon ko sa sarili ko, ni hindi ko man lang inisip kung ayos lang sila.

"Baby..."

Napamulat ako ng mga mata nang may maramdamang, may nagpunas sa luha ko. Nakita ko si Denber na nakaayos nang higa, habang hinahaplos ang aking mukha. "Is there something wrong?"

His voice were gentle, so smooth and very manly. Tinitigan ko lamang siya, I wasn't able to speak because of the oxygen mask. Kapag tinanggal ito, mahihirapan akong makahinga, lalo na't mabigat pa rin ang loob ko sa nangyari. Nahihirapan pa rin akong huminga.

Kaagad siyang umupo nang makita ang kalagayan ko. His worried face was evident on him as he slowly guided me to sit down. But I still feel weak, sa halip na isandal niya ako sa headboard, inihilig niya ako sa kaniyang dibdib. "Don't cry, I'm here. Whatever is it, don't force yourself to say it. What matter most is your feelings, don't force yourself baby..."

He caress my back while kissing my head. Sinamantala ko iyon para malabas lahat ng dinadamdam ko. I want to say it to him. Gusto kong sabihin kay Denber ang mga ito, pero natatakot akong madamay siya one day! Hindi ko kakayanin kapag pati siya, madamay pa.

Hindi ko alam paano kami nagtagal nang ganoon ni Denber. But I hated myself for being weak in front of him. Nahihiya akong napakahina ko kapag katabi ko siya. Natigil din kaunti ang bigat ng nararamdaman ko dahil sa marahan na paghaplos niya sa buhok at likod ko.

"Do you want something? You haven't get your foods. Gabi na," si Denber. Napapikit tuloy ako dahil unang araw sa kompanyang iyon, umabsent ako the next day.

Tiningnan niya ako habang inaayos ang buhok ko. Unti-unti kong sinenyas na tanggalin niya ang aking oxygen mask, sinigurado muna niyang ayos na ako bago niya tuluyang tanggalin. Hinila ko naman ang sarili ko para sumandal na sa headboard, pero sinundan pa rin ako ni Denber at tumabi sa akin.

"Baka m-magalit 'yong boss ko," mahinang wika ko. Huminga siya nang malalim bago umiling. "No, he won't. He was the one who initiated to make you rest until you can."

Tumingin ako sa kaniya nang nabibigla. "R-Really? He said that?"

Umiling siya bago ilapag ang cellphone sa bedside table. "His butler said it to me." tumingin siya sa akin bago napakagat sa ibabang labi bahagya. "Pero hindi ko maintindihan bakit pati sa pag-uwi ko sa 'yo, inuusisa niya. He wouldn't believe that I'm your boyfriend," asik niya sa marahas na boses.