DARK SECTION

36: Sleepyhead

| SLEEPYHEAD |

LUNA'S P. O. V

NANATILI akong nakaupo sa likod ng puno, kung saan din nakasandal si Denver at pinipilit pakalmahin ang sarili. Gusto ko siyang lapitan pero naisip ko bigla na may ibang lalaki na ayaw nilang may nakakakita sa kanilang naiyak lalo na kung babae.

Nang maramdaman kong kumalma na siya, tumayo na ako at nagpakita sa kaniya.

"H-hey." Pagkuha ko sa atensyon niya kaya nag-angat siya ng tingin.

"N-nandito ka pa rin? Kanina ka pa ba nandiyan?" Gulat na tanong niya. Kahit pa punasan niya ang mga luha niya, halata pa rin na umiyak siya.

"No. Don't worry, I won't convince you. I'm just bored sa loob kaya lumabas na lang ako ulit."

"O-oh, sige maiwan na kita." Tumayo siya.

"And where do you think you're going if this place is where you comfortable at?"

Natigilan siya sa tanong ko at natulala sa akin. Hindi niya alam. "Just-"

Muli akong naupo saka isinandal ang likod sa puno. "You are really not sleepyhead, aren't you? If you really are, that's where you find peace."

Iniisip kong hindi naman talaga siya totoong inaantok kung minsan. Kung pagbabasehan ang mga sinabi ni Luci kanina na naniniwala ang pamilya niya malas siya, malamang 'yun din ang iniisip niya kaya pinipili niyang lumayo sa amin. Hindi ko alam kung ito ba talaga ang iniisip niya pero malakas ang kutob ko na ganito ang nararamdaman niya.

"What do you mean?"

Nag-angat ako ng tingin. "Were you pretending?"

"I'm not interested with-"

Nag-iwas ako ng tingin at tumingin sa malayo. "Nung bata pa ako, panay gulo at sakit sa ulo lang ang naibibigay ko sa pamilya ko. Walang araw na hindi ako napapagalitan pero hindi ko talaga maiwasang gumawa ng kalokohan. May ilang beses pa ngang napahamak sila pero hindi pa rin ako nagtigil."

"Why all of a sudden you're talking about that?"

"Never in my life, I think about others not until they all died." Pagpapatuloy ko. Opening the wound again isn't easy, but if this could help him understand, then I'm willing to be hurt again.

"D-died?" Nauutal niyang sabi saka siya naupo sa tabi ko.

"Yes, only my little brother left to me. Tapos no'ng nakapagdesisyon na akong magbagong buhay, nandito naman ako sa section natin na anytime p'wede akong mamatay." Mapait akong natawa. "Ang malas ko... kung iisipin. Sobra..."

"You're not, because you still have your little brother unlike me..."

Marahas akong bumuntong-hininga. Now, he opened about this, p'wede na akong magpatuloy sa gusto kong sabihin sa kaniya. "We can't stop things from happening. When I was a child, I was thinking that maybe I was unlucky and I was destined to bring unfortune to others all the time. But when I observed that mindset eats me up, I tried to break the course of my life. If we just believe that we're unlucky, nothing will happens. Malulunod lang tayo ro'n until we can't found ourselves anymore." Tumayo ako at naglakad papunta sa harap niya. Napakurap-kurap siya. Ngumiti ako. "I think you are the old me. Nakikita ko sa'yo ang sarili ko. You can look at me as you in the past telling you these words. Don't believe you're unlucky so you don't have to feel remorse. Instead, have the courage to face all the odds in the present or future. Don't dwell with your past too much. Kung hindi mo makalimutan, ayos lang, pero huwag kang magpakalunod do'n. With that, you will have no regrets. If you still believe and feel that they will be in huge danger because of you, do everything to protect them. Don't waste your time blaming and looking at yourself as unlucky."