Zawgyi
အိမ္ႏွင့္ အနည္းငယ္ ေဝးကြာေသာေနရာသို႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္ ကမၻာစိုးမိုး ကားကို ရပ္လိုက္သည္။
အိမ္မွာ ငိုရင္း က်န္ေနရစ္မည့္ ခ်ာတိတ္ဆီသို႔ ျပန္သြားခ်င္ေပမယ့္ သြားလို႔မျဖစ္ ကိုယ့္အဖ်ား သူ႕ဆီ ျပန္ကူးၿပီး သံသရာလည္ေနလိမ့္မည္။
အလုပ္က မသြားလည္း ရေပမယ့္ အိမ္မွာေနလွ်င္ အနားကပ္ကာ ျပဳစုေနမည့္ ေနေကာင္းခါစ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ ထပ္ဖ်ားသြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္။
အလုပ္ကို ေခၚသြားျပန္ေတာ့လည္း ဘာထူးမွာလဲ။ေဝးေဝးမွာ ေနတာပဲ ပိုေကာင္းလိမ့္မည္။
အလုပ္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ႐ုံးခန္းသို႔ ဝင္ကာ အဖ်ားအား ေမ့ေအာင္ အလုပ္ဖိလုပ္ေနလိုက္သည္။
"ဟာ...Boss ေနမေကာင္းဘူးဆို အိမ္မွာ ဘာလို႔မနားတာလဲ"
ပုံမွန္ၾကားေနက် အတြင္းေရးမႉး၏အသံပင္ ကမၻာစိုးမိုးနားထဲသို႔ စူးဝင္ကာ စိတ္အႏွောင့္အယွက္ကို ျဖစ္ေစသည္။အဖ်ား႐ွိေနတာေၾကာင့္ စိတ္မၾကည္သလို ဘယ္အရာကိုမွလည္း စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ေပ။
"ငထက္ ဒီေန႕ေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေပးစမ္း"
သူေဌး၏ အေျခအေနမေကာင္းတာေၾကာင့္ အတြင္းေရးမႉးမွာ ဘာမွဆက္မေျပာနိုင္ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
"အား...ကြၽတ္ ကြၽတ္"
မူးလာသည့္ ေခါင္းေၾကာင့္ ကမၻာစိုးမိုး ကိုယ့္နားထင္ကိုယ္ ဖိႏွိပ္လိုက္ကာ ညီးလိုက္မိသည္။
"Boss အစ္ကိုေလးက က်ေနာ့္ကို ေဆးဝယ္ခိုင္းလို႔ က်ေနာ္ဝယ္လာတယ္ ေဆးေသာက္ၿပီး နားလိုက္ပါ Bossတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဖုန္းဆက္ဖို႔လည္း ေျပာတယ္"
"သူ႕ကို ဖုန္းမဆက္နဲ႕ သူစိတ္ပူၿပီး ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာလိမ့္မယ္"
"ဒါဆိုလည္း အနားယူလိုက္ေပါ့ Bossရယ္ အစ္ကိုေလးအသံနားေထာင္ရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူေနတဲ့ပုံပဲ အစ္ကိုေလးကို စိတ္မပူေစခ်င္ရင္ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ လုပ္ေလ"
"အင္းအင္း ဒါဆက္လုပ္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္နားေနခန္းမွာ သြားအိပ္ေနလိုက္မယ္"
YOU ARE READING
Char Tate
General FictionLove is a thing that if you'll find, never can see it but you will meet this nearly or by chance.
