Zawgyi
သူ၏ အေျဖအား နားစိုက္ေထာင္ေနၾကေသာ လူတစ္စုကို ကမၻာစိုးမိုး ေဝ့ဝိုက္ကာ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
"ေဒၚလက္ာရည္က သူ႔သားကို က်ေနာ့္ဆီ သင္ယူစရာေတြ သင္ယူရေအာင္ အပ္ထားရံုပါပဲ။ဦးမင္းျမတ္တို႔ၾကား ျပန္႔ေနတဲ့သတင္းက ေကာလဟာလသပ္သပ္ပါ"
ကမၻာစိုးမိုး၏ အေျဖေၾကာင့္ ရတုလက္ာေခါင္းငံု႔လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ဝဲေနသည့္ မ်က္လံုးတို႔ကို တျခားလူမျမင္ေအာင္ ဖြတ္ထားမိသည္။
ဘာေတြကို ေမ်ွာ္လင့္ေနျပန္တာလဲ ရတုလက္ာရယ္...
ကိုယ့္ဖာသာကို အျပစ္တင္သည္။
"သားနဲ႔ ရတုနဲ႔က အရင္တည္းက သိတာ အေဖရဲ႕ အခုလည္း တစ္ဝိုင္းထဲမွာ ထိုင္ေနတာ သြားခြင့္ျပဳပါဦး"
သာကီမင္းျမတ္က ခြင့္ေတာင္းကာ ရတုလက္ာအနားသို႔ လာၿပီး လက္ေမာင္းကို ဆြဲကာ ေခၚသည္။
ရတုလက္ာ ေခါင္းျပန္ေမာ့ေတာ့ ကမၻာစိုးမိုး အၾကည့္ခ်င္းဆံုသည္။
"လိုက္သြားခ်င္လား"
ကမၻာစိုးမိုးက ေမးလာေတာ့ ရတုလက္ာ ေခါင္းညိမ့္ျပမိသည္။
အခုခ်ိန္ ခင္ဗ်ားေဘးမွာ ေနရတာ မြန္းက်ပ္လို႔ပါ ဦးကမၻာရယ္။ခဏေလးပဲ သြားမွာပါ ခဏေနရင္ ခင္ဗ်ားနား လာတြယ္ကပ္ေနမိဦးမွာ...က်ေနာ္မွ မေနႏိုင္ဘဲ။
"သြားေလ"
ကမၻာစိုးမိုးဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရသြားသည္ႏွင့္ ယခုနက ထိုင္ခဲ့ေသာဝိုင္းသို႔ သူျပန္သြားလိုက္သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္သူက အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနသလို ခံစားရသည္။
အခုခ်ိန္တြင္ ေမွာင္မဲေနသည့္ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္သို႔ သြားကာ ငိုခ်င္မိသည္။
အခုတေလာ ဦးကမၻာဆီက ဂ႐ုစိုက္မႈကို ေတာ္ေတာ္ရလိုက္၍ သူတို႔၏ ဆက္ဆံေရးကို ေမ့ေလ်ွာ့သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ခင္ဗ်ား မွန္ပါတယ္ ဦးကမၻာ...
အဲ့အေျဖက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အမွန္ကန္ဆံုးအေျဖ ျဖစ္ေနတာပဲ...။
YOU ARE READING
Char Tate
General FictionLove is a thing that if you'll find, never can see it but you will meet this nearly or by chance.
