HALEF

ÖZEL BÖLÜM 2

"Dede, seni özledim."

Fısıltım soğuk havaya karışırken gözlerimden akan yaşlara engel olamıyordum. Gözlerimi yumup açarak bir süre sadece kendi ellerimle çiçekler ektiğim toprağı izledim. Bu toprak, dedem gibi kokmuyordu. Avuçlarıma alıp koklasam da, yüzüme sürsem de asla onun gibi sıcak, güvenli hissettirmiyordu.

Dedem bana kırgın mı kapatmıştı gözlerini?

Onunla geçirdiğim son günlerimiz kavga ve kaos doluydu. Bunun farkında olsaydım acaba nasıl davranırdım? Her şeye rağmen evlenir miydim Zamir'le? Dedeme karşı gelir miydim?

İç geçirdim.

Evlenirdim.

Her şeye ve herkese rağmen evlenirdim.

"Mihrinaz," dedi belki de dedemin şu an hayatta olmamasına sebep olan kişi. "Gidelim artık."

"Seni affetmem için bana tek bir sebep söyle, Turan."

"Ben senin kardeşinim," dedi bunu hatırlatmak ister gibi. "Ve ben, böyle olacağını bilemezdim."

Gözlerimden akan şiddetli yaşlara hıçkırıklarım eşlik etti. "Onu özlüyorum. Ve bu özlemim sana olan öfkemi azaltmıyor. Her şey çok farklı olabilirdi."

"Hayatta olsaydı da aranız bozuk olacaktı. Sen, onun kurallarının dışına çıktın."

Boğazımdaki kocaman yumruya rağmen, "En azından hayatta olurdu," diye mırıldandım. "En azından nefes alırdı."

"Mihrinaz, günün birinde zaten ölecekti. Biz de öleceğiz. Bunun bir çaresi yok."

"Ama çok erken gitti!" diye karşı çıktım ona. "Anlamıyorsun, çok erkendi! Ben onu kaybetmeye hazır değildim!" Hıçkırarak ellerimle yüzümü kapattım. "Alışamıyorum... Yokluğuna hiç alışamıyorum."

"Benim yaşadıklarım?" diye sordu ama bu sorusu sanki bana değil de karanlık geceyeymiş gibiydi. "Anne dediğim insan halammış. Baba dediğim kişi eniştem. Dedem diye bildiğim ve soyadını taşıdığım Kemal Demirhan vatan haini, kuzenim ise ikizim. Kardeşim diye bildiğim Leyla hiçbir kan bağımın olmadığı bir kız. Kendi anne ve babam şerefsiz iki kişi... Daha sayayım mı? Soyadım değişti benim, Mihrinaz! Bir anda Akşahin oldum... Yıllarca Azim dedem beni dışlıyor, sevmiyor sanıyordum ama meğerse beni korumak için yapmış her şeyi."

Tebessüm ettim. "Seni korumak için beni Kemal Demirhan'a yem yaptı belki de ha Turan? Belki de en gözde torunu sendin... Bu yüzden seni Demirhan, beni Akşahin yaptı."

"Saçmalıyorsun. Kemal Demirhan'a olan erkek evlat borcu yüzünden beni verdi. Yoksa ben ve Anıl riske girerdik."

"Ben aylarca süründüm orada, burada. Zamir olmasa başıma neler geleceğini hayal bile edemiyorum."

"Ben seni korurdum!" diye bağırdı bu sefer. "Ama sen bana asla güvenmedin. Seni güvenli eve yerleştirdim ama o adamla kaçtın!"

Yaşlı gözlerimi elimin tersiyle silip ayağa kalktım ve tam karşısında dikildim. İşaret parmağımı göğsüne saplayarak, "Sen benden her şeyi sakladın!" diye haykırdım. "Sen beni vurdun! Gözümün içine baka baka bana silah çektin!"

"Ölme diye yaptım ve işe yaradı!"

"Dedem öldü ama!"

"Şımarıksın!" diyen sesi tüm mezarlıkta yankılandı. "Bencilsin sen. Sadece kendini ve dedemin çıkarlarını gözettin! Asla benimle empati yapamadın. Kardeşiz lan biz seninle. Kardeş!"

Onu ittirdim. "Bana bunu sadece Zamir diyebilir. Ne sen ne de dedem beni şımarık, bencil olmakla suçlayamaz. Ben senin için Zamir'e oynadım! Gözünün içine baka baka Zamir'e yalanlar söyledim. Senin için! Sen tutuklanma, yargılanma diye! Dedemle seni her zaman Zamir'den üstün tuttum. Ben... Sadece Zamir'e bencil oldum, size değil!"