✓ | The Clandestine Memoir (Fate's Transgression Series, #1) [UNDER REVISION]

Chapter 25

~•[Chapter 25]•~

SEISHA:

Simula nang tumino ang utak ko hindi na ako mapakali. Bukod naman kasi na hindi ako lasing para makalimutan ang nangyari, halos mapunit na din ang pasensya ko sa mga taong nakapaligid sa akin.

May pagkakatulad ang sitwasyon sa unang ilang araw na naparito ako sa lugar na ito. Sa dami kong nakikitang maid na humihinto pa para batiin ako, hindi ko na alam kung sino-sino ang mga ito dahil halos lahat ng kasambahay ay abala sa kani-kanilang tungkulin.

I should have stayed in my room. I should have stayed away from roaming around the residence. Yet, I cannot blame my feet and my current dilemma to host as the perpetrator of this new problem.

I've been avoiding meeting someone that will remind me of how my silliness broke the record of silliest things I've done.

Kung kaya ko lang umakto na wala akong maalala sa nangyari kahapon, malamang, hindi ako magtatago. In fairness din, ang ganda ng quality ng gamot nila.

I had avoided the medicine that is why my fever skyrocket, but after eating the food containing the drug, my fever subsided, and my temperature returned to normal.

Bakit nga ba ako naglalakad sa kung saan-saan?

I was told that the Crown Prince attended my needs as he was obliged to do so, as my fiance. Wala akong mukha na ikakaharap sa kaniya dahil kulang nalang bigyan ako ng malamig na tubig para mahimasmasan ako sa sobrang kahihiyan.

I'm so screwed!

Wala talaga akong sense kausap. Kahit kailan ba may konteksto ang mga sinasabi ko? Waley. Kaya minaigi ko na lamang iwasan ang problema pansamantala at maghanap ng paraan kung paano ko siya haharapin.

Why did I act recklessly in front of the Crown Prince!? Dammit!

"Princess Seisha!"

Napatigil ako sa paglalakad ng marinig ko ang boses ni Frencia. May naglulukot na kilay akong lumingon sa direksyon kung saan ko siya narinig at naroon nga siya sa kabilang parte ng hallway, kumakaway sa akin.

I thought yesterday was her last day here? Bakit nandito pa din siya?

Ako na ang lumapit sa posisyon nito at hindi lang siya nag-iisa. One of the Crown Prince's loyal men stood beside her. Of course, I recognized that face.

"Greetings, your Highness," Sebastian uttered his respect when I reached them. Pansin ko lang din na lagi silang dalawa magkasama. "Mabuti naman at magaling na kayo, Prinsesa. We got the best medicine from the palace to speed up your recovery. Subalit, hindi dapat kayo naglalakad kung isang araw pa lang naman kayong magaling. Isabay pa ang init ng araw, prinsesa, baka kayo ay magkasakit muli."

"Save me from the scolding, Sebastian. Dumagdag ka pa sa sermon ni Helena. Tinakasan ko nga 'yon, tapos hanggang dito ba naman may sermon?"

"Paumanhin, Prinsesa. Iniisip lamang namin ang iyong kalusugan."

"Whatever, mas mamamatay ata ako sa pagkabagot at hindi sa lagnat, Sebastian," pagbibiro ko rito at bahagyang tumawa ang binata. I turned to Frencia and grabbed her arm lightly. "Anyway, I thought you already left yesterday. Is your vacation extended?"

"Kind of? I'll be leaving this evening," she said while giving me those puppy eyes, wanting to relay that she wished to stay longer. Mahina ko namang hinaplos ang buhok nito at sinabayan ang akteng niya.

"Ooh, poor little, Amelia. It must have been hard staying in this abode with a lot of things going on, right? I apologize for the lack of accommodations. Don't worry, I'll visit you in the palace when your brother's in the mood to bring me with him."