កន្លងផុតទៅ3-4ថ្ងៃមកនេះ ថេយ៉ុងតែងតែគេចមុខមិននិយាយស្តី ជាមួយជុងហ្គុកបើទោះជាជុងហ្គុកមករករាល់ថ្ងៃក៏ដោយ។ ដៃថេយ៉ុងក៏បានស្បើយជាឡើងវិញ អាចទៅរៀនបានវិញជាធម្មតា។
មុឺងៗ...មុឺងៗ....សំឡេងស្នូជួងបន្លឺឡើងបញ្ជាក់ពីពេលវេលានៃការ ចេញទៅផ្ទះ និស្សិតគ្រប់រូបរូតរះចេញទៅផ្ទះរាងៗខ្លួន ។
ដោយឡែកក្រឡេកទៅមើលកូនភ្លោះពីនាក់យើងវិញគឺ នៅឈរក្បែររបងសាលារង់ចាំឡានមកទទួល ប៉ុន្តែវាមួយសន្ទុះធំទៅហើយនៅមិនទាន់ឃើញឡានណាមួយឆ្លងកាត់ និស្សិតគ្រប់រូបក៏ចេញស្ងាត់ពីសាលាអស់ទៅហើយ។
« បងមានយកទូរស័ព្ទមកទេ? » ឈរស្ងាត់រង់ចាំឡានអស់ជាង20នាទី ថេវ៉ុនក៏ផ្តើមនិយាយឡើង
« បងយកមកតើ..! យកធ្វើអីមែនទេ? »
« យកខលហៅអ្នកផ្ទះអោយមកយកនិងហើយ សួរដូចឆោត »
« តែ... » ថេយ៉ុងអេះអុញ
« យ៉ាងម៉េចនិងអោយឬអត់? »
« ចាំបងខលទៅក៏បាន » និយាយចប់ថេយ៉ុងក៏ទាញទូរស័ព្ទ ពីកាតាប
« ខ្ញុំ អ្នកនិយាយវិញ... » នាយតូចជាប្អូនកញ្ចក់ទូរស័ព្ទពីបង តែក៏ត្រូវភាំង និងរូបភាពដែលតាំងលើអេក្រង់
« នេះជាស្អី? » ថេវ៉ុនលើកទូរស័ព្ទបង្ហាញ វាជារូបជុងហ្គុកថើបថេយ៉ុងកាលពី ថ្ងៃដែលពួកគេបាននាំគ្នាទៅលេងនៅឯសមុទ្រ កាលនោះជុងហ្គុកជាអ្នកយកទូរស័ព្ទថេយ៉ុងតាំងរូបនឹង។
« គឺ...... » ថេយ៉ុងមើលមុខប្អូនទាំងមិនដឹងឆ្លើយបែបណា គេមិនគួរណាភ្លេចដូររូបចេញសោះ
ផាច់....! សំឡេងបាតដៃទះទៅលើថ្ពាល់សរលោងបង្កើតបានជាស្នាមម្រាមដៃ ទះមុខថេយ៉ុងងាកទៅតាមកម្លាំងដៃនៃការទះ
« បងចង់បញ្ឃឺខ្ញុំមែនទេ? »
« មិនមែនចឹងទេថេយ៍... » ថេយ៉ុង
« បងថោកទាបខ្លាំងណាស់ មិនចោលអាសណ្ឋានយករបស់គេនិង ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះខ្ញុំស្មានតែបងកែខ្លួនហើយ....! » បញ្ចប់ប្រយោគដ៏សែនចុក រាងតូចជាប្អូនក៏បោះទូរស័ព្ទទៅលើ ដងខ្លួនថេយ៉ុងបណ្តាលអោយវារមៀលធ្លាក់បែកកញ្ចក់ ។
ថេវ៉ុនដើរញាប់ឆ្មេរចេញពីទីកន្លែងនិង គេពិតជាមិនចង់ជួបមុខថេយ៉ុងនោះទេ ស្រួលមិនស្រួលទប់ចិត្តមិនបានគេអាចនិងវៃនាយជាបងទ្រាមខ្លួនមិនខាន។
YOU ARE READING
🌸និស្ស័យស្នេហ៍🌸 (កូនភ្លោះ) 💕
Short Story" បន្ទាប់ពីឧបទ្ទវហេតុថ្ងៃនោះរួចមកបើកភ្នែកឡើងខ្ញុំក៏មានឈ្មោះជាគូរដណ្តឹងរបស់គេទាំងមិនដឹងខ្លួន " ថេយ៉ុង តើមានអាថ៌កំបាំងអ្វីកើតឡើងនៅពីក្រោយរឿងរ៉ាវមួយនេះ? ទាំងអស់នេះមាននៅក្នុងរឿង "និស្ស័យស្នេហ៍កូនភ្លោះ"
