Fırtınalı Gecede (Tamamlandı)

Bölüm Bir | Geri Dönüş

*Medya: Ahsen'imiz. 😍 Aynı zamanda kitap kapağında kullandığım fotoğraf. Çok beğendiğim birisi umarım seversiniz. İyi okumalar! 🩷

''O kadar heyecanlıyım ki!''

Taksi, iki tarafı yemyeşil yol boyunca ilerlerken arka koltuğa döndüm. ''Evimi çok özledim! Ailemi ayrı özledim.''

Aylardır benimle özel olarak mı ilgileniyor yoksa sadece samimi mi davranıyor ikilemi arasında gidip geldiğim gayri resmî erkek arkadaşım Emre gözlerini zar zor camdan ayırıp bana döndü. ''Bu yolun sonu gerçekten bir yere çıkacak mı? İki saattir yoldayız hala ağaç görüyorum.''

Aralarındaki bir koltuğu boş bırakarak diğer cam kenarına geçmiş olan İrem'de benzer bir tepkiyle gözlerini çekti manzaradan ve bize döndü.

''Ne ruhsuz bir adamsın, kız evimi özledim diyor sana.''

''Gerçekten...'' diye mırıldandım. Taksi ağaçları geride bırakıp virajdan döndüğü gibi heyecanla bir çocuk gibi ellerimi çırptım.

''Geldik mi?'' dedi Emre heyecanla. ''Ailen biliyor mu bu arada?''

Sorduğu sorunun ucu o kadar açıktı ki taksi evimizin önünde büyük açıklıkta durana dek hangisinden bahsettiğini düşünmem gerekti.

''Sizin geleceğinizi mi?'' diye sordum.

''Evet.''

''Tabii tabii. Haberleri var, yazın bir kısmını sizi evde misafir etmek istediğimi söyledim. Seve seve kabul ettiler.''

''İyi bari. Peki... Benden haberleri var mı? Yani, ne bileyim bir erkeğin evlerinde kalmasını isterler mi istemezler mi emin olamadım. Kafa yapılarını bilmiyorum.''

''Rahat olur musunuz? Ailemi tanıyınca anlayacaksınız öyle insanlar değiller.''

Emre'nin taksiden inerken taksi ücretinin parasını verdiğini ve İrem'in hemen arkasından indiğini gördüm.

Bagajı açıp bavulları hep birlikte teker teker indirmeye koyulduk.

Emre'nin ''İyi bakalım.'' diye mırıldandığını duydum.

''Ahsen'im!''

Annemin tiz ve yüksek sesinden duyduğum ismimle beraber eve doğru döndüm.

''Anne! Baba!''

Hızlı adımlarla onlara doğru yürürken evin önündeki çeşmenin yanında kavuştuk. İkisi aynı anda beni kolları arasına çekip sevgileriyle boğarken gözlerimi yumdum.

''Sizi o kadar özledim ki.'' diye fısıldadım. ''O kadar!''

Annem beni geri çekip önce yüzüme, ardından boyuma posuma bakarken gururla gülümsüyordu.

''Nasıl güzelsin ya nasıl!''

Ondan aldığıma emin olduğu sarı saçlarımı okşarken bir anlığına duraksadı. ''Saçlarını niye bu kadar kısa kestirdin?''

Babamın öksürüğü ile dikkatimizi arkamda bizim sarılma ve özlem giderme senfonimizin bitmesini bekleyen arkadaşlarıma çekti.

''Ay, dağıldım çok özür dilerim.'' dedim gülerek. Kenara çekildim ve elimle çıtı pıtı bir kız olan İrem'i gösterdim. Her zaman kaküllü kullandığı koyu renk saçları ve bana oranla çok daha küçük olan yüz hatlarıyla oldukça sevimliydi.

''Anne, baba bu en yakın arkadaşım İrem. İrem, annem Asiye ve babam Ferit.''

''Çok memnun oldum efendim, teşekkür ederiz bizi kabul ettiğiniz için.''