Fırtınalı Gecede (Tamamlandı)

Bölüm İki | İlk Akşam Yemeği

*Medya: Sarp. 💌🤍

İyi okumalar!

Dakikalar saat gibi gelip geçerken benim kim olduğumdan emin olmuş veya olmamış bir vaziyette yürümeye devam etti. Giriş kapısına yürüyene dek gözlerimi ondan ayırmadım.

''Çocukluk arkadaşının burada ne işi var?''

Kapıdan içeriye girişini göremeyeceğimi bile bile pencereye iyice yanaştım. Öyle ki burnumdan çıkan hava pencereyi buğulaştırırken İrem bu hale alaycı bir tavırla güldü.

''Emin misin arkadaşın olduğuna?''

''Ne dedin?'' dedim duymazdan gelerek. ''He, burada şu işi var... Bizimle yaşıyor.''

Kaşları neredeyse saç diplerine değecek kadar havaya kalktı. ''Sebep?''

''Yardımcılarımız var demiştim ya hani işte onlar Sarp'ın ailesiydi.''

''Sarp.'' dedi pencereden dışarı bakarken. ''Adı Sarp mı?''

''Evet.''

Nihayet pencereden uzaklaşırken iç çektim.

''Ay! Yoksa böyle zengin kız fakir oğlan gibi bir şey miydi? Çok heyecanlı.''

Ona göz ucuyla bakarken, ''Sen bazen ne dediğini hiç bilmiyorsun, biliyor musun?'' dedim.

Umursamaz bir tavırla omuz silkti. ''Öyle miydi değil miydi?''

''Değildi canım, ne alakası var?'' derken ben bile kendime inanmıyorum gibiydim.

''Ee, ailesi burada mı?''

Kısacık bir an sessizlik oldu. Pencereye yaslanırken açık kapıdan dışarı kontrol ettim ve herhangi birinin bizi duyup duymadığı konusunda endişelenmeye başladım.

''Değil maalesef.''

''Niye?'' diye sordu merakla.

''Uzun bir hikâye, anlatırım akşam. Hadi dinlen biraz.''

''Sen ne yapacaksın?'' diye sordu imayla.

''Ben de dinleneceğim.'' dedim gülümseyerek.

''Emre de yan odada dinleniyor.''

''İyi, hadi.'' dedim gülüşümü bastırmaya çalışarak.

''Biliyor musun, tahmin ettiğim daha eğlenceli olacak bu ev.''

Neredeyse sekerek odadan çıkarken arkasından tuhaf bir yüz ifadesiyle bakakaldım ve hemen ardından güldüm. Sağımdaki ve solumdaki iki odaya yerleşmiş arkadaşlarımın kapılarını kafamı uzatarak kontrol ettim. Kendi odamın kapısını usulca kapattım ve koridor boyu hızlı adımlarla yürümeye başladım. Önce aşağı kata inen merdivenlere, sonra üst kata çıkan merdivenlere baktım. Kendimi yeniden on iki yaşında hissederek ailemin her zaman kullandığı oturma odasına yürüdüm. Babam ortalıkta gözükmese de annem, televizyon ünitesinin altındaki tabakları çıkarmakla meşguldü.

''Anne?''

Hafifçe irkildi ve arkasını döndü.

''Ah, şimdi evde biri olmasına alışık değiliz ya tuhafıma gidiyor.'' dedi gülerek.

Aldığı porselen takımlarını orta masaya yerleştirdi. ''Yemek hazırlatıyorum size.''

''Kim hazırlıyor?''

''Yeni bir kadın, biz de çok iyi tanımıyoruz ama yatılı değil zaten.'' dedi. ''Daha birkaç ay oldu.''

Kollarımı göğsümde birleştirdim ve koltuktan birine oturdum. ''Ee, ne var ne yok? Bir haber var mı?'' diye sordum çekinerek.