Milion powodów (ERIS)

Rozdział 14

Eris

Położyłem się tak jak mi kazała. Usiadła koło mnie i po chwili poczułem na sobie jej ciepłe dłonie, ale i tak nie mogłem przestać myśleć o tym co mi powiedziała.

- Lea, jakim cudem durzyłaś się we mnie odkąd skończyłaś sześć lat? Pomijam, że byłaś strasznie mała, ale przecież nie chodziliśmy wtedy do szkoły…

- Widziałam jak grasz w koszykówkę na swoim podwórku. Wtedy, kiedy byłam u Brada. Często robiłeś sobie trening akurat w tych godzinach, kiedy odwiedzaliśmy ich z mamą.

O rany.

- Okej. Od tak dawna znasz Brada?

- Od zawsze. Nasze mamy się przyjaźniły zanim przyszliśmy na świat.

- Często ich odwiedzaliście? – Spytałem, bo naprawdę nigdy jej nie widziałem.

- Dość często. Przez dwa tygodnie nawet mieszkaliśmy u nich. Miałam wtedy dziesięć lat.

Erisie, jesteś ślepym kretynem. Przykro mi.

- Dlaczego mieszkałyście u Brada?

Lea zamilkła, ale po chwili zaczęła mówić coś co złamało mi serce.

- Uciekłyśmy z mamą przed ojcem, który był alkoholikiem. Robił się coraz bardziej agresywny, więc nie miałyśmy wyjścia. Pod koniec było już naprawdę strasznie. To dlatego tak przyzwyczaiłam się do chodzenia w kapturach, po prostu lubiłam być niewidzialna… Ponad to chyba też dlatego chciałam wyglądać i zachowywać się jak chłopak. Ojciec był silny, a ja nic nie mogłam zrobić, mimo, że próbowałam. Byłam bezużyteczna, zbyt słaba i myślałam sobie, że gdybym  była chłopcem miałabym więcej siły, aby obronić siebie i mamę.

- Boże Lea, tak mi przykro.

- Nie mówię tego, żeby się nad sobą użalać. Kiedyś się tego wstydziłam i nikomu o tym nie mówiłam, ale teraz jestem już dorosła i wiem, że to nie była moja wina. Mam prawo o tym mówić i nie czuć wstydu…

- Lea… Oczywiście, że nie masz się czego wstydzić…

- A jeśli chodzi o te robaki. No wiesz, szczypawa. Chcesz wiedzieć jak to było?

- Chcę – odparłem bojąc się tego co za chwilę usłyszę. Nie mogłem znieść tego, że miała tak ciężko.

- No więc… To w ogóle nie jest straszne i nie wynikało z tego, że byłyśmy biedne. Okej, byłyśmy ale w naszym mieszkanku było czysto. I każdy kto wie cokolwiek o robakach wie też, że skorki to nie robale z brudu, tylko z ogrodu. Mój wujek był ogrodnikiem. Mieszkał pod miastem, miał akurat jakieś duże zlecenie i pracował do wieczora. Aby nie musiał wracać po nocy, mama zaprosiła go do nas. Ponieważ cały dzień spędził wśród krzewów i drzew, zapewne w kieszeni schował mu się skorek. Wujek położył swoją kurtkę na mojej bluzie w przedpokoju. Później skorek przeszedł na nią, czego nie zauważyłam. Założyłam ją do szkoły, a dziewczyna która siedziała za mną na zajęciach zobaczyła go i zaczęła wrzeszczeć. Powiedziała, że jestem brudna i nie będzie za mną siedziała na zajęciach, że przynoszę do szkoły robaki. Rany, to była masakra. Wiem, że skorki nie są zbyt ładne, ale są też niegroźne…