Malayah

44. Ang Kasal

"Lakan, saan ka pupunta?"

Nilingon siya nito. "Susundan ko si Malayah."

"Ano? Pero..."

Nagpatuloy sa paglalakad si Lakan na sinundan naman ni Aran. "Hindi ako kampante sa plano ni Malayah. Kailangan kong masigurado na makukuha niya talaga ang huling hiyas."

Walang nagawa si Aran kung hindi ang sumunod. May punto si Lakan. Kagaya nito ay nais niya ring masigurado na makukuha ng kaibigan ang huling hiyas. Na pare-pareho ay makakarating sila sa Hiwaga.

"Lakan, alam mo ba kung saan pupunta si Malayah?"

Hindi na batid ni Aran kung nasaang parte na sila ng masukal na gubat.

Umiling si Lakan at nilibot ng tingin ang paligin upang humanap ng kahit anong bakas na magtuturo sa kanila sa kinaroroonan ni Malayah.

"Kung ganoon ay lilibutin natin ito?" Bulalas ni Aran. Halos mapabagsak ang mga balikat niya dahil sa ideyang iyon. Nilingon siya ni Lakan.

"Kung nais mo ay huwag ka nang sumama, ang ingay-ingay mo."

Napakamot na lamang ng ulo si Aran at tahimik na sinundan si Lakan. Bakit pakiramdam niya ay nahahawa na ito sa salitaan ni Malayah.

'Di nagtagal ay narating nila ang isang kweba sa gitna ng masukal na gubat.

Nang maaninag ang pigura ni Malayah mula sa loob ay kaagad na pumasok ang dalawa. Ngunit napahinto sila nang mapagtantong may kaharap ito. Isang matandang lalaki. Yaong nakita nila noon sa piging ni Datu Makusog.

"Malayah?"

Nanlaki ang mga mata ni Malayah nang lingunin ang dalawa. "Anong ginagawa niyo rito?"

Bumaling muli ang dalaga sa matanda bago lumapit sa mga kasama at hitakin ang mga ito papalabas ng kuweba. "Tayo na, gamitin niyo na ang mga hiyas."

Hindi kumibo si Lakan at nabaling ang tingin sa mga kamay ni Malayah. "Wala pa sa'yo ang huling hiyas."

Hindi ito pinansin ni Malayah at lumingon kay Aran. "Aran, gamitin mo na ang hiyas."

Ngunit hindi tuminag si Aran at tulala lamang na nakatitig sa dalaga. Ngayon ay tila napagtanto na ng dalawa ang tunay na balak ng dalaga.

Katahimikan ang bumalot sa kanila.

Humakbang si Lakan papalapit sa dalaga. "Sabihin mo, hindi mo talaga alam kung nasaan ang huling hiyas, hindi ba?"

Hindi kumibo si Malayah at tinitigan lamang ito.

"Hindi natin gagamitin ang hiyas sapagkat kulang ang mga ito. Sabay-sabay tayong aalis dito." Wika ni Lakan.

Mariing umiling si Malayah. "Hindi tayo makakaalis lahat dito. Kailangang may maiwan na isa."

Humakbang papalapit si Lakan at iniabot sa kamay ng dalaga ang hawak na hiyas. "Kung gayon ay ako ang maiiwan."

Umiling si Malayah at isinauli sa binata ang hiyas. "Ako ang dahilan kung bakit tayo narito. Ako dapat ang maiwan."

Kaagad na umiling si Lakan. "Hindi ka maaaring maiwan. Paano ang Papa mo?"

"Ngunit–"

"Kung ganon ay wala nang aalis."

Napalingon silang dalawa kay Aran.

"Sabay-sabay tayong pumunta rito kung kaya't sabay-sabay rin tayong aalis. At kung hindi man tayo makaalis, e'di sabay sabay tayong manatili rito."

Umiling-iling si Malayah sa mga kaibigan. "Hindi maaari." Pinagmasdan niya ang dalawang kasama. "Mamamatay tayong lahat dito! Hindi niyo ba ako naiintindihan?"