Malayah

52. Batis Ng Katotohanan

"Ayos ka lang ba, Luna?"

Tumango si Luna sa mga kasama at palihim na piniga ang kanyang dibdib dahil sa matindi nitong pagkirot.

Lumisan siya sa gitna ng pagsasanay at nagpunta sa banyo. Pinagmasdan niya ang sarili sa salamin. Huminga siya nang malalim upang pakalmahin ang sarili at pahupain ang pagkirot ng kanyang dibdib.

Habang tumatagal ay lalong lumalala ang kanyang kalagayan.

Mula pagkasilang ay isang hindi maipaliwanag na sakit na ang kanyang dala-dala. Dahil dito'y mabilis siyang mapagod at minsa'y nanghihina. Ipinasuri na siya ng kanyang mga magulang sa ilang mga babaylan ngunit walang masabi ang mga ito. Maski ang mga doctor na kanilang kinonsulta ay hindi maipaliwanag ang kakaibang sakit ng dalaga.

Sa pisikal ay malusog ang kaanyuan ni Luna. Ngunit paminsan-minsa'y dumadalaw ang kanyang sakit at sinisira ito.

Kasalukuyan siyang nag-aaral ng medisina dahil sa nais na maging isang doktor kagaya ni Sol. Matalino si Luna. Nakaaangat din siya sa mga pagsasanay kaysa sa ibang mga alabay. Halos ang lahat ng bagay ang kaya niyang gawin.

Kung hindi lamang sa hindi maipaliwanag niyang sakit ay malayo ang kanyang mararating.

Ngunit ilang araw lamang ang nakakaraan nang tuluyan niyang mabatid ang tunay na dahilan ng kanyang pagdurusa.

Sinabi sa kanya ng kanyang ina na noong isinilang siya'y may malawakang pagpatay sa mga sanggol. Sa kasamaang palad ay nakasama siya rito. Ngunit isang himala ang nangyari. Sa silid kung saan inipon ang yumaong sanggol ay natagpuan siya ng kanyang mga magulang na may buhay. At sa tabi niya'y naroon din ang isa pang sanggol. Sa katawan nito'y dumadaloy ang isang dilaw na mahika at tumutungo sa katawan ng sanggol na si Luna na naglilikha ng puting mahika.

Isang himala ang kanyang pagkabuhay. Ngunit bawat pagkakataon ay tila binabawi ito sa kanya.

Nais niyang humanap ng lunas. At alam niya kung paano ito makukuha. Sa pamamagitan ng kawa ng tadhana, yaong replica ng balon ni Tala na naroon sa Kawalhatian. Ang kawang matatagpuan sa kuweba ni Dalikmata.

Mapangahas at maingat ay tinungo ni Luna ang kuta ng diyosa. Tila ba pinagpapala siya ng langit sapagkat nang makarating siya rito ay nadatnan niyang wala si Dalikmata.

Kaagad siyang lumapit sa kawa. Upang malaman ang lunas ay kailangang alamin ang pinagmulan. Iyan ang parating turo sa kanya ng propesor sa medisina. Kung kaya't hiniling niya sa kawa na ipakita sa kanya ang nangyari dalawampu't isang taon na ang nakakaraan.

Ipinakita ng kawa ang kanyang ina habang nakangiting hinehele ang sanggol na hawak nito na tiyak ni Luna na ang sarili. Naroon din ang kanyang ama at ang kanyang lola na nakangiting nakatitig sa sanggol.

Ngunit hindi nagtagal ang kagalakan. Sapagkat ilang sandali lamang ay marahas na bumukas ang pinto ng kanilang tahanan at pumasok ang mga mandirigma ng Daluti. Nakita ni Luna ang pagkuha ng isa sa mga ito sa sanggol na hawak ng kanyang ina at napaiwas na lamang siya ng tingin nang itarak nito ang kampilan sa walang muwang na bata.

Matapos ay nagdilim ang kawa at nagpakita ng ibang imahe. Iyon ang sandaling sinilip ng kanyang mga magulang ang silid ng mga yumaong sanggol at nakita ang kanilang anak na umiiyak at buhay.

Hinawakan ni Luna ang purselas na kanyang suot at tinitigan ang maliit na bersyon nitong nakasuot sa sanggol. Iyon ang naging palatandaan ng kanyang mga magulang upang mahanap siya.

Palihim siyang iniuwi ng kanyang mga magulang.

"Ikaw ay papangalanan naming Luna. Sapagkat sa pagkawala ng buwan ngayong gabi'y ikaw ang nagsilbing liwanag sa amin."