වස්තුවේ(18+)

Chapter 27

ෆයිනල්ස් වලට අපි ආවා......කොච්චර කන්ෆිඩන්ස් තිබ්බත් අපි හැමෝටම වගේ බය හිතෙනවා අන්තිමේට ආවම......ඒත් මට කන්ෆිඩන්ස් නෑ අපි දිනයිද කියලා...ඩෙන්මාර්ක් වල ඉස්කෝලෙත් ලේසී පහසු ඉස්කෝලයක් නෙමී..ෆයිනල්ස් වලට කලින් එකත් හෙනම අමාරැවෙන් ගැහුවේ...කොහොම වුනත් වැඩිය ටෙන්ශන් ගන්න හොද නෑ එතකොට කන්ෆිඩන්ස් නැති වෙනවා....confidence is the key!!!...අදින් පස්සේ ගොඩක් දේවල් වෙනස් වේවී......

හැමෝගෙම වගේ අම්මලා තාත්තලා මෙතන හිටියා එයාලට විශ් කර කර...රවනාශ්ත්‍රගේ අම්මයි තාත්තයි වුනත් ඇවිත් හිටියා..ඒ දෙන්නා කපල් එකක් විදියට නෙමී ඇවිත් හිටියේ වෙන වෙනම තමන්ගේ පුතාව බලන්න...එයාට ලොකුම ලොකු මල් කලබකුත් දීලා ඌව හුරතල් කරලා කරලා ගියා...zeeva ගේ තාත්තාත් ඇවිත් හිටියා...එලියස්ගේ, ඩැනියෙල් එයලාගේ අම්ම්ලා තාත්තලා පවා ඇවිත් හිටියා...දින්ල් උත් ඇවිත් හිටියා.......

මගේ මට කියලා කව්රැත්ම හිටියෙ නෑ...අනේ මන්දා වෙනදට හැමතිස්සෙම කෝල් කරන අයියාවත් කෝල් එකක්වත් දුන්නේ නෑ......සෝරයි අනාස්‍ උයී උදේන්ම කෝල් කරලා විශ් කලා..උන් ඉස්කෝලේ කට් කරලා මැච් එක බලන්න.....මට මොනා වුනත් හිතට අමුතු දුකක් ආවා......මෙතන ඉන්න හැමෝම හොද සල්ලීකාරයෝ ඒ අම්මාලා තාත්තලත් හෙනට බිසී...එත් එයාලගේ ලමයි වෙනුවෙන් ඉඩ හදාගන්නවා..ඒත් මගේ අම්මයි තාත්තයි...අනේ මන්දා..මට හරි දුකයි.....මගේ හිත තැලෙනවා....අයියාගන් කෝල් එකක් තියා මැසේජ් එකක්වත් නෑ..මට ඇත්තටම හරිම දුකයි අද...මේ ගහන මැට්ච් එක මුලු ලෝකයක් බලාගෙන ඉන්න මැට්ච් එකක්..මගේ කියලා කව්රැත් නැති වෙන දුක ඇත්තටම දරාගන්න බෑ...හැමෝම උන්ගේ අම්මලා තාත්තලා එක්ක කතා....සෙනගක් මැද්දේ මන් තනි වෙලා වගේ මට දැනෙනවා......මට හරී මූසල හැගීමක් දැනෙන්නේ....හිත ඇතුලෙන් මට කෑ ගහලා අඩන්න හිතුනා..ඒත් හැමෝම මෙහෙම ඉන්න තැන එහෙම අඩන්නත් බෑ.....එයාලගේ ආදරේ හිගා කාලා මටත් දැන් හරි මහන්ස්සී.....මට ඇඩෙන්න එනකොට මම එතනින් ඈතට යන්න තීරනේ කලා..මට බාත්රෑම් එක අස්සට ගිහින් අඩන්න හිතුනා..මම දිව්වා..

ඒත් එක සැරේම කව්රැහරි මගේ අතින් ඇද්දා...මම බිම බලාගෙනම හිටියා මොකද මේ වෙනකොටත් මගේ ඇස් වල කදුලු පිරවිලා ඇති...මට ඕන වුනේ නෑ අඩන්න...