De abstracte kant van liefde (✔)

H1: Teleurgestelde Disney-prinsessen

Als je het aan mij vraagt, is er niets mooiers aan het leven dan het compleet overhoop te kunnen gooien. Het zorgt voor actie, voor mooie momenten en een nieuwe start.

In sommige gevallen kun je hier zelf niets aan doen. Bijvoorbeeld wanneer je ouders veronderstellen dat hun waterdichte plan om naar the middle of nowhere in Afrika te verhuizen, toch maar eens moet worden uitgevoerd. Of wanneer je ouders elkaar gewoon niet meer kunnen uitstaan en je ineens opgesloten zit in een flatgebouw met een orgelspeler als buurman. Of het studentenleven na de middelbare school, mocht je dat, al is het met hakken over de sloot, toch halen.

Terwijl de bus tergend langzaam het station naderde, besloot ik dat het tijd werd om mijn vader te bellen. Hij nam pas op nadat de telefoon drie keer was overgegaan. Normaal gesproken deed ik door de weeks niet eens de moeite om mijn vader te bellen; hij nam toch niet op, maar vandaag was het een ander verhaal. Ik wist dat hij vanavond voor het huis van mijn moeder zou staan, als ik hem deze middag niet op de hoogte zou houden.

Uiteindelijk klonk zijn vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn.

'Ha, Imke! Ben je al bijna thuis?' De lijn ruiste een beetje, maar zelfs zo merkte ik dat mijn vader stond te stuiteren onder de adrenaline. Het kwam door het gesprek dat ik die ochtend nog met hem gevoerd had. Ik wist dat hij mijn antwoord wilde weten, of beter gezegd, het antwoord van mijn moeder.

'Bijna,' antwoordde ik. 'Ik ben zo bij het station. Binnen een minuut of vijftien ben ik wel thuis.'

'Mooi zo, dan weet ik hoelang ik nog heb om me mentaal voor te bereiden op die draak van een moeder van je.' Ik kon het niet laten om te lachen.

'Als je de koffie en RedBull nou eens links laat liggen, zul je het vast redden.'

'Laten we het hopen.'

Volgens mijn vader had zijn ex, mijn moeder dus, nogal wat weg van Cruella de Vil. Het was niet leuk haar te vergelijken met het puppy hatende Disney monster, maar ik kon het hem niet helemaal kwalijk nemen. Mijn moeder was een lange en, volgens sommigen, statige vrouw. In de afgelopen jaren heeft ze haar haar in alle kleuren van de regenboog geverfd, maar momenteel was ze van mening dat pikzwart haar tien jaar jonger deed lijken. Mijn moeder verafschuwde de sneakers die ik normaal gesproken droeg en meer dan een huisgoudvis kwam er bij haar niet in. Als we ook maar een paar centen meer hadden gehad, had ma beslist haar gezicht volgespoten met botox en onderhand met cup F rondgelopen.

Mijn vader daarentegen was de meest briljante man die ik ooit was tegengekomen. Daar moest ik wel bij zeggen dat de meeste andere mensen die ik had ontmoet, het daar niet geheel mee eens waren. Hij was vervroegd grijs, had een vies baardje en een rond brilletje die zijn ogen groter deden lijken dan ze werkelijk waren. Hij was warrig, vrolijk en de grootste tegenpool van mijn moeder die ik ooit had ontmoet. Sowieso snapte ik niet wat mijn ouders ooit in elkaar hadden gezien, maar daar had mijn vader een andere Disney-theorie over: alle kwaadaardige koninginnen zijn ooit prinsessen geweest, maar ze zijn slecht geworden door hun teleurstelling in het leven. Rond die gemiddelde koninginnen-van-Disney-leeftijd scheen er ook iets te zijn als een midlifecrisis (heb ik gegoogeld, mijn moeder is echt hét rolmodel) waardoor mensen besloten hun leven drastisch om te gooien. Was mijn moeder teleurgesteld in het leven?

Ja, dat kon je wel zeggen.

Het was dan ook absurd om te denken dat mijn moeder ooit met het plan van mijn vader zou instemmen. Ik was haar poppetje. Het kind waarvan ze had gehoopt dat het ooit nog meisjesachtig zou worden en het niet verschrikkelijk meer zou vinden om uitgebreid sexy BH's te passen in de Hunken Möller. Ze geloofde er ook heilig in dat ik ooit tot inkeer zou komen en voetbal als damessport af zou zweren, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat rokjes he-le-maal mijn ding waren.