De abstracte kant van liefde (✔)

H52: Een school vol ellende

Het begon erop te lijken dat ik binnen nu en tien minuten de laatste meters naar de galg zou afleggen. In metaforische zin dan. Hoewel ik gewoon naar mezelf in de spiegel stond te staren, voelde het einde der tijden nabij.

Wat had ik er toch een gigantische puinhoop van gemaakt.

Mijn gezicht zat onder de rode vlekjes en mijn oog, die alle kleuren van de regenboog al had gehad, was momenteel gelig bruin. Tot overmaat van ramp waren mijn haren dof en extra pluizig, alsof ook zij het gehad hadden met me.

Werkelijk alles leek beter dan het verlaten van mijn slaapkamer en gewoon de lessen gaan volgen. Ik wist al precies hoe het zou gaan: stiekeme blikken, rare opmerkingen en naar gefluister achter mijn rug om.

Maar helaas, ik had het mijn vader beloofd dat ik zou gaan.

'We wisten dat het een keer ging gebeurden,' had hij heel rustig geantwoord na mijn stortvloed van verontschuldigingen. 'En ik ben het met madame Dubois eens. Het is beter dat je op het Hutchford je school afmaakt. Daar ken je iedereen en is de kans het kleinst dat je na afloop aan je moeder moet uitleggen waarom je het jaar over moet doen.'

'Maar pap, niemand wíl me hier nog kennen.' Ik had de blikken van mijn jaargenoten gezien en de conclusie lag voor de hand: ze moesten me niet meer.

'Onzin,' had pap gezegd. 'Je gedraagt je gewoon zoals je je het hele jaar gedragen hebt en voor je het weet zijn ze eraan gewend dat er een meid rondloopt. En anders heb je Lucas nog, toch?'

'Ja maar-'

'Rustig maar. Het komt wel goed. Ik laat nog wat schoolkleren die je wél goed past opsturen. Met een beetje geluk is het zooitje deze week nog binnen.'

Ik gaf het op. Dit had toch geen zin. 'Oké dan.'

'Houd je taai, meisje. Er is er is een reden dat we voor jou gekozen hebben.' Daarna had hij opgehangen. Er viel niets meer te zeggen.

'Im, wil je alsjeblieft een klein beetje kalm doen?' Lucas ging achter me staan en keek me via de spiegel recht aan. Lichtjes legde hij zijn handen op mijn overspannen schouders. 'Ze gaan je echt niet opeten. En is het wel verstandig om mascara op te doen? Dat kan alleen maar uitlopen.'

'Ik zie er al onaantrekkelijk genoeg uit met mijn champignon-oog,' mompelde ik. 'Een klein beetje mascara kon heus geen kwaad.'

Ergens vroeg ik me af wanneer ik die mening had bijgesteld. Waarschijnlijk nog niet zo lang geleden.

Lucas deed een poging mijn schouders los te masseren. 'Het ziet er mooi uit, hoor. Daar niet van.'

'Dankje.'

Eigenlijk zag ik er niet eens zo anders uit dan normaal, op het feit na dat mijn kleren zonder de lappen stof veel te ruim zaten en mijn haar nu krullend over mijn schouders viel.

'Zou je nou echt niet je kleren van het Rousseau aantrekken? Ik wéét dat je je hierin ongemakkelijk voelt.'

'Niet ongemakkelijker dan in een rokje,' mompelde ik. Ik moest er niet aan denken om nagefloten te worden. Dan liep ik er liever bij als een slons.

'Oké dan, maar we moeten wel opschieten. De lessen beginnen over vijf minuten. Probeer een beetje aan leuke dingen te denken. Bijvoorbeeld aan de bruiloft van volgende week.'

'Ik weet niet of dat wel een leuk ding is,' zei ik. Ik had Chris daar immers voor uitgenodigd, maar nu zou hij vast niet meer komen. Bovendien wilde ik niet eens weten in wat voor jurk mijn moeder me wilde hijsen. Vast iets knalgeels of donkergroens.

'Komt goed, Im. Zie het maar zo, ik kom ook!'

'Dat is ook zo.' Ik probeerde zo echt mogelijk te glimlachen. Daarna ademde ik diep in, legde een lok blond haar achter mijn oor en probeerde mezelf wijs te maken dat ik dit kon. Echt echt echt, bleef ik volhouden. Vervolgens pakte ik mijn schooltas van mijn bed en volgde Lucas de deur uit.