De abstracte kant van liefde (✔)

H35: Opgewonden kleuters en romantici

Natuurlijk was de foto al door de hele school gegaan voor de lessen woensdag überhaupt weer waren begonnen. Ik hoorde tijdens de lessen zacht gefluister, op de gang meisjesachtig geroddel. Normaal gesproken zag ik nauwelijks mobieltjes onder lestijd, maar nu leek iedereen er eentje in zijn hand gekluisterd te hebben. Blijkbaar was Louise's foto het risico op een week corvee wel waard.

Af en toe werd er een blik op Lucas en mij geworpen, want het was algemeen bekend dat wij vrienden van Louise waren. Ik vond het al verschrikkelijk ongemakkelijk, laat staan hoe ongelooflijk naar het was voor Louise om vandaag de lessen bij te wonen. Het enige voordeel voor haar was dat er geen jongens op haar school zaten. Die waren over het algemeen nog een stuk tactlozer en gevoellozer dan meiden.

De hele dag was het wel het onderwerp van gesprek, maar voor ons werd het toppunt rond een uur of drie 's middags bereikt.

Ik liep naast Lucas door de schoolgangen, net klaar met onze laatste les. Hoewel wij op woensdag tegenwoordig niet veel lessen meer samen hadden, was het een gewoonte geworden om elkaar na onze laatste lesuren op te zoeken om samen terug te kunnen lopen. Ik had mijn boeken onder mijn arm geklemd, mijn hoofd heel ergens, tot Lucas plots midden in de gang stil bleef staan.

'Lucas? Jij bent toch Lucas?' Een jongen van ongeveer mijn lengte bleef met zijn armen over elkaar geslagen de weg voor mijn kamergenootje versperren. Hij lachte zijn gebeugelde tanden bloot.

'Ja?' vroeg Lucas achterdochtig.

'Jij bent toch die vriend van Louise? Tenminste, niet haar vríend vriend, maar een gewone vriend.'

'Ja, dat klopt ook.' Luuk werd met de seconde gereserveerder. De jongen krabde aan een van zijn ontploffende puisten, terwijl hij mijn beste vriend van top tot teen bekeek. Ik had de jongen nog nooit eerder gezien, maar ik schatte in dat hij in de vierde of vijfde zat.

'Ik wist het wel! Zeg, heb jij toevallig haar telefoonnummer voor mij? Ik zou graag een contact met haar leggen, als je begrijpt wat ik bedoel.'

'En waarom dan wel?' Ik trok mijn wenkbrauwen gevaarlijk hoog op. 'Kent ze jou toevallig?'

'Nog niet,' grijnsde de jongen, 'maar dat zal niet zo lang meer duren.'

'Geloof me, Lou moet helemaal niets van puberende, opgewonden kleuters als jij hebben.' Lucas trok minachtend zijn neus op.

'Ze hakt je vrolijke vriend eraf als je nu contact met haar opneemt. Ik beloof het je,' bracht ik in. De jongen keek van mij naar Lucas en weer terug en haalde daarna nonchalant zijn schouders op.

'Ik kom er toch wel achter,' hoorde ik hem nog mompelen, voor hij zijn handen in zijn zakken stopte en zich omdraaide.

In onze kamer smeet Lucas kwaad de deur achter zich dicht. Ik had zijn gezicht nog nooit zo op onweer zien staan.

'Waar haalt hij het lef vandaan!' tierde hij. 'Alsof Louise het niet al naar genoeg heeft na gisteren. Dat rotjoch mag van geluk spreken dat ik haar hier niet van op de hoogte stel. Ze zou compleet door het lint zijn gegaan.'

'Ik weet het. Ik hoop dat het nieuws over een paar dagen een beetje weggezakt is.'

'Maar dan nog! Vanaf nu staat Louise bekend als: "dat meisje van die foto". Iedere keer als ze iemand van school tegen komt, is het eerste waar ze aan zullen denken die stomme foto. We moeten hier wat aan doen, Im. Dat moet echt.'

'Ik weet het. Sowieso neem ik dit weekend de geluidsapparatuur mee. Ik denk dat het voor Louise's verwerkingsproces sowieso belangrijk is dat ze weet wie het heeft gedaan, maar daar lossen we het probleem niet mee op.' Lucas ging kwaad op zijn bedrand zitten.