De abstracte kant van liefde (✔)

H23: Professionele tafelvoetballers

We werden door opa en oma uitgezwaaid, toen we het grindpad van het erf afreden. Ik keek door de achterruit, maar zag door onze gigantische berg koffers vrijwel niets. Louise toeterde driemaal. Waarschijnlijk maakte ze daarmee alle uitslapers uit de buurt wakker, maar dat kon nu niemand van ons ook maar iets schelen. Ik draaide mijn raampje open en zwaaide tot de twee uit het zicht waren verdwenen.

We zaten met z'n vieren in Louise's Mini gepropt, met al de vakantiespullen die niet in de achterbak pasten tussen ons in gepropt. Onze eerste stop was het station, wat betekende dat ik als eerst afscheid nam. Eigenlijk voelde ik er niets voor om naar huis te gaan, maar ik wist dat ik er nu niet langer meer onderuit kon.

Het was niet lang naar het treinstation. Josephine had aan een stuk door gekwebbeld over hoe leuk het was geweest en dat ze naar ons eerst volgende weekend samen uitkeek. Ik murmelde iets instemmends terug.

Louise parkeerde de auto en draaide de autoraampjes omhoog.

'Nou,' zei ze op een vreemde toon, 'we zijn er hoor.'

Lucas hielp me met het terugvinden van mijn spullen en sleepte mijn oranje tas achter zich aan het perron op. Joos en Louise liepen achter ons aan. Als het op bordjeslezen aankwam, waren Lucas en ik ervaringsdeskundigen.

Mijn trein zou over vijf minuten vertrekken, maar was nog nergens te bekennen op het moment dat wij perron acht betraden. Er hing een ongemakkelijke stilte. Zelfs Josephine had haar lippen stijf op elkaar geklemd.

'Kom hier.' Met een zweem van een glimlach klemde Lucas me tegen zich aan. Voor mij was het niets anders dan een natuurlijk reflex om hem terug te knuffelen. Tevreden kneep ik mijn ogen dicht. Ondanks dat ik hem maar een paar dagen niet zou zien, wist ik dat ik hem zou gaan missen. Na weken vrijwel dagelijks met hem op een kamer te hebben geslapen, zou het verdraaid stil zijn 's avonds.

'In de kerstvakantie komen jullie maar bij mij logeren in Amsterdam. Dan gaan we pizza eten en tafelvoetballen.' Met tegenzin liet ik Lucas los en nam ik mijn koffer van hem over. Lucas probeerde te glimlachen, maar ook hem lukte dat niet.

'Ik kom,' beloofde hij plechtig.

De volgende die me om de hals vloog, was Josephine.

'Ik vind het zo leuk dat je mee bent gegaan,' zei ze voor de twintigste keer vandaag.

'Ja, ik ook.' Haar klemmende houding deed me denken aan een koala beertje.

Van Louise kreeg ik een klap tegen de schouder en een korte omhelzing.

'Je bent verplicht heel binnenkort weer deel te nemen aan een slaapweekend, hoor. Ik heb nog steeds mijn onderbroek niet.' Ik kon het niet nalaten om te grijnzen.

'Tot gauw dan maar.'

Nog geen tien seconden daarna, kwam de trein aangereden.

Een groep tieners, mannen met geheimzinnige koffers en pinquïnpakken kwamen de trein uitgelopen, voor ik de handvat van mijn koffer vastpakte en de coupé instapte. Ik keek nog één keer achterom om mijn vrienden uit te zwaaien.

Het gewiebel van de trein had een rustgevend effect op me. Ik had mijn koptelefoon opgezet en nam heel asociaal twee stoelen in beslag, met mijn benen over de stoel naast me gegooid. Het kostte me moeite om op tijd uit te stappen. Eindelijk bij Bussum-Zuid aangekomen, kon ik geen woord mijn strot meer uitkrijgen. Als een lijk liep ik naar het autootje van mijn moeder toe, waarna ik me met een zucht liet zakken op de zachte stoelbekleding. Mam tikte met haar lange, felblauw gelakte nagels op het stuur. Uit de radio kwam één of ander halfbakken liedje van Acda en de Munnik.

Ik bestudeerde het gezicht van mijn moeder. Ze zag er een stuk gezonder uit dan de laatste keer dat ik haar gezien had. Haar haren hadden - tot mijn verbazing - nog steeds dezelfde bruinige kleur als de vorige keer dat ik haar had gezien. Haar make-up was maar heel lichtjes aangebracht en ze had, voor haar doen, erg normale kleren aan. Het zag er verrassend goed uit.