De abstracte kant van liefde (✔)

H39: Het lijkt goed te komen

'Ik kan nog steeds niet geloven dat jij en Chris in de woonkamer hebben zitten zoenen terwijl ik boven ziek op bed lag.' Lucas lag in bed, met het deken strak om zijn lichaam gewikkeld. Door zijn lijkbleke huid, diepe wallen en warrige haren, leek hij echt maar een zielig hoopje mens. Toch was hij nog prima in staat om me zwaar beschuldigend aan te kijken.

'Ik had het je ook niet kunnen vertellen, Luukje. En zoveel heb je nou ook weer niet gemist.'

'Niet dat ik dat had hoeven zien,' voegde hij daaraan toe.

'Lucas!' Hij keek me onverstoord aan.

'Maar was het, om het zo maar even te zeggen, fijn?' vroeg hij. Lucas leek oprecht geïnteresseerd.

Ik dacht terug aan het moment waarop ik mijn lippen op die van Chris had gedrukt. Het has zo normaal geleken om te doen, zo vertrouwd. Het had zo veilig gevoeld, hoe hij zijn armen om me heen geslagen had. Ik had al half op zijn schoot gezeten op het moment dat Levi de kamer in gehuppeld was en onze kleine bel had lek geprikt. Hij had verbaasd naar adem gehapt, had keihard "ieew" geroepen en was daarna om zijn oma roepend weer weggerend.

Volgens mij was dat het moment waarop we onze kleine en enige fan waren kwijtgeraakt. Tijdens het avondeten durfde hij geen van ons beiden aan te kijken.

'Ja tuurlijk was het fijn,' zei ik hoofdschuddend. 'Anders zou ik het toch nie-'

'Ik kan nog steeds niet geloven dat jij je tong in Chris' mond hebt gedouwd,' barstte Lucas weer uit. 'Ik bedoel, het is iets groots, Im. Je eerste zoen. Je krijgt nooit meer een echte allereerste zoen nu.'

'Rustig maar, Lucas. Denk nou om je hoofd. Straks lig je de rest van de dag voor pampus.' Eigenlijk vond ik het behoorlijk irritant dat Lucas zich zo met me bemoeide, maar op het moment was hij zo zielig, dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om hem te vertellen dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien.

Lucas kreunde van de pijn en greep met zijn goede hand naar het hoofd.

'Ik wil gewoon het beste, Im. Dat heb ik al vaker gezegd. Dat weet je toch wel?'

'Natuurlijk weet ik dat, maar daarom hoef jij niet te gedragen als een overbezorgde, kwaaie mama beer? Je wilde mijn zogenaamde "eer" beschermen. Zelfs mijn moeder is niet zo gestoord.'

'Het kwam in een opwelling,' verklaarde hij.

'En zie wat daar van terecht gekomen is.' Ik wees op zijn linkerarm, die hij in een mitella had verstopt. 'Chris doet zijn best om het met je goed te maken, maar jij wijst al zijn pogingen af. Waarom doe je dat Lucas? Hij is toch familie?'

'Weet ik wel,' zuchtte Lucas.

'Ben je bang dat hij opnieuw zoiets zou doen? Áls hij het al gedaan heeft.'

'Misschien.' Hij sprak nu heel zachtjes en leek zo klein en breekbaar. Alsof ik hem als een tandenstoker door midden kon breken. 'Maar je moet weten dat Chris echt glashard kan liegen als hij wilt. Hij kan je werkelijk van alles wijsmaken. Als kleine kinderen heeft hij ons onder zoveel straffen uit weten laten komen. Ik vraag me af of hij überhaupt ooit wel eens straf heeft gehad van Suzanna.'

'Denk je dat hij ook liegt tegen mij dan? Denk je dat hij me niet echt leuk vindt?' Lucas bleef even stil. Hij had wel vaker zoiets gezegd en ergens zat het me toch niet helemaal lekker.

'Ik denk wel dat hij je echt leuk vindt,' zei hij uiteindelijk. 'Het is niet zo dat hij van de ene meid naar de ander gaat, wat misschien wel had gekund. De afgelopen jaren heeft hij, volgens Joos, meerdere stiekeme en minder stiekeme bewonderaars gehad. Voor zover ik weet, ben jij het eerste meisje met wie hij een afspraakje had, wat natuurlijk ongelooflijk stom is. Milou is wat Chris betreft nogal gevaarlijk.'