De abstracte kant van liefde (✔)

H11: Kunstwerkjes en potentiële huwelijkskandidaten

De meiden vonden het een uiterste noodzaak om me op te tutten voor we gingen stappen. Ondanks mijn protest ('Je gaat geen barbiepop van me maken!') hadden ze me rond een uur of acht op een stoel vastgepind. Ik zat in mijn korte pyjamabroekje en een dunne blouse te vergaan van de hitte. Daarom snapte ik de hele ophef rond "we gaan Imke opmaken" niet. De make-up zou nog binnen het uur van mijn gezicht gezweet zijn.

Als een stel dartelende duiven fladderden Louise, Josephine en Charlotte rond mijn hoofd. De blondine had mijn make-uptasje omgekeerd op het bed en bekeek of er iets bruikbaars tussen zat. Ze leek niet erg tevreden.

'Heeft iemand aceton bij zich? Dan kan ik Imke ontdoen van die gezichtsbeharing.' Josephine bond mijn ontplofte haarbos vast in een staart.

'Zit in m'n toilettas. Die roze,' zei Louise, terwijl ze uit een ander tasje een vijl haalde.

O help.

Josephine deed niet bepaald zachtzinnig, toen ze mijn nephaar doordrenkte met nagellak remover en daarna het haar en stukjes van mijn huid lostrok.

'Als we morgen willen zwemmen, moeten we ook écht wat doen aan dat beenhaar.' Louise legde nadenkend een hand onder haar kin.

'Het is lichtblond,' protesteerde ik. 'Zo erg valt het niet op. En ik heb het nog nodig de komende weken.'

'Het is net een júngle.' Ze legde de nadruk op het laatste woord. 'Ik zal morgenochtend een schoon scheermesje voor je zoeken. Vanavond trek je maar een lange broek aan.'

'Ik heb geen zwemkleding bij me.'

'Daarvoor bestaan er nou winkels en geld. We rijden morgen wel even naar het centrum voor we doorrijden.'

'Top,' zei ik zo sarcastisch als mogelijk. Het zou weken duren voor mijn arme beenhaartjes weer waren aangegroeid. In de tussentijd moest ik lange kleding dragen. Geschoren benen waren niet bepaald "mannelijk".

Josephine poederde en smeerde mijn gezicht vol met allerlei raar ruikende middeltjes. Met gekromde tenen onderging ik de vijl beurt van Charlotte, die zo nu en dan mijn huid raakte.

Ze hadden alle spiegeltjes bedekt, zodat ik niet naar mezelf kon kijken. Zeer verstandig. Op dit moment leek in nog het meest op een stervende orang-oetang.

Louise bekeek kieskeurig de kleren die ik voor vanavond had klaargelegd.

'Die broek kan er mee door, maar dat shirtje is klaar voor de vuilnisbelt.' Ze wees naar het donkerblauwe poloshirtje op mijn bed.

'Dat is mijn lievelingsshirt.'

'En dat is te zien, ja.' Ze trok een beetje aan de stof, waardoor ik de kleine riemgaatjes aan de onderkant goed kon zien. 'Je krijgt wel wat van mij. Mijn moeder denkt toch dat ik hier een kleding kast van tien bij tien heb.'

'Bedankt, denk ik.'

Charlotte lakte mijn nagels met bijzondere vormpjes en glitters. Daarna probeerde ze mijn teennagels te doen, maar ik trok mijn voet weg.

'Dat kan ik best zelf,' zei ik. Het voelde niet goed om haar aan mijn stinkzwammen te laten zitten.

'Laat het maar toe,' zei Josephine, terwijl ze een kaarsrecht lijntje op mijn ooglid tekende. 'Char wil later een grote serie hand-en-voetproducten ontwikkelen. Ze gebruikt ons allemaal als proefkonijnen.' Charlotte glimlachte wat afwezig. Nog steeds had ik het idee dat ze ieder ogenblik om kon vallen van de slaap.

'Nou, goed dan,' mompelde ik met gekromde tenen.

Ongeveer tien minuten later vonden ze me vrouwelijk genoeg. Gemma had een spelletje zitten spelen op haar mobiel en had totaal niet op ons gelet. Toen ze opkeek, werden haar ogen dan ook ietsje groter en haar appelwangen boller toen ze me zag.