De abstracte kant van liefde (✔)

H48: Lang leve de koning

'Het kan me niet schelen wat je ervan vindt, Im. Het heet Kóningsdag. Dat is helemaal niet specifiek, dus ik mag lekker dragen wat ik wil.'

Louise had op het moment nog het meest weg van een klein kind, met haar armen stijf over elkaar geslagen en een hooghartige blik in de ogen. Ik schudde zuchtend mijn hoofd. Hier konden we over discussiëren tot ik een ons woog, maar Louise deed uiteindelijk toch wel wat ze zelf wilde.

En als dat betekende dat ze haar Rode Duivelshirt met daarop "Ons Flippie is de Bom" wilde aantrekken, dan moest iedereen zich daar maar bij neerleggen.

'Je doet maar,' mompelde ik, 'maar als mensen je erop gaan aanspreken, dan neem ik het niet voor je op, hoor.'

'Ook niet nodig.' Lou glimlachte gemeen en wees naar haar rode hakken. 'Ik kan prima voor mezelf zorgen. En bovendien heb ik dat schattige prinsessenkroontje gekocht, weet je nog? Ik word morgen een prachtige nep-Nederlander.'

Dit was weer een van die face palm momenten bij Louise. Nu was het maar goed dat Nederland en België niet in dezelfde WK-poule waren ingedeeld. Ik denk dat we dan een rel hadden veroorzaakt.

We stonden op het grote terrein van Lucas' en Josephines ouders om de laatste spullen voor het uitje op te halen. Direct nadat de school was afgelopen, hadden we Josephine en Louise opgepikt van het Rousseau om de spullen die we nodig hadden op te halen en mijn pruik en mannenspullen daar achter te laten. Met één onwetende in ons midden, konden we maar beter erg voorzichtig zijn.

'Ik denk dat we nu alles hebben,' hijgde Lucas, direct gevolgd door zijn tweelingzus. Josephine leek haast een elfje in de zachtoranje jurk, die ze speciaal voor de gelegenheid gekocht had. Ze legde een stapel luchtbedden in de achterbak.

'Je weet toch dat het morgen pas feest is?' hielp ik haar herinneren. Voor Louise maakte het niet uit. Dit had een hele voorraad shirts met "Ons Flippie is de Bom" daarop ingeslagen.

'Ja, dat weet ik heus wel. Dit is om vast een beetje in de stemming te komen.' Ze maakte een rondje om haar schattige jurkje van alle kanten te laten zien.

'Komt Chris nog hierheen? Of moeten we die luiaard ook nog ophalen?' vroeg Louise.

'Ik vrees het laatste,' zei ik. 'Hij moest volgens mij nog een laatste hand leggen aan zijn economieverslag. Ik hoop voor hem dat 'ie klaarstaat.'

'Alsof jij het hem zou zeggen wanneer hij te laat is,' zei Lou. 'Jij zou hem nog niet berispen wanneer hij een uur te laat zou komen aanzetten.'

'Ik wilde daar tegen protesteren, maar moest uiteindelijk toegeven dat ze gelijk had. Zodra Chris ook maar in een straal van vijf meter kwam, was ik alweer kwijt wat ik hem mogelijk had willen verwijten.

Omdat niemand Louise echt vertrouwde achter het stuur en Chris' auto niet op tijd beschikbaar was om vol te stouwen, was Lucas de uitverkorene om ons naar Nederland te rijden. Josephine ging op de bijrijdersstoel zitten en Louise zat naast me bij het andere raam. Ze grijnsde van oor tot oor en bleef maar aan haar shirt plukken. Als ze zo doorging, zou die al stuk zijn voor we überhaupt bij mij thuis zouden zijn aangekomen.

Lucas parkeerde de nu al vast volgestouwde auto op het parkeerterrein van het Hutchford. Ik stond zo'n beetje te springen om uit de auto te stappen en Chris weer in m'n armen te sluiten. Dat klonk zo overdreven en echt helemaal niets voor mij om te zeggen, maar toch voelde het zo. Het werd op school ook met de dag moeilijker om mezelf niet te verraden in zijn bijzijn.

Zodra de auto helemaal stilstond, klikte ik mijn gordel los en wilde ik het portier openen, maar Lucas was me voor.

'Dat lijkt me niet heel verstandig, Im. Officieel ken jij de weg hier niet. Ik ga mijn lieftallige neef wel even halen.'