De abstracte kant van liefde (✔)

H40: Afspraak twee is een feit

'Zou jij Josephine naar buiten willen roepen? Dan kan ze mooi met me meerijden.' Lucas sleepte mijn weekendtas mee over het pad. De kiezels knarsten onder onze schoenen en leken het extra zwaar voor hem te maken. Ik blies witte wolkjes uit van de kou en trok mijn sjaal strakker om mijn nek. Het was berekoud buiten en ik wilde het liefst zo snel mogelijk weer naar binnen.

'Blijft ze dan niet op school dit weekend?' vroeg ik.

'Vannacht niet in ieder geval. Opa en oma stonden erop dat wij ook komen vanavond. Mama is zesenveertig geworden van de week en oma heeft een feestmaal klaargemaakt.'

'Moet Chris daar dan niet heen?'

'Nee hoor. We hebben het vorige week al met de rest van de familie gevierd.' Zowel Lucas als Josephine was afgelopen weekend inderdaad naar huis gegaan en ook Chris had ik niet zien rondlopen op school. Zelf was ik voor de verandering weer eens op het Hutchford gebleven.

'Oké, dan zal ik haar wel naar beneden sturen.' Ik nam met een dankbare glimlach mijn tas van Lucas over. Hij bleef bij de ingang van de school wachten. De directrice had dan wel gezegd dat het prima was als Lucas meekwam, maar hij voelde zich alles behalve op zijn gemak in de school. Hij gaf me een afscheidsknuffel en liep weer terug naar de auto.

'Veel plezier vanavond,' zei hij zelfs. Ik was er bijna van onder de indruk.

'Tot zondag!'

Eigenlijk had ik gehoopt dat Josephine het hele weekend op school zou zijn, maar dat was natuurlijk een ontzettend egoïstische gedachte. Feit was gewoon dat Louise soms heel vermoeiend kon zijn en Joos de enige leek die haar een beetje in het gareel kon houden. Waarschijnlijk kwam ik dit weekend vermoeider uit dan ik erin ging.

'Hé, Imke, ben je daar al,' werd ik door de vriendelijke blondine bij de kamerdeur begroet. Ze had zich voor de verandering omgekleed en haar lange haren opgestoken in een nette knot. Ze had duur uitziende oorbellen in en een schattig donkerblauw jurkje aan waarin ze het waarschijnlijk ontzettend koud zou krijgen.

'Lucas heeft me afgezet,' verklaarde ik. 'Hij staat trouwens beneden op je te wachten.'

'Nu al?' vroeg ze verbaasd. 'Maar ik ben nog helemaal niet klaar!'

'Natuurlijk wel.' Ik hing mijn winterjas aan de kapstok en gooide mijn pruik op mijn logeerbed, voor ik me begon te ontdoen van de opgeplakte bakkebaarden. 'Waar is de rest?' vroeg ik verbaasd, terwijl ik de lege kamer rond keek. Alle bedden waren keurig netjes opgemaakt, er was geen sok of onderbroek op de grond te vinden en het leek verrassend genoeg een stuk leger dan anders.

'Louise zit in het kamertje van madame Dubois. Iets wat tijdens wiskunde is gebeurd, volgens mij. Gwen is met haar mee en de rest is al naar huis. Weet je zeker dat je wel het hele weekend hier wilt zitten? Anders kom je morgen gewoon maar naar mijn huis toe, hoor.' Ze meldde het nieuws van Louise alsof het iets alledaags was, wat overigens best eens het geval kon zijn, Louise kennende.

'Dat is heel lief van je aangeboden,' zei ik. 'Maar ik red me hier wel. Vanavond ben ik er sowieso niet en morgen zie ik wel weer verder.'

'O,' zei Josephine, die direct weer begon te glunderen van plezier. 'Ga je weg met wie ik denk dat je weggaat?'

'Ik denk het wel,' bloosde ik. Josephine klapte verrukt in haar handen.

'Ik wist het wel. Ik wist het!' Alsof ik zonet de Nobelprijs voor de vrede had gewonnen, vloog ze me om de hals. Haar blonde haren kwamen in mijn mond en kriebelden tegen mijn neus. 'Misschien wordt je wel écht familie.'

'Rustig aan, hoor. Het is pas het tweede afspraakje.'

Het duurde even voor ik Josephine weer enigszins tot bedaren had gebracht en ze gestopt was met fantaseren. Ze zag haarzelf al met twee kleine, bruinharige krullenbolletjes in het zwembad zitten. Het werd voor mij zo gênant, dat ik er zo gauw mogelijk voor zorgde dat ze haar jas aantrok en naar beneden ging.