De abstracte kant van liefde (✔)

H26: Een potje moddervoetbal

Ik had de toetsweken in Nederland al verschrikkelijk gevonden, maar de examens in België waren daarmee vergeleken al helemaal een ware hel. Nederlands was nog wel redelijk gegaan – dat kon ik immers wel – maar vakken als Frans en aardrijkskunde had ik behoorlijk verpest. Het was niet voor niets dat ik Aardrijkskunde er zo snel ik kon op mijn oude school had uitgegooid. Helaas was het hier verplicht.

Misschien dat de bijles die Lucas me gegeven had mijn cijfer nog wat omhoog heeft tillen, maar ik durfde daaraan te twijfelen. Dit betekende dus dat ik in het voorjaar flink moest knallen. Voor nu hoopte ik op een vijf.

Lucas en ik hadden het niet meer over het door mij genoemde "Chris Voorval" gehad. Ik had hem laten uithuilen zonder wat te vragen en was op zijn bedrand blijven zitten tot hij in slaap was gevallen. De volgende ochtend had hij gedaan alsof er niets aan de hand was. Ik vond het slecht dat hij zijn gevoelens zo verschrikkelijk oppropte, maar hij wist dat als hij erover praten wilde, dat kon.

We deden ons best om Engels erin te stampen, maar mijn concentratie was ver te zoeken vanmiddag. Na mijn geschiedenisexamen van twee uur, wilde het gewoon niet meer lukken. Ik tikte met mijn pen op de tafel, terwijl ik voor de vijfde keer de woordjes doornam.

'Im, kun je alsjeblieft ophouden met wiebelen?' kreunde Lucas. Zijn hoofd was rood aangelopen van de inspanning. Zijn helft van het bureau lag bezaaid met boeken en schriften.

'Sorry,' piepte ik.

'Kun je niet gaan voetballen en een beetje energie kwijtraken?' vroeg hij voor de zoveelste keer in een uur.

'Dat begint pas om vier uur.' Ik wees naar de klok boven de kast die traag verder tikte.

'Ga je dan maar vast omkleden of zo en laat je arme kamergenoot even leren.' Lucas zette grote puppyoogjes op. Onderhand had ik wel ervaring met zijn blikken, maar het lukte me nog niet om hem iets te weigeren. Ik stak mijn duim naar hem op, rolde mijn stoel naar achteren en rende naar mijn bed toe. Een half uur eerder had hij er al voor gezorgd dat ik mijn spullen had klaargelegd. Achter me hoorde ik Lucas zuchten van frustratie.

'Waarom lijken al die woordjes zoveel op elkaar?'

Waar ik een complete ramp in Frans was, was Luuk een ellendeling in Engels. Over het algemeen ging Engels mij wel goed af en hij haalde alleen maar achten voor Frans, dus gemiddeld deden we het nog best redelijk, maar dat maakte de ramp nog niet minder verschrikkelijk.

Gelukkig waren er ook dingen waar we wel naar uit konden kijken. Zo waren Lucas en Josephine aanstaande woensdag jarig en was er donderdag avond een schoolfeest. Volgens Lucas kon ik het een klein beetje vergelijken met de zogenaamde kerstgala's van mijn oude school: slechte muziek, mensen in veel te dure jurken en pakken en een hoop gezelligheid.

Lucas had zijn pak al van thuis opgehaald en had zijn vader, die volgens hem een goede zaak wist, ook een pak voor mij laten bestellen.

'Je moet wel als Olivier gaan,' had hij bezworen. 'Iedereen gaat en als Olivier zal je veel eerder gemist worden dan als Imke.' Ik kon niet anders dan het daarmee eens zijn.

Met schuifspeldjes zette ik mijn pruik extra stevig vast op mijn hoofd, zodat dat ding niet bij de eerste de beste botsing af zou vliegen. Ergens vroeg ik me af hoe het voetbalteam zou reageren als ik zonder pruik de kleedkamer in zou stappen.

Waarschijnlijk zouden hun koppen goud waard zijn.

Ik pakte mijn koptelefoon uit mijn weekendtas en ging op mijn bed muziek liggen luisteren. Zelfs over de stem van Adam Levine heen, kon ik het regelmatige gemopper van Lucas horen.

Tien voor vier pakte ik mijn sporttas uit de kast en gooide daar een tubetje lijm, deo en flesje water in, hoewel dat laatste eigenlijk niet nodig was. Buiten regende het namelijk dat het goot.