De abstracte kant van liefde (✔)

H:32 Een wel erg gelukkig nieuwjaar

Als ik had gedacht dat ik met één feestdag van mijn moeders familie af zou zijn, had ik dat behoorlijk verkeerd ingeschat. Eerste kerstdag was zonder teveel opvallende gebeurtenissen en interessante gesprekken verlopen en dus overleefd, zou je denken. In werkelijkheid was dit maar het tipje van de sluier geweest.

Ik zat met mijn knieën opgetrokken naar een slecht televisieprogramma te kijken, tot mijn vader opgewonden de woonkamer binnenkwam. Hij probeerde onhandig het laatste knoopje van zijn overhemd dicht te maken. Alleen al het feit dat hij een overhemd probeerde aan te doen, had een belletje moeten doen rinkelen, maar ik nam rustig een hap van mijn derde oliebol.

'Im, ga je even iets leukers aantrekken? We gaan over een kwartiertje weg.' Ik keek verbaast op van mijn zelfgebakken oliebol. Mijn vader leek zenuwachtig, niet op zijn gemak. Ik had zo'n vermoeden dat ons briljante plan om een House marathon te houden uitgesteld zou worden.

'Waarom?' vroeg ik achterdochtig.

'Omdat we uitgenodigd zijn door je moeder om langs te komen vannacht.' Ik spuugde nog net mijn hap niet uit.

'Vannácht? Je bedoeld dat in nu, vanavond? De nacht van oudennieuw?'

'Ben ik dat vergeten te vertellen?' Mijn vader trok zijn jasje aan. 'Je moeder zou het heel gezellig vinden om met jou het nieuwe jaar te kunnen inwijden en vroeg of we kwamen. Ik had niet het idee dat jij uit zou gaan of iets van plan was, dus vandaar. De rest van de familie komt ook.' Stomverbaasd keek ik mijn vader aan. Hoe kon hij zich nou vrijwillig laten gijzelen door de familie van mijn moeder? Ik was het verplicht als bloedverwant, maar mijn vader was nu al ruim twee jaar geleden de familie ontvlucht. Hoe haalde hij het überhaupt in zijn hoofd om met mijn moeder de avond te willen doorbrengen? Je hoefde mijn ouders maar bij elkaar in één huis te zetten en je had de poppen aan het dansen.

'Weet je zeker dat dit een goed plan is?' vroeg ik voorzichtig.

'Een goed plan? O, nee, maar ik heb haar al gezegd dat we komen.' Mijn vader keek een beetje stupide voor zich uit. Met een zucht legde ik mijn hoofd op mijn opgetrokken knieën. Halleluja.

'Goed dan,' mompelde ik tegen de stof van mijn joggingbroek, 'ik kom eraan.'

Met enorm veel tegenzin wisselde ik mijn thuiszitkleren in voor een spijkerbroek en een lekker zittende kersttrui. Ik pakte mijn rugzak van de kapstok en gooide daar de stapel nieuwe DVD's in die ik van Lucas had gekregen. Mijn kamergenootje had mij getrokken met secret santa en was van mening dat ik een ongezond vooroordeel had tegen chicklits, dus probeerde hij dat op zijn manier te "verhelpen". Bovenop de stapel lag de film "She's the Man". Tot aan de avond van het spel had ik nog nooit gehoord van de waarschijnlijk zoetsappige romantische komedie, maar volgens Lucas was het een érg herkenbaar verhaal. Ik had zo mijn twijfels daarover, maar als mijn ongeïnteresseerde nicht Amber zich net zo asociaal zou opstellen als ze op 1e kerstdag had gedaan, kon ik hem best opzetten.

Als laatste knoopte ik mijn verschrikkelijke knot los en gooide ik een flinke voorraad zelfgebakken oliebollen in een papieren zak. Mijn moeder kennende, had ze het geweigerd om die "rare ballen met vet" in huis te halen.

Om zeven uur stonden mijn vader en in voor de ingang van het appartementencomplex. Ik drukte op het knopje.

'Hallo?' klonk de melodieuze stem van mijn moeder. 'Annemiek, laat die taart nog even staan! Richardje en Im zijn er nog niet.' Op de achtergrond klonk het gekletter van vallend bestek en brekende glazen.

'We zijn er,' zei ik, zo vrolijk als ik kon opbrengen. Dit voorspelde al niet veel goeds.

'O, Im, alsof je het over de duivel hebt. Wacht even.' Onder luid gepiep ging de elektrisch gestuurde deur open.