De abstracte kant van liefde (✔)

H42: Donderwolken en vreemde voorstellen

'Dus,' zei Lucas met een strakgetrokken gezicht, 'je gaat echt beweren dat je al bijna anderhalve maand regelmatig met Christian hebt afgesproken, hem meer dan eens hebt gezoend en hem ontzettend leuk vindt, maar jullie nog steeds officieel niets hebben?' Lucas slurpte verder aan zijn aardbeien-mango smoothie. Louise klapte opgefokt op het tafelblad en gaf me een harde schop tegen mijn scheenbeen, waardoor ik bijna in mijn ijskoffie stikte.

'You go girl!' joelde ze, hard genoeg om door de hele eettent gehoord te kunnen worden. Een stel van middelbare leeftijd keek vreemd naar ons om, maar Louise trok zich er niets van aan. 'Zo doe je dat. Laat hem maar zien wie hier de baas is.'

'Louise!' siste Josephine waarschuwend, 'dit slaat echt helemaal nergens op.'

Toch zat er een kern van waarheid in de woorden van het rozeharige meisje. Het kwam niet door Chris dat we nog officieel niets hadden, maar door mijn zogenaamde twijfelachtigheid. Christian had al meerdere malen heel subtiel geprobeerd te peilen hoe ik erin stond. In plaats van heel hard "ja ja ja" te roepen op zijn slimme vragen, moest ik onduidelijk blijven. Op die momenten haatte ik bijna alles aan mijn situatie.

Ik keek naar mijn drie vrienden die om de tafel zaten. Het was niet erg moeilijk om te raden waarom Lucas onze beste vrienden bij elkaar had geroepen. Hij maakte zich behoorlijk zorgen om mij, maar ook om zijn neef en toegegeven: daar had hij eigenlijk alle reden toe.

'Ik weet het,' kreunde ik. 'Ik zou ook willen dat ik iets anders kon zeggen, maar het moet nu eenmaal stiekem. Als Milou, of een van haar vriendinnetjes, doorkrijgt dat Chris en ik zoveel met elkaar omgaan, is de kans groot dat mijn vaders hele vooronderzoek hier aan diggelen ligt.' Als er iemand van baalde dat ik Chris nog steeds niet mijn vriendje kon noemen, dan was ik dat wel.

Hoe wilde je het gaan oplossen?' Lucas vouwde zijn handen in elkaar. Ik had hem in tijden niet zo streng zien kijken. Het deed me een beetje denken aan het gesprek met mijn ouders op mijn tiende, toen ze me vertelden over de bloemetjes en de bijtjes. Of nog een beter voorbeeld: de dag waarop ze me hadden verteld dat ze uit elkaar gingen. Mijn vader had toen net zo gekeken, doodserieus en een beetje ongemakkelijk.

'Ik weet het nog niet,' zei ik heel eerlijk. 'Het laatste wat ik wil, is Chris kwetsen. Het zou allemaal zoveel makkelijker zijn geweest als ik hem gewoon kon vertellen wat ik hier echt doe.' Josephine legde een troostende arm om mijn schouder.

'Dat begrijpen we heus wel, Im. We weten dat je wel beter bent dan dat. Maar dat betekent nog niet dat we kunnen goedkeuren dat het zo gaat. Het is ook belangrijk voor Chris om een juiste beslissing te nemen, al weet hij daar natuurlijk niets van af.'

'Het is wel echt serieus nu, is het niet?' Louise zocht met haar mond naar het rietje van haar eigen bananen smoothie zonder haar blik van me af te wenden. Ik knikte langzaam. Dat kon je wel zeggen, ja.

'Ik denk dat het belangrijk is om voor jezelf een overweging moet maken. Of je kiest ervoor om de relatie – of hoe je het ook wilt noemen – te verbreken. In dat geval kwets je Christian wel, maar niet zo erg als zou kunnen als hij erachter komt dat je... nou ja, niet eerlijk bent geweest. Of je besluit om het nu officieel te maken, of in ieder geval door te gaan met dat afspraakjesgedoe van jullie, met alle risico's van dien. Dan is de kans wel

groter dat Chris en de rest van de school achter je geheim komt.' Ik knikte bedachtzaam. Natuurlijk begreep ik alles. Ik had allang alle verschillende scenario's in mijn hoofd laten afspelen, maar zoals Lucas het zei, klonk het wel erg zwart-wit.

'Dat lijkt makkelijker dan het is,' zei ik. 'Wat ik ook doe, ik zal hem hoe dan ook kwetsen.'

'Dat wist je toen je eraan begon,' hielp Lucas me herinneren.