De abstracte kant van liefde (✔)

H22: Een stel slaperige vakantiegangers

Geen van ons had zin om terug te gaan. De vier nachten waren binnen drie zuchten voorbij gevlogen. Onze bubbel van gezelligheid en vrijheid werd ruw lek geprikt door oma, die om half negen ons slaapkamerhok in kwam lopen.

'Om tien uur moeten we uit het huisje zijn, dus als ik jullie was, zou ik maar vlug uit bed komen.' Met slaperige ogen keek ik oma Lambert aan, die onze gordijnen open trok en de lamp aandeed. In de woonkamer hoorde ik al gerommel en het irritante geluid van een stofzuiger.

'Subtiel,' hoorde ik Lucas mompelen, voor hij zichzelf uit bed hees.

Het was onze eigen schuld dat we met wallen van hier tot Tokio rondliepen, maar het was het wel waard geweest. Rond een uurtje of een waren we pas naar de bungalows teruggelopen, omdat Louise letterlijk niet had kunnen rusten tot ze Lucas had ingemaakt met Poolen. Lucas was dan wel niet bijzonder goed in sporten, maar in Poolen was hij werkelijk een kei. Josephine was op een van de banken in slaap gevallen en Chris was bij mij in de buurt komen zitten, nadat hij Levi terug had gebracht naar hun bungalow.

Ik verdacht Lucas ervan expres verloren te hebben, maar dat maakte onze roze harige vriendin niet uit. Op de terugweg heeft ze minstens de helft van het bungalowpark wakker gemaakt met haar vrolijke overwinningsgezang.

Ik schoot in een joggingbroek en een lange mouwenshirt, waarna ik een broodje op het aanrecht smeerde. We waren al aan de late kant, dus was er geen tijd meer om uitgebreid aan tafel te gaan zitten.

Al etend bond ik mijn lichtblonde ontploffing samen in een knot. Lucas was al begonnen met zijn kleren en troep in zijn sporttas te gooien. Ik weet niet hoe we het voor elkaar hadden gekregen met de weinige spullen die we meehadden, maar ons kleine hokje was in vier dagen veranderd in een gigantische klerenbende. Nu we niet meer onder de schoonmaakdruk van het Hutchford stonden, gingen we helemaal los.

'Dit is het wel zo'n beetje,' zei Lucas even later. Hij was op mijn weekendtas gaan zitten, zodat ik hem dicht kon ritsen. Ik heb nooit begrepen hoe het kan dat mijn tas aan het eind van de vakantie drie maten lijkt te zijn gekrompen. De spullen die er op de heenweg nog prima meewerkten, lijken op de dag van vertrek ineens in staking te zijn gegaan. Met veel pijn en moeite ritste ik het knaloranje tas dicht.

'Dat hoop ik ja,' pufte ik. 'Als ik er achter kom dat ik nóg iets vergeten ben in te pakken, leen ik wel een vuilniszak van oma.'

Eigenlijk waren we nog van plan geweest om een laatste duik te nemen in het zwembad, maar niemand had daar nog puf voor. Toen Lucas en ik buiten kwamen om onze koffers in de achterbak te leggen, lag Louise al te slapen in de auto. Haar mond hing wagenwijd open en haar bos niet geborstelde haren stonden alle kanten op. Voor de eerste keer in haar leven zag ze er schattig uit. Ik denk dat als we haar nu nog meegenomen hadden naar het zwembad, ze in de wildwaterbaan was verdronken.

'Hallo, zonnestraaltjes,' zei Josephine, wier humeur onveranderlijk leek. 'Zijn jullie onderhand ook al klaar?

'Bijna,' zei Lucas, die op onze koffers wees. 'Zijn opa en oma al klaar voor vertrek?'

'Opa zet nog even een kop koffie en gaat dan uitchecken. Ik denk dat we beter vast in de auto's kunnen gaan zitten.' Lucas knikte instemmend.

Net als op de heenweg, ging Joos bij de familie Claudel in de auto. Ik had het geen ramp gevonden om bij hen in de auto te zitten, want Levi was erg schattig, maar ik zat toch liever naast Lucas in de auto. Wij konden uren naast elkaar zitten zonder dat we ons verplicht voelden om een gesprek met elkaar te voeren. Nu ik zo verschrikkelijk moe was, was dat wel het meest prettige.

Lucas was nu aan de beurt om in het midden te zitten, maar het was bijna te zielig om aan te zien. Hij kon zijn benen niet goed kwijt en kon nauwelijks bewegen, omdat er een slapende Louise naast hem lag.