De abstracte kant van liefde (✔)

H53: Daar komt de bruid

Het duurde nog geen tien minuten voor ik weer besefte waarom ik absoluut geen zin had in de bruiloft van mijn ouders.

'Liefje, je moet écht even stilzitten, hoor. Anders trek ik nog per ongeluk je vel los. Och, is het niet héérlijk? Een huwelijk! Een feestje voor de tweede keer en nog wel met dezelfde vent ook! Monica heeft zoveel geluk met jouw vader. Imke, liefje, wat had ik nou net over stilzitten gezegd?'

Met gekromde tenen en knarsende tanden keek ik toe hoe Erica, schoonheidsspecialiste en de kwebbelgraagste vriendin van mijn moeder mijn onderbenen ontdeed van mijn "oerwoud". Met geoefende handen legde ze de volgende plak hars op mijn arme benen, om het er vervolgens goed op te wrijven en het er zonder enige vorm van waarschuwing in één ruk af te trekken.

Ik moest op mijn tong bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Waarom zou een vrouw dit in hemelsnaam willen? Kon het niet gewoon weer in de mode raken dat vrouwen hun beenhaar lekker lieten staan? Wat een hel zeg.

'Nog ééntje, liefje. Daarna zal ik de boel eens flink invetten.' Erica gaf me een dikke mascaraknipoog en wierp een vlugge blik in de spiegel om te kijken of haar vuurrode lippenstift nog wel perfect zat. Ze leek tevreden.

Ik zette me schrap voor de laatste aanval.

Dit hele ontharingsgedoe was zo'n beetje het meest verschrikkelijke wat ik kon verzinnen om te doen om zes uur in de morgen. Helemaal omdat Erica óók de aangewezen persoon was om iets aan mijn afschuwelijke oog te doen. Met een beetje pech was die dame nog lomper dan Lucas met een kwast en zou mijn oog vanavond weer terug bij af zijn.

En dan had ik het nog niet eens over mijn kappersafspraak en de uitgekozen jurk gehad. Het was voor mijn ego alleen al traumatisch dat het kleedje onder het kopje Maatje Onmogelijk viel, maar tot overmaat van ramp was dat ding pimpelpaars met roze glitters en leek ik in de jurk net een giftig gebakje.

Erica trok het laatste stuk hars van mijn been en liet een gigantische rode streep achter. Knappe specialist die dat nog recht kon breien voor acht uur vanochtend.

'Het was zoveel beter geweest als ik dit van de week al had kunnen doen,' zuchtte Erica. 'Dan hadden we het rustig op ons gemakje kunnen doen met een drankje en wat lekkers. Maar ja, jij kan er ook niets aan doen dat het treinverkeer twee uur vertraging had.'

'Vertel mij wat,' mompelde ik. Nu moest ik de rest van mijn leven naar familiefoto's kijken waar mijn benen vuurrood opstonden.

'Maar goed, we gaan er wat super mega moois van maken!' Met een brede glimlach pakte ze het kwastje van haar gigantische make-up doos en begon ze met het poederen van mijn gezicht.

Marianne, mijn moeders vaste kapper, leek helemaal in haar nopjes te zijn toen ze mijn haar zag.

'Een uitdaging!' jubelde ze vrolijk, waarna ze me in de stoel drukte en mijn wilde manen met haar plantenspuit begon te besproeien.

Voor mijn part had ik m'n haar zo gelaten als het altijd zat, maar om mijn moeder een plezier te doen, liet ik mijn haren knippen, ontpluizen, met mousse bewerken, droog föhnen en tot slot platspuiten met haarlak. Ik bekeek mezelf nauwkeurig in de spiegel. Mijn haren waren flink toegetakeld geweest doordat ik het altijd heel strak onder mijn pruik had moeten verstoppen, maar Marianne had er werkelijk een kunstwerkje van gemaakt. Dankbaar draaide ik me naar haar om.

'Bedankt,' zei ik.

Liefjes wreef de kapster langs m'n wang. 'Geen probleem, hoor. Maak er maar een leuke dag van.'

Met pijnlijke benen liep ik naar mijn slaapkamer toe, waar mijn moeder mijn jurk al had klaargelegd. Zelf had ze zich in haar eigen kamer opgesloten. Voor de traditie had mijn vader in zijn appartement in Amsterdam geslapen. Waarschijnlijk zat hij ondertussen in de auto richting de uitgekozen locatie.