De abstracte kant van liefde (✔)

H36: Dit heet een afspraakje

Het was bijna absurd hoe opgewonden ik bij Chris in de auto zat. Als ik geen riem om mijn middel had, had ik binnen twee minuten tegen het plafond gezeten. Misschien had het er iets mee te maken dat ik werkelijk geen idee had wat we gingen doen. Zijn "kleed je warm aan" kon er ook op wijzen dat hij me ergens halverwege de auto uit zou kicken en onder het mom van een dropping weg zou rijden.

Dat zou toch eens een gigantische wraakactie zijn.

Ik was niet de enige die compleet gespannen in de auto zat. Chris leek het niet te kunnen laten om om de dertig seconden een blik op mij te werpen. Zijn handen omklemden het stuur veel strakker dan noodzakelijk en ik durfde te zweren dat hij af en toe een blik in de achteruitkijkspiegel wierp om te kunnen kijken of zijn haar nog oké zat.

Aan zijn zachte gemopper te horen, was dat niet het geval.

Ik moest mezelf inhouden om niet opzij te buigen en zijn haar door de war te woelen. Wanneer ik dat bij Lucas deed, ontvriendde hij me voor minstens twee minuten. Voor mijn ijdeltuit van een kamergenootje was zijn kapsel iets heiligs.

'Waar gaan we eigenlijk heen?' vroeg ik. Christian leek een klein beetje te ontspannen in zijn stoel. Hij liet het stuur los en wierp me een scheve glimlach toe.

'Je bent wel een nieuwsgierig aagje, is het niet?'

'Niet meer als jij me nu vertelt wat we gaan doen.' Christian grinnikte zachtjes voor zich uit, maar leek niet van plan te zijn antwoord te geven. Even overwoog ik om over te gaan op de kieteldood, maar ik vermoedde dat we dan helemaal nooit gingen aankomen op de plek die Chris had verzonnen. Een date in het ziekenhuis leek me niet heel aantrekkelijk.

Ik was, op de huizen van de familie Lambert na, nog niet ver buiten het Hutchford en Rousseau geweest. Na een kwartier was ik mijn richtingsgevoel al lang en breed kwijt. Christian had de radio aangezet en zat zachtjes mee te zingen. Tot mijn tevredenheid bleek algauw dat Chris ook niet kon zingen. Hij zong een halve octaaf te laag en klonk als een zeemeeuw met een flinke verkoudheid. Ik begon zelf ook zachtjes mee te murmelen, wat me een geamuseerde blik van mijn "date" opleverde.

'Gaat het trouwens weer een beetje met Louise?' vroeg hij na het laatste refrein.

'Het gaat wel, volgens mij, maar het is een heel pijnlijk onderwerp. Ze praat er zo min mogelijk over. We hopen dat we heel binnenkort weten wie het heeft gedaan.' Christian knikte nadenkend.

'Ik zal ook mijn oren openhouden. Ik weet wel dat er nu een stuk meer jongens geïnteresseerd in haar zijn. Dominique heeft er behoorlijk wat concurrentie bij.'

'Dominique?' vroeg ik. 'Maar die noemde haar een rijke slet?' Chris keek licht verward op.

'Ik dacht dat hij "stomme slet" zei.'

'Wat is het verschil?' Hij schudde zijn hoofd. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Natuurlijk hoorde ik nauwelijks iets te weten van Dominique, maar het was zo moeilijk om de dingen die ik als Olivier had gehoord te onderscheiden van wat ik als Imke hoorde te weten.

'Je hebt gelijk. Maar goed, ik zal mijn oren dus open houden.' Ik glimlachte dankbaar.

'Dat zou top zijn.'

Christian nam de afslag. Van een goed onderhouden weg, gingen we over op een hobbelig en slecht onderhouden dorpsweggetje. Ik woonde nu toch al ruim vier maanden hier in de buurt en nog altijd verbaasde ik me over hoe donker het hier kon zijn. Zo in de Ardennen waren lang niet alle wegen goed verlicht, waardoor we hier en daar in het pikkedonker reden. Als ik bij Louise in de auto had gezeten, had ik waarschijnlijk met trillende handen en knikkende knieën gehad, maar bij Chris voelde ik me verbazingwekkend genoeg op mijn gemak in de auto.