De abstracte kant van liefde (✔)

H6: Rubberen kipfilet en veel te dure bij-auto's

'Als je geen zin hebt om vanavond mee te gaan, hoef je niet, hé.' Lucas keek met zijn grote koeienogen een beetje ongerust mijn kant op. Zijn armen bungelden langs zijn lichaam als twee tuinslangen.

'Nee, ik vind het gezellig. Ik denk sowieso dat mijn vader het belangrijk vindt dat ik contacten leg.'

'Daar moet je het niet voor doen,' zei Lucas. Ik begon hem met de minuut aardiger te vinden. 'Als je zin hebt om mee te gaan: prima, best. Maar voor dat projectje van je heb je nog een heel jáár. Genoeg tijd om al die hufters hier minstens tien keer te ondervragen, alle geheime dagboekjes te ontfutselen en met mij een pilsje te gaan drinken in de bar.' Ik had pas door dat we op fluistertoon spraken toen ik hard in lachen uitbarstte.

'Ik ga wel mee,' zei ik. 'Dan hoeven we in ieder geval die twee voetballertjes van de gang niet tegen te komen. Zijn ze altijd zo vervelend?'

'Niet altijd.' Lucas haalde zijn schouders op. 'Dominique is best... aardig.' Er veranderde iets in de blik van mijn kamergenoot. Ik wist niet wat het was, maar toen hij de naam van zijn jaargenoot uitsprak, keek hij naar de grond. Het was onmogelijk om zijn gezicht goed te peilen.

'Zo zag hij er wel uit,' moedigde ik aan.

'Ja, toch? Ik bedoel, het helpt gewoon niet dat hij met Christian omgaat. Die was in de eerste jaren trouwens ook best aardig. Helaas is het hem in het afgelopen jaar wat naar de kop gestegen.'

'Dat kun je wel zeggen.' Ik rolde met mijn ogen en liet me met gespreide armen achterover vallen op het bed. Het geluid van Lucas' schoenen die het tapijt aanraakten was nauwelijks hoorbaar.

'Imke, ik zal je vandaag niet meer storen met allerlei regels en dingen, maar dit is misschien wel een dingetje.' Ik ging een beetje overeind zitten, gaapte breed. De jongen was naar de kast toegelopen, pakte een sleutel van de vensterbank en klikte het slot van een kastje open die me eerder nog niet was opgevallen.

'Hier staan mijn DVD en CD speler, met een klein gedeelte van mijn verzameling films en cd's. Ik weet niet of je er van houdt, maar goed. Als je wilt, mag je er gebruik van maken. Het is alleen niet de bedoeling dat iedereen dit weet, want dan heb ik iedere avond eersteklassertjes voor de deur staan die een dvd'tje willen lenen.'

'Natuurlijk houd ik het stil,' zei ik. Ik stond op. Mijn vingers gleden langs de tientallen dvd-doosjes met allemaal titels waar ik nog nooit van gehoord had. Eén van de hoesjes kwam me wel bekend voor. Ik grinnikte en trok de dvd tussen de rij uit.

'Star Wars? Serieus?' Lucas keek alsof ik hem diep beledigd had.

'Moest ik van mijn zusje meenemen. Het is eigenlijk best een aardige filmserie, moet je weten,' verdedigde hij de onrealistische sterrenoorlogenserie.

'Is je zusje een Star Wars fan?' Lucas trok gestoord een van zijn wenkbrauwen op en sloeg zijn armen over elkaar.

'Een soort van, ja.'

'Cool. Zit zij ook op zo'n dump-je-rijke-kinderen-hier school? Of woont ze bij je ouders thuis?' Er kon bij Lucas ook weer een glimlach af.

'Ze zit op het Rousseau, een school een paar kilometer hier vandaan. Onze ouders hebben ons niet hier gedumpt, als je dat soms denkt. In het weekend is het maar een half uur rijden naar huis.'

'Blijf jij in het weekend niet op school dan?' Lucas schudde van nee.

'Meestal niet, maar als jij liever hebt dat ik de eerste weken je beschermengeltje speel, doe ik dat natuurlijk met liefde.' Ik kon het niet laten om mijn mondhoeken een klein beetje op te trekken.

'Dank je.'

Nadat ik mijn eerste maaltijd op het Hutchford achter de kiezen had, begon ik te begrijpen waarom Lucas in het weekend naar huis ging. De kipfilet had iets weg van een roze stukje rubber en de sperziebonen waren overduidelijk niet gaar. Gelukkig had Lucas me in de rij nog vlug toegefluisterd dat ik géén jus over mijn aardappelen moest laten gieten. Het was maar beter dat de keuken gesloten was: ik denk niet dat ik bij dat aanzicht nog een hap door mijn keel zou krijgen.