De abstracte kant van liefde (✔)

H45: Een logeerpartijtje op de galerij

'Im, wil je dat alsjeblieft eens herhalen?' Lucas stem klonk een octaaf hoger dan normaal en bij hem wilde dat echt iets zeggen. 'Wát hebben je ouders verzonnen?'

'Dat ze weer willen trouwen.' Zelfs nu ik het hardop zei, drong het nog niet tot me door. Het was ook zoiets onwerkelijk. Welke idioten verzonnen het nou om te trouwen nadat ze uit elkaar waren gegaan na een lange vechtscheiding? Dat konden ook echt alleen mijn ouders zijn. Ik zat in kleermakerszit ik op mijn bed, weggevlucht uit de woonkamer na een gesprek van zeker anderhalf uur. Alle woorden van mijn ouders tolden nog door mijn hoofd. Lucas wist duidelijk ook niet hoe hij moest reageren.

'Maar hóe dan?'

'Weet je nog dat ik je vertelde dat mijn moeder zo raar deed? Dat mijn vader meeging wokken in de vakantie? Ongeveer toen zijn we weer begonnen met het zien van elkaar. Waarom heb ik niets doorgehad, Luuk?'

'Misschien omdat je het grootste gedeelte van de tijd niet thuis bent?' suggereerde Lucas, maar ik wist niet helemaal zeker of dat ironisch bedoeld was of niet.

'Ze zeggen dat ze niet wilden dat ik het al wist, omdat ze bang waren me hoop te geven. Wat moet ik daar nou mee?'

'Vind je het niet fijn dat je ouders weer bij elkaar zijn?'

'Jawel.' Zelfs ik hoorde dat het weifelend klonk. 'Het idee is alleen zo gek.'

'Wanneer trouwen ze?'

'Eind mei, een paar weken voor de laatste examens.'

'Valt het niet in de midweek dat we met school weg zijn?' vroeg Lucas.

'Gaan we weg met school?' Het hele jaar hadden we nauwelijks uitstapjes gemaakt. Van een hoogstaande middelbare school, waar rijke ouders zich arm aan betaalden, had ik toch wel iets meer verwacht. Daarom verbaasde dit nieuws me behoorlijk.

'Ja, de eindexamenklassen van het Rousseau en het Hutchford organiseren sinds een jaartje of twee samen de eindexamenuitjes. Vorig jaar zijn ze naar Disneyland geweest.' Ik knipperde verdwaasd met m'n ogen.

'Disneyland? Maar dat kost een vermogen!'

'Ja. Ja, dat klopt wel.' Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. 'Gaat het wel Imke?'

'Ja, hoor.' Alleen het idee dat mijn ouders na meer dan twee jaar gescheiden te zijn geweest weer samen waren, was ontzettend onwerkelijk. Dat betekende, als je heel logisch nadacht, dat alle ellende van de scheiding helemaal nergens voor nodig was geweest. Het eeuwige geruzie om mij en de spullen. De urenlange gesprekken die compleet nergens toe hadden geleid. De wekenlange logeerpartijtjes bij vrienden van mijn ouders, waarbij ik op banken en luchtbedden sliep. De slechte schoolcijfers tot gevolg. Alles was voor helemaal niets geweest. Compleet onnodig.

'Je komt binnenkort maar weer bij mij logeren. Ik ga wat leuks verzinnen, ik beloof het. Over twee weken is het vakantie. Tegen die tijd ben je er echt wel overheen. Het komt goed, Im.'

'Bedankt.'

'Bel maar als je me weer nodig hebt.'

'Dat zal ik doen,' zei ik. 'In ieder geval tot zondag.'

'Tot zondag.'

Ik drukte op het rode hoorntje en het gesprek was afgelopen.

De rest van het weekend was erg vreemd en ongemakkelijk. Alleen al het feit dat mijn ouders 's ochtends weer dezelfde slaapkamer uitgelopen kwamen, deed mijn nekharen recht overeind staan. Gelukkig hadden ze wel door dat ik even mijn tijd nodig had, dus lieten ze me het grootste gedeelte van de tijd met rust. Het hele "gezellige" samenzijn voelde aan als een leugen, omdat ik het gevoel had dat ze ieder ogenblik weer tegen elkaar konden gaan schreeuwen. Het was vreemd om te zien dat mijn vader mijn moeder een kus op de wang gaf en nog vreemder dat mijn moeder hem niet van zich afduwde, maar in plaats daarvan diep begon te blozen.