De abstracte kant van liefde (✔)

H28: Woest aantrekkelijke kippennesten

Rond negen uur 's avonds stonden Lucas en ik in vol ornaat op het grindpad van onze school. Aangezien we weigerden om onze winterjassen aan te trekken, stonden we verschrikkelijk te klappertanden en Christian te vervloeken, omdat hij niet opschoot met zijn auto.

Verkleumd of niet, we zagen er wel ongelooflijk aantrekkelijk uit in onze pinquïnpakken.

Ik had mijn jurk netjes opgevouwen en in een vuilniszak gestopt, zodat het niet al te duidelijk was wat ik het Rousseau in wilde smokkelen. Nadat Lucas vijf rondjes om me heen gelopen had in een poging het warm te krijgen, kwam Christian aangereden. Hij rolde het raampje naar beneden.

'Waarom neem je een zak mee naar een feestje?'

'Ja, dat vraag ik me ook af,' mompelde Lucas zachtjes, zodat alleen ik het kon horen. Ik probeerde mijn grijns te verbergen.

'O, dat is troep die ik van mijn vader heb meegekregen om aan Imke te geven. Ik zie haar niet zo vaak, dus dit leek me de beste gelegenheid.' Christian leek het te slikken en haalde zijn schouders op.

'Oké dan.'

Ik schoof met mijn vuilniszak op de achterbank, waardoor Lucas zich verplicht voelde om naast Chris op de passagiersstoel te gaan zitten. Hij wierp me een duivelse blik toe. Ondanks dat mijn kamergenootje het een erg vriendelijk aanbod had gevonden van Chris, voelde hij er erg weinig voor om bij zijn lieftallige neef in de auto te stappen. Omdat Floris en George al naar huis waren, was er echter geen andere optie meer openen zaten we gewoon aan hem vast.

Niet dat ik dat nou zo erg vond.

'Wilden Dominique en zo niet meerijden?' vroeg Lucas.

'Dominique rijdt zelf, Miquel rijdt met hem mee en volgens mij blijft Laurens op school. Die had geen zin. Ik denk dat er nog wat jongens van het voetbalteam meerijden.'

'Aha.' Lucas had duidelijk geen zin om een diepzinniger antwoord te geven.

'Lucas?' zuchtte Christian na een lange stilte, 'kunnen we alsjeblieft weer normaal tegen elkaar gaan doen? Je weet dat ik er spijt van heb dat ik je geheim aan Dominique hebt doorverteld. Kunnen we dit niet gewoon naast ons neerleggen?'

'Dominique? Denk je echt dat ik boos op je ben omdat je het aan Dominique hebt verteld? Man, de hele school weet dankzij jou dat ik op mannen val!' De tranen schoten hem weer in de ogen. Ik wilde zo graag een hand op zijn schouder neerleggen om hem te troosten, maar natuurlijk zat Chris erbij, die dat alleen maar heel erg raar kon vinden. Daarom drukte ik mijn kiezen strak op elkaar.

'W-wat? Nee, hoe kom je daar nou weer bij?'

'Ik stond op nog geen meter van je af toen je het door de aula schreeuwde, Christian. Doe alsjeblieft niet alsof ik een complete idioot ben.'

'Ja, maar-'

'Jongens, kom op,' onderbrak ik hen. 'We zijn onderweg naar een feestje, niet naar een begrafenis.' Niet dat ik het Lucas en Chris niet wilde laten uitpraten, maar dit stond op het punt om te escaleren en ik voelde er weinig voor om als een Imke-pannenkoek in de berm te eindigen.

'We hebben het er later over,' zei Christian rustig. Hij keek naar zichzelf in de spiegel. Een van zijn krullen was overeind gesprongen, wat er vreemd genoeg schattig uitzag. 'Fijn,' hoorde ik hem mopperen.

'Je haar zit prima, Chris,' zei ik, zonder na te denken. Eigenlijk zag hij er oogverblindend uit, in zijn nette pak. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, te laat beseffend dat dat veel te vrouwelijk klonk. Christian legde ongemakkelijk een hand in zijn nek.

'Bedankt, man.'

Het Rousseau zag er werkelijk schitterend uit. Buiten was het steenkoud, maar door de brandende fakkels, lampionnen en slingers leek het toch een klein beetje zomer.