De abstracte kant van liefde (✔)

H13: Preutsheid en boerse namen

Ik had niet gedacht dat het me zo zwaar zou vallen om weer terug naar school te moeten. Als een crimineel met een gevangenisstraf van twintig jaar, liep ik door de grote hal van het Rousseau, op de voet gevolgd door de vier vriendinnen. Louise had me geholpen met het vastzetten van mijn pruik en het omslaan van de doeken. Ze had een toilettasje voor me samengesteld met daarin tientallen huidproducten en speciale gezichtslijm.

Na het zwemmen die dag ervoor, hadden we Lucas afgezet bij het Hutchford en waren we in de tuin van de school gaan zitten. Niemand had nog de puf gehad om te gaan stappen, dus hadden we pizza besteld en een film gekeken. Ik heb in m'n eentje een hele zak chips weggewerkt, terwijl de rest erg aandachtig had gekeken naar de zoetsappige comedy van Gemma.

Als het aan mij had gelegen, had ik gewoon de bus gepakt, maar Josephine had erop gestaan dat ze me terug zouden rijden.

'Dat is veel minder gedoe dan met het openbaar vervoer. Bovendien is het een stuk gezelliger. Niemand zal ons zien en we zijn zo verdwenen.' Als Josephine grote ogen opzette en op haar liefst glimlachte, was ze werkelijk de onschuld zelve. Het risico dat gezichtje teleur te stellen kon zelfs ik niet over mijn hart verkrijgen, dus heb ik ingestemd.

Ik werd in de hal door een aantal meisjes in lange, grijze rokken vreemd nagekeken. Het deed me kleintjes lachen. Aan de blosjes op hun wangen te zien, hadden die braverikjes weinig contact met het andere geslacht.

Toen ik in de auto stapte, begreep ik weer waarom ik met de bus had willen gaan. Ik had duidelijk meer dan een weekend nodig om aan de rijstijl van Louise te wennen.

Op een kleine afstand van de school zette Louise de auto aan de kant. Josephine trok me de auto uit, ging op haar tenen staan om mijn pruik kaarsrecht op mijn hoofd te zetten en sloeg haar armen om me heen.

'Ik ben zo blij dat je gekomen bent,' zei ze. Voorzichtig beantwoordde ik haar knuffel.

'Ja,' zei ik. 'Ik ook.'

Ik nam afscheid van de meiden. Louise stapte niet uit en zei alleen maar: 'vergeet mijn onderbroek niet'.

Daar kon ik uit afleiden dat ze het ook gezellig heeft gehad.

De auto reed weg. Ik hief mijn hand op ter afscheid en Louise vond het een mooie gelegenheid om haar claxon te gebruiken. Luid toeterend gingen ze weer opweg naar het Rousseau.

Ik voelde me vreemd leeg toen ik alleen het schoolterrein opliep. Het was me veel te stil alleen. Na een weekend constant geklets om me heen, bleek ik even de tijd nodig te hebben om weer van die herrie af te kicken.

Vanuit mijn ooghoek zag ik de bus aankomen. Bij de halte aangekomen, kwam er een stroom van leerlingen naar buiten. Kleinere en grote jongens in veel te warme grijze pakken kwamen het schoolterrein opgelopen. Ik overtrad de regels verschrikkelijk in mijn driekwart slobberbroek.

Stram liep ik door. Voor zover ik wist, zat geen van mijn nieuwe "vrienden" in de bus.

Het verbaasde me dan ook ontzettend toen ik iemand mijn naam hoorde roepen.

'Olivier!'

Verbaasd draaide ik me om. Dominique kwam op me afgelopen. Zijn weekendtas hing over zijn schouder en hij was duidelijk erg snel in zijn schooluniform geschoten. Zijn knoopjes zaten maar voor de helft dicht en de veters van zijn gympen waren niet gestrikt. Ik bleef stilstaan.

'Hoi,' zei hij. 'Ik heb je helemaal niet zien zitten in de bus.'

'Ik ben afgezet.'

'Aha, dat verklaart de boel. Heb je een fijn weekend gehad?' Ik had geen idee waar deze plotselinge interesse vandaan kwam. Misschien wist ik dan niet veel van jongens af, maar ik wist wel dat dit soort theekransgesprekjes niets voor Dominique waren.