De abstracte kant van liefde (✔)

H43: Doe een verjaardagswens

Mijn moeder had het hele weekend gedaan alsof maandag de wereld zou vergaan, in plaats van dat ik achttien werd. Om de haverklap barstte ze in huilen uit en keek ze me bijna beschuldigend aan met haar grijzige droopy-oogjes. Iedere keer dat er ook maar een kleine link te leggen viel met mijn verjaardag, begon ze weer dingen te murmelen als: "ze is zo mooi en groot al" en "waarom moet ze nou juist op haar verjaardag in dat verlaten gat zitten?".

Omdat ik toch wel een beetje medelijden had gekregen met mam, had ik me welwillend laten meeslepen door het winkelcentrum van Amsterdam. In een rotvaart waren we winkel in winkel uit gegaan. Het aantal tassen met shirts, broeken, schoenen en, niet te vergeten, een winterjas, was steeds groter geworden.

Pas toen we de achterbak tot de nok toe vol hadden kunnen gooien, had mijn moeder pas met een tevreden gezicht de auto gestart om door te rijden naar mijn vader.

Pap had een stuk rustiger gereageerd op het hele verjaardag-gedoe dan mijn moeder, maar had wel een korte speech voor me voorbereid.

'Als je per sé nog iets zwaar illegaals wilt doen in je leven, doe het dan vandaag. Vanaf morgen zou je namelijk door de echte rechtbank berecht worden, in plaats van door die poezelige kinderrechtbanken.'

Het was niet moeilijk om voor te stellen hoe mijn moeder daarop heeft gereageerd. Die was natuurlijk compleet geflipt en had overduidelijk last gehad van een verhoogde bloeddruk. Daarop had mijn vader heel onschuldig voorgesteld dat hij mama's punt chocoladetaart best wilde opeten voor haar.

Zijn taartpunt kon je nu van de stoep onder het balkon schrapen.

Mijn beste vriend was verdiept in een dikke fantasyroman, die hij boven zijn hoofd in de lucht hield. Hij had op het laatste moment pas door dat ik in de kamer was en schrok zich een ongeluk toen ik op zijn voeteneind sprong.

'Im!' zei hij met wagenwijd opengesprongen ogen. Hij had in een reflex zijn benen opgetrokken en zijn boek viel hard op zijn borst.

'Ja, schreeuw mijn naam het gelijk door de hele school,' antwoordde ik sarcastisch. Lucas mompelde een paar verwensingen en iets over een blauwe plek, voor hij overeind krabbelde en van het bed afkwam. Ik knoopte wat afwezig mijn nette jas open en gooide hem in het hoekje van de kamer. De rit naar het Hutchford was vermoeiend en vooral heel lang geweest en eigen wilde ik direct mijn bed in.

'Je bent niet heel vrolijk voor iemand die bijna jarig is,' merkte Lucas op. Ik haalde gewoonweg mijn schouders op.

'Jij zou ook niet heel opgewekt zijn als je een weekendlang met mijn moeder op stap was geweest. Het resultaat wordt ergens deze week op het Rousseau bezorgd.'

'Dus je hebt nieuwe kleren?' vroeg Lucas grinnikend.

'Een complete garderobe, eigenlijk.'

Dodelijk vermoeid liet ik me achterover op mijn bed vallen. Ik was wel een beetje opgelucht om weer terug op school te zijn, waar alles gewoon z'n gangetje ging. De lessen waren allemaal even saai, de voetbaltrainingen altijd even lang. Dominique en Christian weigerden al weken met elkaar te spreken en konden onderhand elkaars bloed wel drinken. Af en toe luisterde ik met mijn geluidsopname hun kamer af, om te controleren of dat nog wel goed ging.

Daar speelde heus geen eigenbelang in mee, hoor. Daarom snapte ik ook niet dat Lucas me altijd verwijtend aankeek wanneer ik mijn koptelefoon weer eens opzette.

Mijn beste vriend ging op mijn bedrand zitten en begon gemeen in mijn zij te prikken.

'Schuif eens op, Im. Anders val ik er nog vanaf.' Ik gromde luid van ergernis, terwijl ik me als een vis een paar centimeter opschoof. Lucas ging naast me liggen, met zijn handen onder zijn hoofd. Hij staarde naar het plafond met een kleine glimlach spelend rond zijn lippen, terwijl ik hem aankeek.