De abstracte kant van liefde (✔)

Twaalf jaar later

A/N: Ter viering van de Watty krijgen jullie het extra hoofdstuk die ik ooit voor Nienke's verjaardag heb geschreven. Dit is écht het laatste HAHA

Twaalf jaar later
'Máám, waar liggen mijn slippers?'
Een klein meisje van een jaar of acht zat wriemelend op de achterbank van de Porsche. Haar donkerbruine krullen vielen in golven over haar schouders en zelfs nu ze boos keek, maakten haar grijzige ogen haar schattig.

Een blonde vrouw trok haar ronde zonnebril van haar neus. Ze wreef kreunend over haar neusvleugels en krabbelde eens door haar krulhaar. Aan haar donkere wallen te zien was ze oververmoeid. 'Onder je stoel, lieverd. Waar je ook al je snoeppapiertjes hebt gedumpt.'

'Niet waar!'

'Kijk eerst eens even voor je gaat schreeuwen, Cederique. Papa moet zich concentreren op de weg. En zorg ervoor dat je niet per ongeluk je broertje een elleboogstoot geeft. Hij ligt net te slapen.'

Cederique wierp een vlugge blik op haar kleine broertje, die inderdaad vredig in zijn stoel lag te slapen. Daarna dook ze onder haar vaders stoel.
'Gevonden!' Het meisje pakte twee felroze slippers met allerlei glimmertjes op de bandjes onder de stoel van haar vader vandaan. 'Ze zijn zó mooi, mama.'

Haar moeder mompelde zacht iets over irritante vriendinnen die zich teveel bemoeiden met haar opvoeding.

'Tja Im, ze lijkt niet heel erg op jou.' De man achter het stuur legde een hand op haar schouder en kneep er zachtjes in.

'Niet echt nee,' zuchtte Imke. 'Al heb ik wel het gevoel dat tante Lou iets te maken heeft met haar nieuwe favoriete kleur. Ik had haar nooit mee moeten laten gaan winkelen met Joos en Louise. Nu kunnen we aanstaande september haar hele kamer roze gaan verven.' Ze keek alsof ze al moe werd van de gedachte.

'Ach, ze moest toch een nieuw bed. Ce en ik zijn al weken bezig met een mooie tekening om haar kamer in te richten.'

'Nou, meneer de architect,' Imke drukte haar bril weer recht op haar neus, 'dan mag jíj het ook gaan uitvoeren.'

Christian grijnsde, waardoor er een kuiltje in zijn wang verscheen. 'Helemaal prima.'

'Máám,' begon Cederique weer, 'mijn benen plakken aan elkaar.' Het meisje trok haar roze jurkje tot op haar heupen op, zodat ze aan haar moeder kon laten zien hoe erg het wel niet was.

'Dan had je niet dat jurkje aan moeten trekken. Mama had het nog gezegd dat dat niet lekker zat in de auto.' Imke draaide zich weer om naar haar dochtertje, die zo mogelijk nog beteuterder keek dan zonet. 'Je moet nog even geduld hebben, we zijn er bijna.' Vervolgens pakte de vrouw nog een snoepje uit de Moam zak op het dashboard en legde het plakspul op Cederique's schoot.

Het duurde inderdaad niet lang meer. De familie Claudel was vroeg in de morgen opgestaan om naar hun vakantiehuis in Frankrijk te rijden. Hoe zuidelijker ze kwamen, hoe warmer het werd. In de auto hadden ze wel airconditioning, maar toch begon Imke zich behoorlijk klam te voelen. Het was dan ook wel behoorlijk warm aan de Adriatische kust.

Uiteindelijk nam Christian de afrit en kwamen ze uit op een klein landweggetje. Imke leek eindelijk een beetje te ontspannen. Het gevaarlijkste gedeelte van de reis was weer achter de rug.
Het vakantiehuis stond op nog geen dertig meter van de zee. Het was een huis gemaakt van steen in verschillende groten, met een rieten dak en een gigantische tuin. De tuin was van schaduw voorzien door hoge bloemplanten en grote, dikke bomen. Achter het vakantiehuis zat zelfs een zwembad, tegenwoordig beladen met opblaasbaar speelgoed voor de kleintjes.

Christian zette de motor af en stapte uit. Imke deed gelijk de deur achter haar open om haar jongste uit het zitje te halen. Het jongetje deed zijn bruine ogen slaperig open en de vrouw aaide door zijn kleine blonde krulletjes.