De abstracte kant van liefde (✔)

H7: Tijd voor een spelletje

Het laatste wat ik verwachtte, was dat Christian in lachen  uit zou barsten. Hij moest zich aan de stoel vastgrijpen om niet om te vallen. Ik had Christian vandaag nog geen één keer oprecht zien lachen. Waarschijnlijk kwam dit er nog het dichtst bij in de buurt.

Ik hield mijn gezicht echter constant in de plooi.

'Oké,' zij hij tussen twee snikken door. 'Kom maar mee. Ik wil dit meemaken.' Mijn stoel maakte een piepend geluid toen ik naar achteren schoof. Ik zou die hufter eens wat laten zien.

'Olivier.' Lucas greep me beet bij mijn arm, waardoor ik wel stil moest blijven staan. Ik zuchtte geërgerd, maar daar leek mijn standvastige kamergenootje niet te deren. 'Wil je écht dat het binnen een dag afgelopen is hier?' siste hij. 'Want dan moet je dit inderdaad doen.'

'Jij bent toch in de buurt?' zei ik, terwijl ik mijn arm losrukte. 'Ik red me heus wel.'

'Je moet je niet tot zijn niveau verlagen.'

'Geloof me, dat doe ik niet.' Lucas keek boos, helemaal voor zijn doen. Ik haalde mijn schouders op en liep langs hem heen, alsof er niets aan de hand was.

Christian was al doorgelopen, maar het was niet erg moeilijk om zijn groepje te vinden. Dominique keek een beetje schaapachtig in het rond. Een zacht protesterend gerommel ging door het groepje heen, omdat ze moesten opschuiven. Er werd een stoel voor me tussen geplaatst.

'Als je maar oppast,' fluisterde Lucas in mijn oor. Ik had niet eens door dat hij me gevolgd was. Vreemd genoeg vond ik dat een prettig idee.

'Is dat het groentje waar je het over had, Chris?' vroeg een van de jongens aan tafel. Hij grijnsde gemeen naar me. Voor zover dat mogelijk was, had deze gast nog een groter klootzak-gehalte dan zijn vriendjes. Hij had felgroene ogen die me deden denken aan die van een slang. Hij bekeek me van top tot teen, zoals een slager dat deed voor hij het varken ging slachten.

'Ja,' was het enige wat Christian als antwoord gaf, voor hij weer op zijn stoel neerplofte. Het viel me op hoeveel mensen er om de tafel heen stonden. De enige die ik herkende aan tafel waren Dominique en Christian. Dan had je nog Groenoog en een jongen die heel wijselijk zijn mond dicht hield.

'Kom je nog zitten, of hoe zit dat?' Christian klopte zogenaamd vriendelijk op de stoel naast hem. Ik zei niets, terwijl ik op het puntje ging zitten. Dominique knikte goedkeurend, maar begroette me voor de rest niet.

'De eerste ronde komt eraan,' deelde Groenoog mee, waarna hij zijn blik weer op mij richtte. 'Ik hoop dat je nog niet al te erg bezopen bent. Ik heb geen zin om na ronde één al een kotsend watje te zien.'

'Houd je in,' siste Christian, die zijn vriend een schuine blik toewierp. 'We weten snel genoeg wat hij waard is.'

En dat was zo. Veel te snel, als je het mij vroeg. Lucas bleef op een gepaste afstand achter me staan. Tot mijn verbazing had geen van de jongens tot nu toe een snertopmerking gemaakt.

De barman kwam aan met een vol dienblad en zette het voor Christian op tafel. Hij sloeg hem vriendschappelijk op de schouder. 'Rondje van de zaak,' zei hij.

'Bedankt,' zei Christian, die direct begon met uitdelen. Ik staarde naar het gigantische glas voor mijn neus en begon nu al een beetje misselijk te worden. Misschien had ik toch naar Lucas moeten luisteren.

Helaas was het nu een beetje te laat voor spijt.

'In één keer,' zei Christian, die zijn glas hief.

'Moet Dominique niet nog een glas?' vroeg ik, toen ik zag dat er geen voor hem klaar stond, maar Christian schudde zijn hoofd.

'Hij drinkt niet.'