De abstracte kant van liefde (✔)

H9: Voetbal voor dummy's

Ik kon Lucas wel wat aandoen, toen zijn wekker om kwart voor zeven begon te loeien. Het geluid ging door merg en been. Het was zelfs nog minder prettig om door dit wakker te worden dan door de schelle stem van mijn moeder. En dat wilde iets zeggen.

Met een harde grom drukte ik het kussen tegen mijn oren, terwijl Lucas kreunend de wekker afzette. De gordijnen stonden half open, waardoor ik zag dat de zon nog niet eens op was. Fijn dit.

'Opstaan, luiwammes,' gaapte Lucas. Hij begon zich uitgebreid uit te rekken. Nu snapte ik waarom hij geen kamergenootje meer had. Iedereen die ook maar een klein beetje last had van een ochtendhumeur, zou Lucas zonder schuldgevoel het raam uit kunnen flikkeren. De enige reden dat hij er vandaag zonder kleerscheuren vanaf kwam, was omdat hij er ongelooflijk schattig uitzag met zijn overeind staande haar en droopy-oogjes van de slaap.

'Onze eerste les begint pas om negen uur. Had je dat stomme ding van je echt niet twee uur later kunnen instellen?' Mijn kamergenootje begon te grinniken en gooide één van zijn kussens naar mijn hoofd.

'Nou,' zei hij, 'voor één van ons is het wel zo prettig om te douchen voor de hele horde komt. Daarnaast; rond een uur of acht is het warme water wel op.' Ik wist dat hij gelijk had en ook dat hij dat besefte. Hij stond zelfingenomen bij de grote kast waar onze kleren in hingen.

Met een laatste zucht dwong ik mezelf om uit bed te komen. Ik wierp Lucas nog een kwade blik toe. Daarna zette ik mijn pruik - zo goed en kwaad het ging - op, greep mijn toilettas en liep de deur uit.

Nog geen uur later waren Lucas en ik tot in de puntjes toe voorbereid op de eerste schooldag. Ik had Lucas mijn rooster gegeven, zodat we ze konden vergelijken. Tot mijn geruststelling volgden we op woensdag zeker de meeste lessen samen. Lucas deed een poging om Het Wekkerincident goed te maken door me een snelle rondleiding te geven. Zo hoefde ik in ieder geval niet als een zielig eendje rond te lopen tijdens de uren dat ik alleen zat.

Als een leerling van zes-gymnasium mocht ik mezelf onderhand wel een echte middelbare school veteraan noemen, maar ik had in vijf jaar nog nooit zo'n stille schoolgang meegemaakt. Nergens lag papier of zakjes met aangevreten boterhammen Nergens zaten leerlingen asociaal te wezen met dopjes in hun oren. Het leek alsof de zomervakantie nog bezig was.

Nieuwsgierig ging ik bij één van de klaslokalen op mijn tenen staan. Zo kon ik zien wat er binnen gebeurde.

Een kleine klas vol eerstejaars studenten zat stil te luisteren naar het interessant ogende praatje van de Duits leraar. Het leek wel een groep robots. Speciaal geprogrammeerd voor leraren die moeite hadden met het onder de duim houden van brugklasbavianen.

'Zijn ze gedrogeerd, of zo?' vroeg ik niet al te serieus.

'Ze trekken nog wel bij. Kom mee, ik laat je de lokalen Frans zien. Als ik me niet vergis, is dat je derde uur, en ik denk niet dat je daar zonder hulp op tijd komt.'

Een vervelend gezoem duidde het eind van de eerste les aan. Een zwerm grijsgekleurde leerlingen stroomde de lokalen uit. Ik moest Lucas goed in de gaten houden, anders was ik hem nog voor ons eerste uur begon kwijt.

De eerste les van het jaar was economie. De docent was een oudere, kromgegroeide kerel met strakke gelaatsstrekken en een kalend hoofd. Het was wel duidelijk dat hij evenveel zin in het schooljaar had als zijn leerlingen. Hij keek ons één voor één nijdig aan, alsof het ónze schuld was dat hij zijn dagen bij ons moest slijten.

Ik had echter niet direct een hekel aan hem. Hij was niet van het type "enthousiaste docent", die me naar voren sleepte om mezelf aan de klas voor te stellen. Als er iets was dat mijn imago direct onder het vriespunt kon krijgen, was het dát wel.