De abstracte kant van liefde (✔)

H18: Detectiveje spelen

Maandagmiddag doopte ik Lucas tot mijn officiële partner in crime. Ik had onder economie en aardrijkskunde al een beetje geheimzinnig zitten doen, dus stond hij onderhand te trappelen van nieuwsgierigheid. Hij leek dan ook erg teleurgesteld toen ik alleen mijn knaloranje weekendtas openritste. Naast een lading schoon ondergoed, zat daar alleen een half dozijn maagdelijke witte doosjes in.

'Luister Im,' zei mijn persoonlijke Watson knorrig, 'ik snap heus wel dat het leuk is om een arm kamergenootje in onwetendheid te laten, maar als je wilt dat ik iets doe, zal je toch iets duidelijker moeten zijn.' Hij was op mijn bedrand gaan zitten, met zijn benen over elkaar geslagen.

Ik pakte een van de witte doosjes uit mijn tas en pulkte het plakband aan de onderkant los.

'Dit heb ik van mijn vader meegekregen zaterdag, als oplossing voor mijn informatie probleem. Met alleen geluidsapparatuur op mijn lichaam, kan ik niet genoeg gesprekken opvangen.' Voorzichtig opende ik het doosje, waar vijf kleine rondjes in een zachte ondergrond gedrukt lagen. Met twee vingers pakte ik er eentje uit en toonde het aan Lucas, die het nog steeds niet helemaal leek te begrijpen. Ik drukte op het kleine knopje aan de bovenkant en een klein, wit lampje begon te branden. 'Dit zijn micro-opname apparaatjes, ingesteld om te gaan opnemen zodra er gesprekken worden gevoerd over meisjes.'

Mijn vader had me uitgelegd dat deze schattige recorders direct in verbinding stonden met mijn laptop. Daarop was een gigantisch woordenboek samengesteld met woorden die op welke manier dan ook te maken hadden met liefde, inclusief een gigantische meisjesnamenlijst. Zodra één van die woorden werd gezegd, zouden de recorders pas beginnen met opnemen, waardoor er niet teveel onzin op mijn superlaptop kwam te staan.

'En hoe wilde je die gebruiken?' vroeg Lucas sceptisch.

'Dat is het punt waar jij in beeld komt,' zei ik grijnzend. 'We gaan vandaag detectiveje spelen.'

Het was nog knap lastig om al die zenders op hun plek te kunnen krijgen. Wanneer ik die kleine dingetjes gewoon op hun kleding had kunnen plakken tijdens de les, was het wel te doen geweest, maar dan zouden die dure apparaatjes binnen drie dagen in de wasmachine liggen.

Daarom slopen Lucas en ik door de gangen van de vierde, vijfde en zesdejaars, controlerend of iemand zo dom geweest was om de kamerdeur open te laten staan. Op dit soort momenten wenste ik dat Louise in de buurt was om te helpen. Zij was echt zo'n type die met een haarspeld een slot kon open krijgen.

Na een halfuur hadden we een doosje leeg, wat betekende dat we nog vijf te gaan hadden. Op een kleine plattegrond, die ik in mijn borstzakje bewaarde, gaven we met kruisjes de kamers aan die we al hadden bezocht.

'Dit wordt zo helemaal niets,' zei Lucas na een tijdje. 'We hebben een betere tactiek nodig. Zou het heel moeilijk zijn om de sleutelbos bij de conciërge te pikken?' Ik vond dat helemaal geen opmerking voor een brave Hendrik als Lucas. Hij keek ontzettend schuldig om zich heen, alsof hij zonet de hele school verraden had.

'De conciërge misschien niet,' zei ik nadenkend, 'maar misschien dat meneer Depoix ons kan helpen.'

Het was niet erg moeilijk om meneer Depoix te vinden. Hij was, misschien op meneer Claes na, de meest opvallende figuur van de school en bovendien buiten de lestijden om altijd te vinden in zijn eigen kantoor. Ik keek Lucas nog een keer aan, voor ik kort op de deur klopte.

'Entre,' klonk de zangerige stem van onze conrector. Ik duwde de deur open.

Meneer Depoix zat achter zijn bureau, gebogen over een gigantische stapel papierwerk. Hij had een rode stift achter zijn oor geklemd en beet op het pootje van zijn leesbril. 'Bonjour,' zei hij, terwijl hij op de lege stoelen voor zich wees. 'Wat kan ik voor jullie doen?'