De abstracte kant van liefde (✔)

H20: Stapelbedden en ochtendhumeuren

Ik had het voor elkaar gekregen om bovenin het stapelbed te slapen. Lucas was het niet gewend om in een slaapkamer van formaat kledingkast te slapen, waardoor hij het hier en daar niet kon laten om te mopperen.

'Waarom mochten Louise en Joos nou in de normale kamer slapen?' kreunde hij, terwijl het stapelbed wiebelde onder zijn gewoel.

'Tja,' zei ik. 'Dan had je niet moeten proberen "steen, papier, schaar" van Louise te winnen. Je bent zo voorspelbaar, dat zelfs ik wist dat je steen ging gebruiken.' Die opmerking zorgde er natuurlijk niet voor dat zijn humeur er beter van werd, maar dat kon me niet zo veel schelen.

Lucas stapte uit het krakende bed en schoot in zijn koeiensloffen.

'Ik ga de broodjes pakken. We eten over een paar minuten.'

Ik draaide me nog een keer om in bed. Ik had ten tijden van de scheiding van mijn ouders op luchtbedden en banken geslapen, dus ik had weinig problemen met mijn bungalowbed.

Ik trok een sweater over mijn pyjama aan en schoot in mijn eigen sloffen. Als het goed was, hingen er broodjes in een zak aan de voordeur en kon ik zo aanschuiven aan het ontbijt.

'Bonjour, lieverd. Heb je een beetje lekker geslapen?' Oma Lambert stond volledig aangekleed achter het fornuis in een pan te roeren. Het rook naar gebakken ei met spek, wat me het water in de mond deed lopen.

'Best goed, dank u. En u?'

'Prima, hoor. Goed genoeg voor mijn oude botten. Ga maar vast aan tafel zitten.'

Lucas gooide de deur open. Hij rilde van de kou.

'Joos, Lou, als jullie eten willen, moeten jullie nu komen!' zei hij luid, terwijl hij met zijn lege hand op de kamerdeur klopte. Aan de andere kant hoorde ik een hard gegrom. Volgens mij was het roze harige ochtendhumeurmonster ook ontwaakt.

We aten in stilte. Louise zat onderuitgezakt in haar stoel en deed een poging haar broodje met jam te besmeren. Opa Lambert had er een puzzelboekje bij gepakt. Met diepe rimpels probeerde hij zijn kruiswoordpuzzel op te lossen. De enige die helemaal geen last van een ochtendhumeur leken te hebben, waren Josephine en oma. Zelfs Lucas, meestal mijn irritante ochtendzonnetje in huis, had nu ook minstens een kopje koffie nodig voor hij weer kon lachen.

Rond negen uur werd er op de deur geklopt. Wij hadden op verzoek van Josephine een Star Wars film opgezet, tot opa en oma zouden besluiten wat we vandaag gingen doen. Opa Lambert schoof zijn stoel krakend naar achter, stond langzaam op en waggelde de gang in.

'Jullie huisje is beter ingericht dan die van ons,' hoorde ik een zware mannenstem zeuren.

'Ach Lodewijkje, dat maakt toch niets uit? We zitten hier maar een paar dagen.'

'Ja ja, het zal wel,' zuchtte Christians vader. 'Kunnen we nu alsjeblieft koffie gaan halen? Dat spul dat uit die koffieapparaten komt hier is niet tegen drinken.'

Ik kende deze man nog geen dag en ik vond hem nu al verschrikkelijk vervelend. Nu kreeg ik bijna medelijden met Christian en vooral met Levi. Met zo'n vader zou ik ook geen idee hebben hoe ik me zou moeten gedragen. En als ik zoiets zei, wilde dat overigens absoluut wat zeggen. Mijn moeder was ook de lekkerste niet.

Met onze zwemspullen op de rug liepen we richting het centrum van het park. Ik liep tussen Louise en Lucas in, die allebei pas net waren bijgekomen van een verschrikkelijke nacht. Louise klaagde over pijnlijke voeten, maar ik vond dat ze niet moest zeuren. Dan had ze maar geen paalhakken moeten aantrekken.

In het cafeetje zetten we twee tafeltjes tegen elkaar aan en verzamelden we stoeltjes bij andere tafeltjes vandaan. Levi ging aan mijn linkerkant zitten. Zijn benen wiebelden onder zijn stoel.