De abstracte kant van liefde (✔)

H27: Er zijn er twee jarig

'Luuk! Word wakker!'

Lucas schrok zich een ongeluk en zwaaide wild met zijn armen in het rond, toen ik 's ochtends vroeg met veel bombarie op zijn bed sprong en zo hard en vals ik kon "er is er een jarig" begon te zingen. Hij kreunde overdreven en sloeg zijn kussen tegen zijn oren, maar aan zijn brede glimlach te zien, vond hij het stiekem best leuk.

'Kon je dit echt geen uurtje uitstellen? De toets is pas over twee uur,' zei hij gapend nadat ik uitgezongen was.

'Ik wilde zeker weten dat ik je wakker kon zingen,' zei ik vrolijk. Ik had van het vroege uur gebruik gemaakt door alvast te gaan douchen en Lucas' cadeau in de pakken. Het pakpapier en het plakband lagen nog op de grond, maar het ging om het idee. 'En dat brengt me bij het volgende.' Ik sprong van het bed af en griste het lelijk ingepakte pakketje van mijn bed af. Lucas maakte van de tijd gebruik door eens uitgebreid het slaap uit zijn ogen te wrijven.

'Im, dat had je toch niet hoeven doen?'

'Natuurlijk wel. Wat zou ik voor een vriendin zijn als ik niet op z'n minst een klein cadeautje voor je had gekocht.' Ik rammelde met het pakje in mijn handen voor ik het hem overhandigde. Lucas ogen glommen helemaal, voor hij de drie lagen plakband eraf begon te peuteren. Uiteindelijk gooide hij het pakpapier op de grond en bleef er een wit doosje over. Lucas las de woorden die erop stonden.

'Een muziekradio?' vroeg hij met opgehaalde wenkbrauw.

'Ja, dat leek me prettiger wakker worden. Kijk,' ik wees op het rijtje met mogelijkheden, 'je kunt zelf je liedjes uitkiezen.' Lucas schudde zijn hoofd en grinnikte zachtjes.

'Bedankt, Im.' Ik glimlachte breed naar mijn beste vriend, voor ik hem een dikke knuffel gaf.

'Graag gedaan.'

Het was de laatste dag van een vermoeiende reeks examens. We eindigden vandaag met Wiskunde en daarna viel er eigenlijk niet veel meer te doen. Het plan was eigenlijk geweest om met Josephine en haar vriendengroep ergens taart te gaan eten, maar zij hadden pas morgenmiddag hun laatste toets. Dat betekende dat ze vandaag de school niet uit konden.

Ik zat in kleermakerszit op mijn bed, terwijl Lucas zich aankleedde.

'Luuk, zou je vanmiddag met me meewillen om een jurk uit te zoeken voor morgenavond?'

'Hoezo? Past het pak dat mijn vader besteld heeft niet?' Ik aarzelde even. De afgelopen dagen had ik regelmatig met Christian zitten appen, maar daar had ik Lucas niet van op de hoogte gesteld. Het leek me beter om dat nog eventjes geheim te houden. Het probleem was nu wel, dat Chris er vanuit ging dat ik er morgen zou zijn.

En ik had geen jurk.

'Jawel,' zei ik weifelend, 'maar ik wil ook graag een deel van het feest als mezelf meemaken en daar heb ik wel een jurk bij nodig.'

'Is het niet ongelooflijk onhandig? Ik bedoel, het is niet erg makkelijk om je om de zoveel minuten om te kleden. Geloof me Imke, hier komt alleen maar narigheid van.'

'Alsjeblieft?' Ik vouwde mijn handen smekend samen. Lucas rolde zijn ogen terwijl hij de laatste knoopjes van zijn overhemd dichtknoopte.

'Nou, goed dan.' Verheugd klapte ik in mijn handen.

'Tof! Dan krijg je van mij vanmiddag een taart!'

Bij het ontbijt werd Lucas door meerdere mensen gefeliciteerd, wat ervoor zorgde dat hij met een brede glimlach de wiskunde toets instapte. Nadat de vier uur voorbij waren keek hij een stuk minder blij, maar dat mocht de stemming niet drukken. Hoe slecht de examens bij bij sommigen ook waren gegaan, iedereen was blij dat die ellende weer achter de rug was. Donderdagmiddag konden de toetsen worden ingezien, 's avonds was het feest en vrijdagochtend kon iedereen zijn spullen pakken om thuis twee weken lang vakantie te gaan vieren.