De abstracte kant van liefde (✔)

H54: De laatste beproevingen

Het was bijna angstaanjagend hoe snel de laatste examens in zicht waren gekomen. Misschien had het ermee te maken dat ik de afgelopen twee weken maar zelden mijn kamer had verlaten en ik uren achtereen had zitten te stampen voor mijn laatste testen. Soms was het met wat hulp van Lucas als het om Frans of wiskunde ging, maar toch ook vaak alleen. Omdat ik constant het gevoel had dat ik veel te laat begonnen was en het onmogelijk ging halen, leken de uren voorbij te vliegen. Wel een fijn bijkomend dingetje was dat ik me zo het minst druk maakte over de hele situatie waar ik in was beland.

Op mijn nagels bijtend keek ik naar het toetsblaadje voor mijn neus. Wat was ook alweer het verschil tussen de GTK en de Tk-lijn? Meneer Claes had het afgelopen jaar wel wel een miljoen keer het verschil uitgelegd, maar juist op het moment dat ik dat soort onzin het meest nodig had, vergat ik het.

Ik wierp een vluchtige blik op Lucas naast me, maar dat werkte ook niet echt motiverend. Hij zat letterlijk met zijn handen in het haar.

'Men- mevrouw Hoekstra, kunt u uw ogen weer even op uw eigen blaadje richten?' Meneer Claes schoof zijn leesbril tot op het verste puntje van zijn neus. 'Anders vrees ik dat ik een één zal moeten noteren.'

In een schok richtte ik mijn blik weer op mijn eigen toets. Om nou bij voorbaat een één op te laten schrijven vond ik wel erg pessimistisch.

'Jeetje,' zuchtte Lucas verslagen na afloop, 'als al die examens zo gaan, kan ik volgend jaar wel naar mijn tandheelkundeopleiding fluiten.'

'Onzin. Ze zijn gek als ze je niet aannemen aan de VU. En desnoods kan ik mijn vader nog een goed woordje voor je laten doen.'

'Daar heb ik niets aan als ik mijn diploma niet haal,' kreunde hij.

'Nou, als dat gebeurt mag je volgend jaar iedere dag mijn tanden poetsen. Ik vind dat toch maar saai en dan kan jij mooi oefenen.'

'Ha-ha. Grappig hoor.'

'Het was anders een heel serieus voorstel.' De kans dat Lucas bleef zitten, was net zo groot als de kans dat ik morgen ineens miljonair bleek te zijn. Hij stond er een stuk beter voor dan ik en bovendien was de universiteit zo'n beetje verplicht om hem aan te nemen. Ik kreeg door mijn undercoverwerk van afgelopen jaar mijn eerste universitaire leerjaar volledig vergoed, maar omdat Lucas mij zo intensief geholpen had, werd ook de helft van zijn kosten betaald.

Ik wist dat mijn vader hier achter zat. Hij was veel te bang dat ik alleen achter zou blijven zonder mijn Belgische vrienden en met Lucas in Amsterdam zou ik in ieder geval niet eenzaam zijn.

In de eetzaal pakte Lucas een dienblad van de stapel en legde er twee borden op. Er waren redelijk aan de vroege kant, dus was de rij nog niet zo lang.

'Im, haal jij even de chocomelk? Volgens mij is het net bijgevuld.'

'Sure.' Ik stapte uit de rij en liep naar de kannen met melk, bekertjes vruchtenyoghurt en chocolademelk. Het maakte niet uit wat voor weer het was, met de lunch dronken Lucas en ik chocomelk. Een slechte gewoonte, maar vandaag had ik het wel verdiend, dacht ik zo.

Behendig schonk ik twee plastic bekertjes tot de nok toe vol. Ik wilde me omdraaien om weg te lopen, maar moest direct afremmen op de bal van mijn voet om niet tegen de jongen achter me te botsen. De chocolademelk klotste over de rand en een flink aantal spetters vloog op mijn gloednieuwe witte blouse.

'O, sorry!' riep de jongen, die ik nu herkende als Floris. Zijn oren werden vuurrood en hij begon ongemakkelijk door zijn warrige bruine haren te wrijven.

Ik wierp een blik vlugge op mijn blouse om de schade in te schatten. Die bleek behoorlijk groot te zijn.

'Geen man overboord,' zei ik. 'Het is maar chocomelk.'