De abstracte kant van liefde (✔)

Epiloog

Als het aan hem had gelegen, had de zomervakantie drie maanden eerder al mogen beginnen. Hoewel het al weken zeek van de regen in Nederland, was zo'n beetje alles leuker dan naar school gaan. Je had thuis immers niet per se goed weer nodig. Het was namelijk niet zo moeilijk om het vliegtuig te pakken en naar een land te gaan waar het wél warm was. Wat moest je anders met je geld, toch?

In ieder geval was de regen reden genoeg om ontzettend uit te kijken naar de drie weekjes Dubai die zijn moeder had geboekt. Heerlijk in een hotelletje slapen, bij het zwembad bruinbakken en je vergapen aan al het moois van de bijzondere stad. Met een beetje geluk hoefde ook zijn vader niet halverwege de vakantie naar Amerika te vliegen omdat er weer een of ander probleem was in één van zijn hotels. Ja, dat zou ook wel leuk zijn.

Er werd zachtjes op de kamerdeur geklopt. De jongen keek verbaasd op. Wie kon hem nu al nodig hebben?

'Jongeheer de Geloes? Kan ik binnenkomen?' Het was de warme stem van Marja. Als haar stemgeluid niet zo herkenbaar was, had hij haar ook kunnen herkennen aan haar dikke Spaanse accent.

'Natuurlijk.'

De slaapkamerdeur ging krakend open en Marja kwam binnengeslopen.

Het was een kleine vrouw van middelbare leeftijd. Ze had haar ravenzwarte haren netjes opgestoken en de lachrimpels in haar wangen verrieden dat ze een warm hart had.

In ieder geval was hij dol op haar.

De jongen kende haar al zijn hele leven lang en in de loop der jaren was hij steeds meer gehecht aan haar geraakt. Zij was degene die hem stiekem snoepjes toe stopte wanneer zijn moeder weer eens aan de lijn was en er dus niets lekkers in huis mocht zijn. Toen hij als achtjarige in bed had geplast, was zij degene die hem had getroost en had geholpen met opruimen voor zijn vader wakker zou worden. Het was de liefste vrouw die hij kende.

'Hoi, Marja,' begroette hij haar beleefd.

Marja glimlachte liefjes. 'Goeie morgen jongeheer de Geloes. Heeft u lekker geslapen?'

'Uitstekend. U weet dat ik Olivier heet, toch?' grapte hij. Hij deed al jaren pogingen om haar hem bij zijn voornaam te laten noemen. Tot noch toe zonder succes en ook vandaag werd het niets. De kleine vrouw schudde ferm met jaar wijsvinger heen en weer.

'Nee, nee, ik dat niet doen. Ik beleefd zijn.' Vaak sprak ze bijna vloeiend Nederlands, maar wanneer ze een beetje van haar stuk werd gebracht, maakte ze er een potje van.

'Goed dan. Is er iets waar ik mee kan helpen?'

'O. Alleen dat uw moeder bijna klaar is om aan te schuiven aan het ontbijt.' Marja wiebelde ongemakkelijk op haar tenen. Er klopte iets niet, dacht Olivier.

'Was dat alles, Marja?'

De lieve vrouw kneep haar lippen een klein beetje samen. 'Beloofd u dat u niet boos op Marja wordt?'

'Ben ik ooit boos op je geworden dan?'

'Nee, dat niet,' gaf ze toe.

'Vertel dan.'

'Oké oké.' Ze ademde diep in. 'Ik heb u gisteren avond opgezocht. Op internet, weet u wel? Mijn kinderen willen heel lang al weten voor welke aardige jongen ik werk.' Ze bloosde lichtjes.

'Dat is toch helemaal niet erg?' Ergens voelde Olivier zich wel gevleid.

'Nee?' Marja keek opgelucht. 'Meneer, ik zag een artikeltje. Heel grappig.'

'Wat voor een artikel?' vroeg Olivier nieuwsgierig.

'Over u.' Ze wees met een gehavende vinger op hem. 'Of een beetje dan.'