Με δυο βλέμματα

20. Το ένωμα του παζλ

Η Αμάντα κοιτούσε τον πατέρα της χωρίς να μιλάει. Η ανάσα της άρχισε να γίνεται πιο βαριά και τα χέρια της να ιδρώνουν. Το μυαλό της ξυπνούσε όλες τις αναμνήσεις εκείνου του χειμώνα. Αν θυμάται; Πως είναι δυνατόν να μην θυμάται; Θυμόταν και την παραμικρή λεπτομέρεια από εκείνα τα Χριστούγεννα που της άλλαξαν τη ζωή.

4 χρόνια και 9 μήνες πριν

"Πάλι σε αυτήν ήσουνα; Πότε θα τελειώσει αυτή η γαμο-ιστορία σου με την άλλη επιτέλους; Δεν σέβεσαι ούτε καν το γεγονός ότι είναι Χριστούγεννα. Το παιδί σου δεν το σκέφεσαι; " ούρλιαζε η μητέρα της Αμάντα στον πατέρα της που μόλις είχε μπει μέσα στο σπίτι μεθυσμένος. Μύριζε αλκοολ από χιλιόμετρα μέρα-μεσημέρι. H μικρή Αμάντα ήταν κρυμμένη πίσω από τις σκάλες ακούγοντας τους γονείς της να μαλώνουν για χιλιοστή φορά. Έβλεπε την μητέρα της έξαλλη να φωνάζει στον πατέρα της. Τον αγαπούσε και την πλήγωνε. Η καρδιά του άνηκε σε άλλη γυναίκα. Το ήξερε εδώ και χρόνια αλλά έκανε υπομονή. Πίστευε ότι μετά από 15 χρόνια γάμου κάτι νιώθει για αυτήν. Δεν της είχε ζητήσει διαζύγιο ακόμη και ήλπιζε ότι μπορεί να τον ξανακερδίσει. Δεν θα άφηνε το καπρίτσιο με την ερωμένη του να χαλάσει την οικογένεια της.

"Τελείωσε. Τελείωσε η ιστορία μου. Και μαζί με αυτήν τελειώσαμε και εμείς " είπε μεθυσμένος ο πατέρας της Αμάντα προσπαθώντας στα κρατηθεί από τον καναπέ για να μην σωριαστεί κάτω από το πολύ αλκοόλ.

Η μητέρα της Αμάντα έμεινε άφωνη να τον κοιτάζει. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρε το πρώτο αντικείμενο που βρήκε μπροστά της και το πέταξε με όλη της την δύναμη στον τοίχο. Η Αμάντα τινάχτηκε απότομα ακούγοντας τον ήχο του πορσελάνινου βάζου να σπάει. Ήθελε να κλείσει να μάτια και τα αυτιά της. Να μην βλέπει τους γονείς της σε αυτή την κατάσταση. Αλλά δεν μπορούσε να κρυφτεί πουθενά. Ακόμη και κάτω από τα παπλώματα της να πήγαινε, ακόμη και τα αυτιά της να έκλεινε με πίεση, οι φωνές των γονιών της θα ακούγονταν πεντακάθαρα. Το είχε συνηθίσει. Είχε συνηθίσει να πονάει.

Η Ζωή, η μητέρα της Αμάντα βλέποντας τον άντρα της να παραιτείται από τον γάμο τους ένιωσε την καρδιά της να σπάει χίλια κομμάτια. Δεν της αρκούσε το σπάσιμο του βάζου, ήθελε να τον πληγώσει, να τον πονέσει, να νιώσει και αυτός όπως η ίδια ένιωθε τόσα χρόνια. Πήγε με φόρα δίπλα στον μεθυσμένο άντρα που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και άρχισε να τον βαράει με δύναμη όπου έβρισκε. Αυτός δεν αμυνόταν. Καθόταν ακίνητος, δεχόμενος τα απανωτά χτυπήματα. Σαν να μην ένιωθε. Σαν το σώμα του να ήταν νεκρό, σαν η ψυχή του να μην υπήρχε.