52. Με δύο βλέμματα (Last Part)

4.6K 166 44
                                    

Megan's POV

«Με δυο βλέμματα»

Ξαναδιάβασα και άνοιξα το ξύλινο εξώφυλλο για να δω το περιεχόμενο του.

Τα μάτια μου πάνω στα γράμματα που διαβάζω στην πρώτη σελίδα. Είναι λευκή. Χοντρές σελίδες. Πιο σκληρές από του τετραδίου, σαν αυτές του μπλοκ ζωγραφικής.

«Εγώ και εσύ...

...Ο κόσμος μας»

Διαβάζω και ακουμπάω το μελάνι στο χαρτι σαν να θέλω να αισθανθώ τις λέξεις καλύτερα. Τα γράμματα μεγάλα. Καλλιγραφικά. Χειρόγραφα. Είναι τα γράμματα της. Μπορώ να τ'αναγνωρίσω. Αυτή τα έγραψε.

Γυρίζω στην επόμενη σελίδα με αγωνία και αμέσως το στόμα μου ανοίγει κάποια χιλιοστά για να βγάλω την ανάσα μου. Κολλημένες φωτογραφίες. Μία δική μου και μία δική της. Που την βρήκε; σκέφτομαι κοιτάζοντας την πρώτη φωτογραφία που απεικόνιζε εμένα μικρή. Πρέπει να ήμουν 4 χρονών στην σχολή χoρού. Φορούσα το άσπρο παιδικό κορμάκι μπαλέτου κάνοντας το πρώτο μου Demi-plie. Τα μαύρα μου μαλλάκια ήταν πιασμένα ενώ κοιτούσα στην κάμερα θυμωμενα. Απο μικρή φαινόμουν. Κάτω από την φωτογραφία μικρά γράμματα δικά της.

«Από μικρή φαινόταν ότι θα κατακτήσει τον κόσμο με αυτά τα μπλέ της μάτια. Εντάξει και με το μπαλέτο της, αλλά δεν μπορούσα να μην σχολιάσω τα μάτια της..»

Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου με τα γλυκά της λόγια. Από κάτω κολλημένη η δική της φωτογραφία. Χριστέ μου πρώτη φορά έβλεπα την Αμάντα μικρή. Τα χρυσαφένια μαλλιά της ήταν και τότε μακριά, έφταναν μέχρι την μεσούλα της. Καθόταν οκλαδόν στο πάτωμα φορώντας και αυτή ένα κορμάκι μπαλέτου και τα πουέντ παπουτσάκια της. Πόσο να ήταν 3-4 χρονών; Η καρδιά μου έλιωσε βλέποντας την μικρούλα. Ήταν η πρώτη φορά μετά από 8 μέρες που πρέπει να χαμογελούσα γνήσια. Αληθινά. Τα χέρια μου βρέθηκαν να χαιδέυουν την φωτογραφια. Η Αμάντα μου σκέφτηκα και τα μάτια που έπεσαν στο σχολιασμό της κάτω από την εικόνα.

«Από μικρή φαινόταν ότι θα ερωτευτεί την Μέγκαν (Εντάξει μην θυμώνεις, ότι θα γίνω καλή μπαλαρίνα ήταν αυτονόητο :P)»

Ξεκίνησα να γελάω σαν χαζή. Σαν ένα μικρό παιδί που του έδωσαν το αγαπημένο του παιχνίδι να παίξει.

Η επόμενη σελίδα δεν είχε φωτογραφίες. Μόνο γράμματα. Δικά της. Που έμαθε να γράφει τόσο τέλεια καλλιγραφικά;

Με δυο βλέμματα Where stories live. Discover now