Με δυο βλέμματα

44. Γνωριζόμαστε;

Megan's POV

Η μητέρα μου; Τι δουλειά έχει εδώ; Όχι όχι .. Όλα έγιναν για το τίποτα.

Ένιωθα απελπισμένη κοιτάζοντας προς την μεριά της μητέρας μου. Στεκόταν όρθια κρατώντας ένα κινητό στο χέρι της. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο πάνω στον πατέρα μου. Είχε να τον δει 5 χρόνια. Είχε να αντικρίσει αυτό το καθίκι που της στέρησε την κόρη της 5 ολόκληρα χρόνια. Από τότε που την απείλησε ότι θα την σκοτώσει αν τολμήσει να ξανα έρθει σε επαφή μαζί μου.

Πλέον ένιωθα αβοήθητη. Οι γονείς μου ήταν και οι 2 στο ίδιο δωμάτιο. Ο πατέρας μου ήταν ικανός για τα πάντα. Ακόμη και να την σκοτώσει χωρίς να τον νοιάζει τι θα γίνει μετά. Μόνο και μόνο για να δείξει ότι είναι άντρας που κρατάει τον λόγο του. Δεν θα επέτρεπα να ξαναχάσω την μάνα μου τώρα που την ξαναβρήκα.

Στο δωματιο επικρατούσε απόλυτη σιγή. Εγώ και η Αμάντα ήμασταν αγκαλιά στην μία άκρη του σαλονιού και ο πατέρας μου λίγα μέτρα μακριά μας ακίνητος σαν άγαλμα κοιτούσε αποσβολωμένος την μητέρα μου.

Ήρθε για να μας σώσει ή για να καταστραφούμε και οι 3 μας;

Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, το μόνο που κατάφερνα να ακούσω ήταν η ταραγμένη ανάσα της Αμάντα μέσα στο αυτί μου. Η δική μου νομίζω ότι είχε κοπεί.

Ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας όταν είδα την μητέρα μου να κάνει αργά και σταθερά βήματα προς το μέρος του πατέρα μου. Τι έκανε; Τι πήγαινε να κάνει; Χωρίς να το καταλάβω πήγα να την πλησιάσω, ήθελα να την προστατέψω, αλλά το χέρι της με σταμάτησε. Ήταν επιτακτική. Με πρόσταζε χωρίς καν να μιλήσει, χωρίς καν να με κοιτάξει να καθίσω στην θέση μου ακίνητη. Να μην αναμειχθώ άλλο. Αυτό δεν είχε να κάνει με εμένα. Είχε να κάνει με εκείνη και με αυτόν. Με εκείνη και το τέρας που της στέρησε το παιδί της.

Συνέχισε τον αργό βηματισμό της. Πλέον την χώριζαν ελάχιστα εκατοστά από τον πατέρα μου. Τα μάτια του γυάλιζαν ενώ το κορμί του είχε πάρει αμυντική μορφή. Από την άλλη η όψη της μητέρας μου ήταν παγωμένη. Σαν να μην νιώθει τίποτα μέσα της. Κανένα συναίσθημα. Σαν να είναι συναισθηματικά κενή απέναντι στο θέαμα που αντικρίζει. Δεν τον κοίταζε απλά. Τον παρατηρούσε. Τον εξέταζε. Ο ίδιος μπορούσα να καταλάβω από μακριά ότι ήταν στα χαμένα. Κουνούσε νευρικά τα δάχτυλα του. Μάλλον είχαν μουδιάσει. Μάλλον το μυαλό του είχε μουδιάσει.

Πήγε να ανοίξει το στόμα του για να ξεστομίσει μάλλον κάποια απειλή όπως είχε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.Να τρομοκρατεί τον κόσμο. Να θεωρεί ότι όλοι είμαστε τα στρατιωτακια του. Παρ'όλα αυτα η μητερα μου δεν του έδωσε τον λόγο. Του έκλεισε το στόμα κάνοντας απλά μια χειρονομία με το χέρι της για να παψει. Να κρατήσει το δηλητήριο του μεσα στο βρωμοστομα του. Δεν χρειαζόταν να μας μολύνει όλους.