Με δυο βλέμματα

37. Γιατί;

/ Συγγνώμη που έκανα έναν αιώνα να ξαναγράψω. Υπόσχομαι ότι αυτό δεν θα ξαναγίνει :/ Ελπίζω να θυμάστε πάνω κάτω την ροή της ιστορίας και να απολάυσετε αυτό το κεφάλαιο όπως και τα υπόλοιπα. Είναι αρκετά συναισθηματικό οποτε να ειστε προετοιμασμένοι :) 

Enjoyy :d /

                                         ...............................................................................................

"Μαμά; " ήταν η μοναδική λέξη που κατάφερε να ξεστομίσει η Μέγκαν βλέποντας την άγνωστη σκιά στο πίσω μέρος των καθισμάτων. Το άγνωστο χέρι που την ακουμπούσε σφίχτηκε με δύναμη πάνω στο δέρμα της Μέγκαν, στο άκουσμα αυτής της λέξης. Μαμά.

Η Μέγκαν ένιωσε την σκιά να την πλησιάζει και σιγά σιγά να αποκαλύπτεται το πρόσωπο της άγνωστης φιγούρας που καθόταν στα πίσω καθίσματα της λιμουζίνας. Τα μάτια της πήραν την απόχρωση ενός πιο βαθύ μπλε αντικρίζοντας αυτό το πρόσωπο που πίστευε ότι δεν θα ξαναδεί ποτέ στη ζωή της. Δεν γινόταν. Δεν ήταν δυνατόν. Ήταν πέραν από τους νόμους της φύσης και της λογικής. Ίσως το τραύμα που είχε στο κεφάλι της να την έκανε να βλέπει παραισθήσεις. Ίσως όλα αυτά να ήταν ένα κακόγουστο παιχνίδι που της έπαιζε το μυαλό της. Η φωνή που βγήκε μέσα από το στόμα της γυναίκας που καθόταν λίγα εκατοστά πίσω της έκανε τα αυτιά της Μέγκαν να βουίζουν και τα χέρια της να τρέμουν. Αυτή η φωνή. Ποτέ δεν πίστεψε ότι θα μπορούσε να ξαναακούσει αυτή τη φωνή. 

"Μέγκαν.." 

Η αβοήθητη μαυρομάλλα κοπέλα έβγαλε έναν αναστεναγμό απόγνωσης ακούγοντας αυτή την τόσο γνώριμη φωνή. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο πάνω στο πρόσωπο της γυναίκας που έβλεπε ενώ τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια της χωρις να μπορεί να τα συγκρατήσει. Αυτή η φωνή έκανε την καρδιά της να μουδιάζει, σαν το πιο γλυκό χτύπημα που θα μπορούσε να δεχτεί. Σαν το πιο όμορφο όνειρο που θα μπορούσε ποτέ να ζήσει. Σαν το ψέμα που ήθελε τόσο πολύ να πιστέψει αλλά ήξερε ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Δεν μπορούσε η μητερα της να είναι ζωντανή. Πέρασαν σχεδόν 5 χρόνια μέχρι να μπορέσει να χωνέψει ότι σε αυτή τη ζωή θα έπρεπε να σταθεί μόνη της, χωρίς την μητρική φιγούρα δίπλα της. Και τώρα τι; Τώρα τι είναι αυτό που ξαναβιώνει; 

"Μέγκαν μου. Εγώ είμαι. Η μαμά.. "  είπε η γυναίκα που καθοταν στο πίσω κάθισμα της λιμουζίνας με τρεμάμενη φωνή, χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει και η ίδια πλέον τα δάκρυα της. Η συναισθηματική φόρτιση που ένιωθε αντικρίζοντας μετά από τόσα χρόνια της κόρη της δεν μπορούσε να περιγραφεί με λέξεις. Το μόνο που ήθελε ήταν να αγκαλιάσει ξανά το μονάκριβο παιδί της μετά από τόσο καιρό. Να ξανανιώσει την επαφή με το πλάσμα που είχε φέρει σε αυτόν τον άδικο κόσμο. Ήταν το μοναδικό πράγμα που την κρατούσε τόσο καιρό ζωντανή. Αυτό το παιδί. Η Μέγκαν.