Με δυο βλέμματα

46. Η Κριστίν

Megan's POV

Η επόμενη μέρα είχε φτάσει και η ψυχολογία μου ήταν ακόμη περίεργα. Ένιωθα ένα μόνιμο άγχος μετά την αποκάλυψη της αλήθειας και γενικότερα μετά την εμφάνιση της μητέρας μου. Όλη μου η ζωή είχε αλλάξει μέσα σε μία εβδομάδα. Τίποτα που θεωρούσα δεδομένο δεν ήταν πλέον ίδιο. Κανονικά θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενη. Όχι; Η μητέρα μου ήταν ζωντανή, ο πατέρας μου εξαφανίστηκε θεωρητικά από τις ζωές μας, με την Αμάντα ήμασταν στα καλύτερα μας. Τότε τι με προβλημάτιζε και ένιωθα αυτόν τον ενοχλητικό κόμπο στο στομάχι μου; Δεν είχα προλάβει καν να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είχε γίνει. Δεν είχα προλάβει καν να τα βάλω κάτω και να σκεφτώ. Ίσως φοβόμουν. Ίσως φοβόμουν να αντιμετωπίσω την αλήθεια κατάμουτρα. Ίσως φοβόμουν να παραδεχτώ ότι η μητέρα μου ήταν άπιστη από τότε που γεννήθηκα. Ίσως φοβόμουν να παραδεχτώ ότι έτρεμα στην ιδέα για το τι θα γίνει όταν ο πατέρας της Αμάντα μάθει ότι η μητέρα μου είναι ζωντανή.

"Έιιι!! Γη καλεί Μέγκαν. Είσαι εδώ; Hello?" ακούστηκε η φωνή της Ράνιας στα αυτιά μου ενώ το μόνο που έβλεπα ήταν το σήμα που μου έκανε με τα χέρια της για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα από τις σκέψεις μου.

"It's me" απάντησα κάνοντας χιούμορ, αναφερόμενη στο κομμάτι της Αντελ το Hello.

"Χχαχαχαχα. I was wondering που είναι το μυαλο σου κοπελιά " συνέχισε το τραγούδι η Ράνια έχοντας ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη της. Φαινόταν καλά. Ευδιάθετη, παρά τον πρόσφατο χωρισμό της με τον Φίλιππο, τον αδερφό της Αμάντα.

"Πουθενά, απλά χάζευα το κενό " απάντησα όχι και τόσο πειστικά. Η Ράνια όπως και ο Στέφανος δεν ήξεραν ακόμη τίποτα για τις τελευταίες εξελίξεις. Δεν ήμουν ετοιμη να συζητήσω τίποτα σχετικό. Ίσως ήταν άδικο, αλλά δεν είχα προλάβει καν να τα συζητήσω με τον εαυτό μου, να καταλάβω τι ακριβώς έχει γίνει.

"Ελά. Λες και δεν σε ξέρω. Είσαι αγχωμένη για το απόγευμα; " με ρώτησε η Ράνια ενώ το βλέμμα της προσπαθούσε να με τεστάρει.

Την κοίταξα με απορία. Δεν καταλάβαινα καν που αναφέρεται.

"Για το βράδυ λεω.. Ξέρεις.. Που θα γνωρίσεις.. θα γνωρίσουμε εννοώ... Αυτή τη φίλη.. της Αμάντα.." συνέχισε η Ράνια διστακτικά προσέχοντας πολύ τις λέξεις που χρησιμοποιεί για να πει αυτό που θέλει.

Το πρόσωπο μου άθελα πήρε μία γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Ήξερα πολύ καλά ότι το απόγευμα θα γνώριζα την κολλητή της Αμάντα από την Αμερική αλλά το μυαλό μου ήταν σε πολύ σοβαρότερα θέματα από αυτό. Η Αμάντα είχε χάσει ήδη τις 2 τελευταίες ώρες για να πάει να πάρει την φίλη της από το αεροδρόμιο και το απόγευμα θα μαζευόμασταν όλοι σπίτι μου έτσι όπως είχαμε κανονίσει εδώ και καιρό. Ευτυχώς η μητέρα μου είχε φύγει από πολύ νωρίς στις Βρυξέλλες για να μαζέψει όλα της τα πράγματα και να κλείσει κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες και δεν θα βρισκόταν σπίτι. Το τελευταίο που θα ηθελα ήταν να δικαιολογηθώ στους φίλους μου για το ποια είναι αυτή η κυρία μέσα στο σπίτι μου, που μου μοιάζει τόσο πολύ. Α παιδιά είναι η μητέρα μου. Τα μάθατε; Είναι ζωντανή. Κούνησα το κεφάλι μου ακόμη μία φορά για να διώξω τις σκέψεις μου. Το έβρισκα δύσκολο ακόμη και να συγκεντρωθώ.