Με δυο βλέμματα

36. Εδώ είμαι. Εδώ ήμουν.

Η Μέγκαν βγήκε σαν μαινόμενος ταύρος έξω από το νοσοκομείο. Η αναπνοή της έβγαινε νευρικά από το στόμα της ενώ ο πόνος στα μηνίγγια του κεφαλιού της ήταν τόσο οξύς που έκανε το μυαλό της να βουίζει και την όραση της να θολωνει. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι όλα αυτά τα χρόνια υπαίτιος για τον θάνατο της μάνας της , ήταν ο πατέρας της. Το ίδιο της το αίμα σκότωσε το πολυτιμότερο στήριγμα της ζωής της. Την μητέρα της. 

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις η Μέγκαν άρχισε να τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση πάνω στον ερημωμένο δρόμο μέχρι να βρει κάποιο ταξί να την μεταφέρει στο σπίτι της. Το μόνο που είχε βαθιά χαραγμένο στον εγκέφαλο της ήταν η λέξη εκδίκηση. Τα χέρια της ήταν παγωμένα και ο αέρας τσουχτερός αλλά η ίδια δεν ένιωθε σπιθαμή κρύου πάνω στο κορμί της. Αντιθέτως η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που έκανε το αίμα της να κυλάει σαν ποτάμι σε κάθε χιλιοστό του σώματός της. Το μυαλό της έκανε μόνο μία σκέψη. Ότι η μητέρα της δεν πέθανε ξαφνικά από τροχαίο. Δεν γίνεται να ήταν τόσο συμπτωματικό το γεγονός ότι μία μέρα μετά αφότου ο πατέρας της την έπιασε στα πράσα με άλλον, αυτή να πέθανε σε αυτοκινητιστικό. Η αδρεναλίνη της Μέγκαν ανέβαινε στα ύψη τρέχοντας λες και την κυνηγούσε κάποιος πάνω στον σχεδόν άδειο δρόμο που δεν περνούσε ούτε ένα ταξί. Το κορμί της ήταν σχεδόν αναίσθητο όταν οι πρώτες ψιχάλες βροχής άρχισαν να πέφτουν πάνω στα κυματιστά μαύλα μαλλιά της. Η δυνατή βροντή που ακούστηκε από το μαύρο συννεφιασμένο ουρανό προμήνυε την καταιγίδα που θα ακολουθούσε. Τα χέρια της Μέγκαν είχαν γίνει μια ισχυρή γροθιά σκεφτόμενη τον δολοφόνο της μάνας της. Ούτε η ίδια δεν ήξερε για το τι ήταν ικανή να κάνει. Στο δρόμο δεν υπήρχαν φώτα και ίσως ήταν το μοναδικό άτομο που κυκλοφορούσε μόνο του στις 3 η ώρα στο βράδυ με τα πόδια. 

Η λαχανιασμένη ανάσα της Μέγκαν σε συνδιασμό με το ζαλισμένο μυαλό της , την έκαναν να μην βλέπει καλά με αποτέλεσμα να συνεχίσει να ψάχνει στα τυφλά για κάποιο διερχόμενο αμάξι. Κάνοντας αυτή τη σκέψη θυμήθηκε ότι τόση ώρα είχε κλειστό το κινητό της και θα μπορούσε να καλέσει ένα ταξί για να την πάει στο σπίτι της αντί να ψάχνει μόνη της κάποιο στον άγνωστο δρόμο. Η λογική της ήταν τόσο μπερδεμένη που απλά είχε βγει από το νοσοκομείο και ξεκίνησε να τρέχει προς το άγνωστο χωρίς να το πολυσκεφτεί. Σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει από τις σκέψεις της που μόνιμα την κυνηγούσαν. Η Μέγκαν χωρίς να σταματήσει να τρέχει προσπάθησε να βγάλει το κινητό της από την τσέπη της. Με την ταχύτητα που έτρεχε ήταν ικανή να φτάσει στο σπίτι της που βρισκόταν στην άλλη άκρη με τα πόδια. Δεν ένιωθε την κούραση μέσα της, τα πόδια της κουνιόντουσαν μόνα τους σε ταχύτατους ρυθμούς χωρίς να μπορει να έχει η ίδια τον έλεγχο.