De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

2 • zaterdag 14 juni 2008

De bruiloft van de Gardners was het society-event van het jaar. Iedereen die iemand was in het slaperige stadje Monterey, was uitgenodigd in het chique hotel van de golfclub, gelegen iets buiten de stad en met een adembenemend zicht op de Stille Oceaan. De zon was net in de zee gezakt en de lucht kleurde dieppaars, doorspekt met oranje striemen.

De kersverse mevrouw Gardner droeg een nauwsluitende goudkleurige trouwjurk en was het stralende middelpunt in de glazen zaal die was opgelicht door duizenden kandelaars. De volwassenen, waaronder meneer en mevrouw de la Roche, begaven zich op de dansvloer, terwijl een strijkkwartet een langzame wals speelde.

Langs de kant, op een met fluweel bekleedde stoel, zat Gabrielle de la Roche voor muurbloempje te spelen. Haar felgroene ogen, die de dansende massa afzochten naar haar beste vriendin Amy Barnett, blonken en haar goudkleurige sandaaltjes met hoge hak tikten driftig mee op een ritme dat eerder paste bij een wild rocknummer dan een wals van Bach. Ze haatte dit formele, stijve en melige gedoe. Haar moeder had erop gestaan dat Gabrielle mee zou gaan naar de huwelijksplechtigheid én het avondfeest. De Gardners waren goede vrienden van haar ouders en de vader van de bruid kwam vaak over de vloer bij de familie de la Roche.

Nu Gabrielle haar eten, een uitermate chique en verzorgd vijfgangenmenu, achter de kiezen had, was het voor haar welletjes geweest.

"Gael!" Een knap meisje met opgestoken blonde haren die glansden onder het kaarslicht liep op haar af. Haar lange turkooisblauwe jurk bewoog zachtjes mee terwijl ze zich zo onopvallend mogelijk tussen de dansende koppels door manoeuvreerde. Gael sprong overeind.

"Eindelijk," siste Gael, terwijl ze Amy's pols greep en haar de zaal uitsleepte. "Ik dacht dat je nooit meer zou komen."

Amy grinnikte. "Rustig maar, ongeduldige. Ik moest onder de alziende ogen van mijn moeder sluipen. Ze houdt me de laatste tijd scherper in de gaten."

"Hoe zou dat nou komen?" mompelde Gael stilletjes. Sinds Amy een vriendje had, sliep ze geen enkele nacht meer in haar eigen bed. Gael was degene waar Amy zogezegd bij bleef slapen. Een smoes die geen lang leven meer was beschoren, nu de moeders van de meisjes zich samen in één ruimte bevonden.

Die opmerking leverde Gabrielle een por op van Amy en Gabrielle duwde haar lachend terug.

Het grind van de hotelparking knerste onder hun hoge hakken. De meisjes renden giechelend naar Gaels auto en sprongen in de donkerblauwe Dodge Challenger cabrio. Gael startte de motor en luide rockmuziek schalde uit de speakers.

"Ga, ga, ga!" gilde Amy terwijl Gael het gaspedaal induwde en de parking van het hotel afscheurde. Het gelach overstemde de gitaren van een Britse rockband en de parkeerwachter keek hen verbluft na.

Onder de blote sterrenhemel reed Gael naar haar favoriete plekje op het schiereiland. De wind speelde met haar losse lokken en haar vingers tokkelden mee op het leren stuur. Ze reed snel en hard over de nauwelijks verharde bospaadjes naar de kliffen. Hier kwamen de meisjes al naartoe sinds ze samen hun rijbewijs hadden gehaald, om naar de zee te kijken en urenlang te praten over hun toekomstbeelden die elke dag veranderden.

Het was een heldere en kalme nacht. De golven beukten zachtjes onder hen toen Gael de motor stillegde. In de verte kon Amy de lichtjes zien van de grootsteden die langs de kust lagen. Ze wist dat Gael van plan was om haar te overhalen mee te gaan en ergens op te duiken in een louche, bruine bar waar vage rockbandjes optraden.

"Wat ben je van plan?" vroeg Amy, terwijl haar vriendin zich had omgedraaid en op de achterbank naar iets tastte. Gael gaf geen antwoord, maar vloekte zachtjes. Amy schudde haar hoofd, duwde haar losgeraakte blonde lokken terug in het opsteekkapsel, opende het portier en ging op de motorkap zitten. Een zachte zeebries waaide in haar gezicht.