De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

32 • dinsdag 5 februari 2013

Doorheen de hoge ramen van de vergaderzaal op de vierentwintigste verdieping had Gael een prachtig uitzicht over het financiële hart van San Francisco. Als ze haar ogen net genoeg toekneep kon ze in de verte Treasure Island in de blauwe zee zien liggen.

Maar momenteel had Gael geen oog voor het magnifieke uitzicht dat het gebouw van Tudors aan de Westkust bezat. Haar simpele blauwe balpen tikte driftig heen en weer op het vloeipapier dat voor haar op de essenhouten vergadertafel lag.

Ze luisterde hoe Vincent hun nieuwste investeringsmodel uitlegde en verder onderhandelde over de planning van het project. De rest van haar teamleden zaten aan haar kant van de tafel. Het enige dat ze moest doen bij deze vergadering, was notulen nemen en aandachtig kijken hoe haar baas onderhandelde met de verschillende werknemers van het farmaceutische bedrijf die allemaal rond de tafel zaten.

Maar ze voelde hoe haar aandacht steeds verslapte naarmate de tijd verstreek. Haar maag deed pijn toen ze dacht aan de kus die Bobby haar had gegeven voordat ze die ochtend het appartement in Boston was uitgelopen, met de aluminiumkleurige koffer in haar hand.

Haarscherp herinnerde ze zijn stevige vingers rond haar kin, voordat hij haar gezicht naar het zijne had toegetrokken en haar lippen eisend had gekust, hongerig bijna. Zodra ze eraan terugdacht, voelde ze hoe de rillingen terug over haar rug liepen.

"Gabrielle, wil jij reserveren in het hotel voor het avondeten? Dan kunnen we de onderhandelingen daar verderzetten met een goed glas wijn en een lekkere maaltijd." De autoritaire stem van Vincent McMillan liet haar gedachten meteen terugkeren naar de vergaderzaal.

"Ja, natuurlijk." Gabrielle haastig stond op, streek even over haar zwarte skinny jeans, nam haar handtas en liep de vergaderruimte uit.

Zodra ze haar telefoon ontgrendelde, zag ze hoe een al te bekend nummer haar al drie keer had proberen te bellen. Gael haalde diep adem en leunde tegen de spierwitte muren in de ruime gang.

Nee. Ze opende het internet en zocht haastig naar het telefoonnummer van het hotel.

"Hallo, met Samantha, hoe kan ik u helpen?" vroeg een vriendelijke receptioniste aan de andere kant van de lijn.

"U spreekt met Gabrielle de la Roche, financiële analiste bij Tudors. Mijn team en ik logeren momenteel bij u en ik zou graag willen reserveren voor het avondeten in verband met een zakendiner vanavond."

"Dat is geen probleem, mevrouw de la Roche. Voor hoeveel mensen moeten we reserveren en tegen hoe laat wilt u?"

"Voor tien personen en tegen zes uur, denk ik," antwoordde Gael, met een blik op haar polshorloge.

"Oké, dat is geen probleem. Tot vanavond, mevrouw de la Roche."

Gael hing op en haalde diep adem, terwijl ze naar het toestel in haar hand staarde. Haar hart klopte in haar keel en ze veegde haar vrije handpalm af aan haar jeans.

Waarom stond ze hier nog altijd te twijfelen? Ze had gedaan wat ze moest doen en toch kon ze niet naar binnen gaan.

Gael slikte en haar vingers vormde het nummer. Ze duwde het toestel tegen haar oor en hoorde hoe de lijn maar twee keer overging.

"Liefje." Zijn vertrouwde, hese stem maakte dat haar hartslag onmiddellijk terug daalde. Gael kon geen grijns onderdrukken.

"Moreno."

"Hoe laat?"

"Halfelf." Met die woorden legde ze af. Ze rolde haar schouders naar achter, ging met een hand door haar haren en stapte toen pas de vergaderzaal terug in, met een grote glimlach rond haar lippen.