De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

15 • woensdag 25 juli 2012

"Dus als ik alles goed begrijp, heb je niet enkel een vaste relatie van iets meer dan drie jaar, maar heb je die ook geheimgehouden voor zowat iedereen behalve voor Christopher?" De normaal zo warme ogen van Amy schoten vuur.

"Sorry, Amy, echt, ik," begon Gael, die nerveus aan haar ring om haar middelvinger draaide.

"Nee. Nee. Ik wil je excuses niet horen, Gabrielle. Ik wil horen waarom." De handen van Amy waren tot vuisten gebald en lagen op haar heupen, terwijl haar donkerblonde vlecht bijna woest overeind leek te staan.

"Waarom ik nooit tegen je hebt gezegd dat ik Bobby heb ontmoet?" lachte Gael vreugdeloos, die met een hand door haar haren ging. In haar hoofd schoten flarden van herinneringen aan de afgelopen jaren voorbij. Ze probeerde iets van duidelijkheid te vinden in haar warrige maalstroom aan herinneringen.

"Omdat ik onzeker was. Omdat ik niet zeker wist wat Bobby en ik precies waren. Omdat ik zelf niet besefte dat ik van hem hield. Omdat ik bang was," gooide Gael er in één keer uit.

Amy was niet onder de indruk. "Hoe vaak heb ik niet aan jou gevraagd of je al iemand had leren kennen! Hoe vaak heb je tegen me gelogen!" Haar stem werd luider. "We hebben elkaar altijd alles verteld en dit, jouw eerste relatie, hou je voor mij geheim? Waarom lieg je daarover tegen mij?" Amy's stem brak en de eerste tranen glinsterden in haar ogen.

"Ik moest het van Christopher horen dat het jouw vriend was! Jouw vriend die zondag aankwam en waarom je plots in het niets verdween! Ik kreeg zondag bijna een hartverlamming toen je zonder een woord van uitleg vertrok! Ik dacht dat je vader iets had gekregen, of dat er iets met Christopher was gebeurd! Nee, niets, nada, geen greintje uitleg! En dan, twee dagen radiostilte! Ik probeer je te bellen, te sms'en, maar jij antwoordt niet! Ik heb nauwelijks geslapen! Het is Christopher die me vanmorgen belde om iets van uitleg te geven!" Met elke zin werd de stem van Amy schriller, alsof de opgekropte woede er allemaal uitvloog.

"Amy, ik ..."

"Nee, Gael, nee. Waag het niet.Wie was de eerste die ik vertelde dat ik zwanger was van Rhys? Wie was de eerste die ik vertelde dat ik ging trouwen? Wie was de eerste die ik vertelde dat ik opnieuw zwanger was, nog voor ik zelfs Ethan had gesproken?" Een traan biggelde over Amy's wang en Gael voelde hoe haar hart brak.

"Ik weet het," snauwde Gael, die haar handen balde en gefrustreerd heen en weer begon te ijsberen. "Oké? Ik weet het. Ik ben een ongelofelijke trut geweest. Ik had je moeten bellen zodra het vliegtuig aan de Oostkust was geland en ik Bobby had ontmoet. Ik had je moeten bellen die ochtend nadat ik hem voor de tweede keer ontmoette tijdens het uitgaan. Ik had je moeten bellen zodra ik hem voor het eerst kuste in de zonsondergang. Ik had je moeten bellen de avond na onze eerste ruzie, waarbij ik een wijnglas naar zijn hoofd gooide en mijn hand opensneed die hij zonder morren verzorgde. Ik had je moeten bellen het moment dat ik hem de straat opjaagde nadat hij voorstelde om zijn ouders te ontmoeten een paar weken geleden. Ik had je zondag moeten bellen toen hij opeens op de stoep stond. Ik had je moeten bellen vanaf het moment dat ik wist dat ik gevoelens voor hem had! Ik had je moeten bellen!"

Gael sloeg haar handen voor haar gezicht en zakte neer op een keukenstoel. De tranen stroomden over. De zenuwen gierden door haar lijf. Ze was zo kwaad op zichzelf, op deze puinhoop die ze zelf had gecreëerd.

"Ik weet het, oké? Ik had moeten bellen," snikte Gael, met een gesmoorde stem die nauwelijks hoorbaar was.

Amy keek naar het hoopje mens dat in haar keuken zat te trillen als een espenblad. Haar schouders schokten en het was een aanblik die haar even terug naar de realiteit bracht.

Alle opgekropte woede lekte uit Amy. Haar knokkels, die wit waren geworden doordat ze haar handen rond het keukenblad had geklemd, trokken haar aandacht en snel liet Amy haar handen los.