De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

22 • maandag 19 november 2012

Vincent McMillan, financieel analist en manager bij Tudors, een vooraanstaand financieel denkbureau, tikte furieus op zijn zilveren laptop. De donkerbruine ogen waren toegeknepen, zodat zijn lachrimpels dieper leken dan ze eigenlijk waren. Een hand ging door zijn grijze haardos, voordat hij het toestel dichtklapte.

Hij werkte nu al meer dan twintig jaar voor Tudors. Het denkbureau was één van de beste van het hele land en in dienst van verschillende wereldbekende banken. Hij had ontelbare zakenlunches gehad met grote bonzen en ontelbare teams geleid. Sinds vijf jaar stond hij aan het roer om de afspraken met de klanten aan de Westkust op te vangen, een job die hij graag deed.

Maar af en toe had hij vergaderingen die hij liever zou vergeten. Investeringsideeën die lachwekkend waren, teamleden die niet voorbereid waren geweest. Vincent had geen idee hoe hij sommige uitkomsten aan het team in Boston moest presenteren.

Zuchtend keek Vincent McMillan naast zich. Zijn kersverse stagiaire had de afgelopen week haar nut bewezen.

Hij was er niet happig op geweest om het meisje, vers van de collegebanken, te begeleiden. De afgelopen jaren deed hij niets anders en hij was het stilaan beu om voor mentor te spelen.

Daniel Callahan, degene die personeelszaken regelde en het meisje op sollicitatiegesprek had laten komen, was veelbelovend geweest over zijn keuze.

"Ze heeft degelijke studie afgerond aan Harvard, Vin, met een goede wiskundige achtergrond" had hij gezegd, terwijl hij zijn hoornen bril had gepoetst. "Precies wat we momenteel nodig hebben."

"Ik kan niets doen met een onervaren, stuntelige wezel die enkel ervaring heeft met het hiellikken van bejaarde, arrogante professoren, Dan," had Vincent geantwoord, terwijl hij zijn slapen masseerde. "Ik wil iemand die kan doorwerken."

"Geef haar gewoon een kans, Vincent. Ze heeft haar laatste stage afgewerkt bij één van de belangrijkste adviesbureau's van Amerika en die waren erg lovend over haar. Ik heb haar naam doorgekregen van meerdere professoren, allemaal met banden hier in de bedrijfswereld en nog andere prominente mensen die haar aanbevolen. En daarbij, het is maar een stage."

"Ik geef haar een week, Dan. Als ze het verpest, is het jouw schuld," had Vincent gezegd, voordat hij met grote stappen was weggelopen.

"Je bedankt me later maar!" had Daniel hem toegeroepen.

Vandaag moest Vincent toegeven dat de stagiaire hem had verrast. Natuurlijk, het meisje was nog niet helemaal mee met alles, moest nog veel leren en maakte nog vaak fouten, maar ze was niets wat hij eerst van haar had verwacht.

Toen Gabrielle de la Roche voor het eerst zijn kantoor was binnengelopen, had hij gedacht dat ze zich van gebouw had vergist.

"De hoofdburelen van dat modemagazine liggen aan de andere kant van deze blok," had hij gezegd, terwijl hij zijn ogen over het meisje, dat nog geen éénentwintig jaar oud kon zijn, voor hem had laten dwalen. Ze droeg een zwarte, nauw aansluitende rok die tot over haar knieën viel, een zijden hemd waar zijn vrouw onmiddellijk verliefd op zou zijn geworden en hoge hakken. Een felrode blazer hing over haar schouders en aan haar arm hing een zwarte leren tas. Haar lichte mahoniebruine haren had ze vastgebonden in een knot.

Het meisje had één wenkbrauw opgetrokken en hem met doordringende groene ogen aangekeken, voordat ze op de stoel voor hem was gaan zitten.

"Ik ben uw nieuwe stagiaire, meneer McMillan," had ze koeltjes geantwoord, voordat ze uit haar tas een notitieboekje en een pen had gevist. "Ik ben Gabrielle de la Roche. Heeft meneer Callahan u niet ingelicht?"

Even was Vincent McMillan stomverbaasd geweest over het feit dat ze hem zo had durven aan te spreken. Hij had zich rechtgezet in zijn leren bureaustoel en zijn handen gevouwen op het vloeipapier op zijn bureau.